ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ                                                                                                                                                                  

Το κοχύλι που μου χάρισες
ακόμα το κρατώ.
"Θυμάται τη θάλασσα.
Τόσα χρόνια θυμάται τη θάλασσα
κι αναστενάζει", ψιθύριζες κάποτε
καθώς τ' ακουμπούσες στ' αφτί.

Εσύ τώρα μια θάλασσα
εγώ ένα κοχύλι που θυμάται
μα πώς ν' ακούσεις τον αναστεναγμό;


ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Κάποιες στιγμές
περνούν και φεύγουν χωρίς να χάνονται,
ακουμπώντας πάνω μας,περνούν μέσα μας.
Υπνωτίζουν τη μέρα.
Τη νύχτα κρύβονται στο κρεβάτι
λοιδορώντας τα όνειρα
ή πάλι σαρκάζουν εκείνο το άδειο τσουβάλι
που σκεπάζει ως κάτω τις παντόφλες,
όταν επιτέλους η πολυθρόνα σπλαχνίζεται
το κορμί στο άδειο δωμάτιο.

Κάποιες στιγμές
περνούν και φεύγουν χωρίς να χάνονται.
Ταχύνουν το βήμα, δυσκολεύοντας την ανάσα
κι όταν κλείνει πίσω μας η πόρτα
και μπροστά το παράθυρο,
καθώς τα χέρια κλείνουν τα μάτια,
αφήνοντας ανοιχτή την καρδιά,
αυτές αντηχούν βαριά μέσα μας
κι ας κυλάνε άδειες στη σιωπή.