Πιερ Ζαν Ζούβ

Σ’ αυτήν που διασκεδάζει

Αγιάτρευτη αγάπη! αγιάτρευτη πληγή!
αγιάτρευτο κόκκινο φύλλο μες στο μαύρο
ή ξανθό μα πάντα σκοτεινό
αγιάτρευτοι γυμνοί λευκοί δαίμονες
λαμποκοπάτε στριφογυρνώντας ενάντια στις σκιές
πληγές αγιάτρευτες κουφοματωμένες

Πετάς με λυσσασμένο χαμόγελο
τα μάτια σου σεργιανίζουν σα δυο πέτρες
σγουρό παιχνίδι τα μαλλιά σου πάνω στον τάφο
η μάσκα σου είναι θάνατος για να θωρεί καλά
να θωρεί καλά τα’ αναμμένα σωθικά
η παραλογιά ψάχνει να βρει τα συγκαλά της
καταστιχώνει εν’ αριθμό στο κέντημα.

μτφ.: Νίκος Λεβέντης

Ο ταξιδιώτης φτάνει

Φοβερός αφρός! Και μοναξιά χωρίς μνήμη.

Πόσους δρόμους και πόσα όνειρα της νύχτας
Πόσες πόλεις και πόσες χαμένες χώρες
Διέσχισα από την εποχή της πρώτης μου ματιάς
Το βλέμμα μου και μόνο αρκεί για να εγκαινιάσω το ταξίδι!
Α! κουράστηκα, δώστε μου μια καρέκλα
Δεν ξέρω πια πως είναι φτιαγμένο στο σώμα της γυναίκας.

Πονάω σε τόσα σημεία της σιωπής μου,
Της ιστορίας της πορείας μου χωρίς τις χαρές του εμπορίου,
και τις λήθης των παιδιών μου που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μες στην ευτυχία,
Που το μυαλό μου γίνεται κούφιο σκοτεινό και ζηλόφθονο.

μτφ.: Θανάσης Χατζόπουλος