Βάσω Ραπτογιάννη

Τρελή

Αν ήμουν αρκετά τρελή
σήμερα το βράδυ
θα χόρευα
κάτω από το χαλασμένο ποτιστήρι
της πλατείας
ουρλιάζοντας το όνομά σου.
Αν ήμουν αρκετά τρελή
θα μου άρεσε η μουσική που ακούς
και τα ρούχα που φοράς
και το στραβό σου χαμόγελο όταν με αγνοείς.
Αν ήμουν αρκετά τρελή
θα άναβα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο
γεμίζοντας το τασάκι,
γεμίζοντας το δωμάτιο με καπνό,
γεμίζοντας το κενό ανάμεσά μας
επειδή ξέρω πόσο πολύ σε ενοχλεί.
Αν ήμουν αρκετά τρελή
θα έπινα τον καφέ μου με έξι κουταλιές ζάχαρη
και θα φόραγα το ίδιο δαχτυλίδι
γιατί θα ήμουν προληπτική
και θα ήταν το γούρι μου
περιμένοντας να πάρεις τηλέφωνο
και να σε δω.
Μόνο να σε δω.
Αν ήμουν αρκετά τρελή
όλες μου οι λέξεις θα ήταν για σενα.
Αν ήμουν αρκετά τρελή
δεν θα ήταν λάθος ο χρόνος.
Αν ήμουν αρκετά τρελή
θα έβγαζα νόημα.
Κοίτα με.
Είμαι τρελή.
 

Πληγές σημάδια

Θέλω να μπήξω τα κατακόκκινα νύχια μου
μέσα
βαθιά στη σάρκα σου
και να σου αφήσω πληγές σημάδια.
Εκδίκηση.
Δεν το βλέπω το πρόσωπό σου.
Δεν ακούω τη φωνή σου.
Τα χάδια σου δεν τα νιώθω.
Η ξύλινη κορνίζα και η γιαγιά.
Το τέρας των παιδικών μου χρόνων.
Δεν μπορώ να κρυφτώ.
Άλλος με παρατάει, άλλος με πληγώνει.
Τώρα ξέρω τι αισθάνεσαι για μένα.
Αηδία.
Φοράω συνέχεια αυτές τις μακριές μάλλινες ζακέτες
με τους κλειστούς λαιμούς
για να μην φαίνονται οι αναμνήσεις.
Δεν έχω μάθει να συγχωρώ.
Δεν έχω μάθει να ξεχνάω.
Μαθαίνεται η αγάπη;
Γελάω. Δυνατά.
Ακονίζω τα νύχια μου.
Τα κατακόκκινα νύχια μου.
Ποια αγάπη;
Τι είναι αγάπη;
Δεν θα σε λυπηθώ. Αμείλικτη θα παρουσιαστώ,
και οι πληγές σημάδια
θα μείνουν για πάντα ανοιχτές.
Βαραίνουν τα βλέφαρα,
Ακούγεται το τραγούδι της αρπαγής.
Να φοβάσαι την οργισμένη γυναίκα
με τα κατακόκκινα νύχια.
Μοιάζει με την Ερινύα του μύθου
και θέλει
σαν άλλος μαστρο- Μιστουλέτος
να σου φάει την καρδιά.
 

Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια

Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Περπατάνε πιασμένοι χέρι- χέρι στο δρόμο,
γελάνε ο ένας με τα αστεία του άλλου,
κοιτάζονται στα μάτια χωρίς να μιλάνε
και ξέρουν
και καταλαβαίνουν.
Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Κάθονται στον καναπέ και βλέπουν ταινίες,
κανονίζουν για το που θα πάνε διακοπές το καλοκαίρι,
ξαπλώνουν στο ίδιο κρεβάτι
και έχουν μια αγκαλιά να χωρέσουν
και έχουν μια δεύτερη καρδιά να χτυπάει δίπλα τους.
Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Τσακώνονται για ασήμαντους λόγους,
φωνάζουν, θυμώνουν και πετάνε πράγματα,
αλλά τα ξαναβρίσκουν γιατί είναιανάγκη το μαζί
και παίρνουν τηλέφωνο να πούνε καλημέρα
και παίρνουν τηλέφωνο να πούνε καληνύχτα.
Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Κάποιες φορές αγγίζουν τυχαία ο ένας τον άλλον,
χαμογελούν με νόημα λες και ο κόσμος
βρήκε τη σωστή του θέση,
γέρνουν ψιθυρίζοντας πρόστυχα λόγια στο αυτί
και κάνουν έρωτα σαν παιδιά
και πηδιούνται άγρια σαν δύο ξένοι.
Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Ξέρει ο ένας πως πίνει τον καφέ του ο άλλος,
το αγαπημένο του χρώμα,
κι όλα αυτά που σιχαίνεται
και νιώθουν την οικειότητα των χρόνων
και νιώθουν την ντροπή της πρώτης φοράς.
Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Ζηλεύουν, αλλά δεν το δείχνουν,
αποκτούν ο ένας τις συνήθειες του άλλου
χωρίς να το καταλαβαίνουν,
είναι μόνοι τους ακόμα κι όταν είναι με κόσμο
και λένε αλήθεια
και λένε ψέματα.
Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Αγαπιούνται ταυτόχρονα και από επιλογή,
ερωτεύονται τις ατέλειες τους περισσότερο,
διαλέγουν ο ένας τον άλλο από την πρώτη στιγμή
και δεν είναι μαζί επειδή φοβούνται τη μοναξιά,
είναι μαζί επειδή δεν μπορούν να ζήσουν χώρια.
Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Δεν χρειάζονται υπερβολές και αποδείξεις,
δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου,
δεν φοβούνται την επόμενη μέρα,
και έχουν εμπιστοσύνη και έχουν σιγουριά.
Οι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Οι τυχεροί άνθρωποι.
Γιατί υπάρχουν και κάποιοι άλλοι
Που έχουν χάσει το ταίρι τους από καιρό.
Σαν μονές κάλτσες παρατημένες στο συρτάρι.
Οι μόνοι άνθρωποι.
Που δεν ζητάνε πολλά.
Μόνο περιφέρονται και χαζεύουν την αγάπη
των τυχερών ανθρώπων.
Των ανθρώπων που κάνουν ζευγάρια.
Φωτεινή επιγραφή.
Γράμματα νέον.
Κοροϊδευτικά στημένη μπροστά στα μάτια τους.
Προκαλεί ζαλάδα, πανικό και γνώση.
Κάποιοι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.
Ναι.
Αυτό είναι πιο σωστό.
Κάποιοι άνθρωποι κάνουν ζευγάρια.