Τζων Γκόρντον, Λόρδος Μπάιρον

Harold F. Kells - The Maid Of Athens 1934

Κόρη των Αθηνών

Κόρη των Αθηνών, πριν χωριστούμε

δώσε μου, αχ, δωσ’ μου πίσω την καρδιά μου!

Ή μια και πέταξέ μου από το στήθος,

φύλαχ ‘τη, πάρε κι όλα τα δικά μου!

Πριν φύγω, άκου τον όρκο που θα πω,

ζώη μου, σας αγαπώ.

Μα τι λυτές πλεξούδες σου που οι αύρες

του Αιγαίου τις ερωτολογούνε

τα βλέφαρά σου που με μαύρα κρόσσια

τα’ ανθισμένα σου μάγουλα φιλούνε

μα τα’ αλαφίσιο βλέμμα σου τα’ αγριωπό,

ζώη μου, σας αγαπώ.

Μα τα χείλη που θέλω ν’ απολάψω

μα τη μέση σου τη ζωνοσφιγμένη

μα τα λουλούδια, που ποτέ τα λόγια

δε λεν το νόημά τους τι σημαίνει

μα την αγάπη που μια χαίρω, μια πονώ,

ζώη μου, σας αγαπώ.

Κόρη των Αθηνών! Γρήγορα φεύγω

και θα ‘σαι μόνη, σκέψου με γλυκιά μου!

Αν και πετώ στην Πόλη, μα η Αθήνα

κρατεί και την ψυχή και την καρδία μου

μήπως να πάψω την αγάπη σου μπορώ;

ζώη μου, σας αγαπώ.

*Ο τελευταίος στίχος γραμμένος στα ελληνικά πό τον ίδιο τον ποιητική. Εδώ διατηρήται και η λαθεμένη του ακόμα ορθογραφία.

μτφ: Γλαύκος Αλιθεράσης

Σε είδα να κλαις

Σε είδα να κλαις –και απ’ τα γλαυκά σου μάτια

χονδρά κυλούσαν δάκρυα διαμαντένια

και ενόμισα σταλαγματιές πως ήσαν,

όπου έχυνε δροσιά μενεξεδένια.

Σε είδα με ένα χαμόγελο –και εμπρός σου

του ζαφειριού η λάμψη ευθύς εχάθη

δεν άντεξε στις ζωντανές αχτίδες,

που απ’ των ματιών σου έβγαιναν τα βάθη.

Όπως με ένα απαλό το βράδυ χρώμα

τα νέφη ο ήλιος τ’ ουρανού χρυσώνει,

που μόλις και η σκιά μπορεί να διώξει,

που η νύχτα έρχεται ύστερα κι απλώνει,

έτσι και το γλυκό χαμόγελό σου

στη μαύρη την καρδιά ζωή χαρίζει

και αφήνει πίσω του μια θεία λάμψη,

που την ψυχή ολόκληρη φωτίζει.

μτφ: Θεόφιλος Βορέας