Ρούλα Παπαντωνίου

Τόπος ερωτικός 

Η παλέτα μοιάζει ορίζοντας
στο παραπέτασμα της χρωματίζομαι, παίρνω διαστάσεις, μετρώ
εν ολίγοις κυβίζομαι να ταξιδέψω στο αντάλλαγμα του χώρου.
Από τον τόπο αυτό μάλλον
στριφογυρίζουν οι γραμμές, οι λέξεις τέτοιας πίστης όπου
ηλεκτρισμένες στης δροσιάς την όψη
διπλοκλειδώνουν, άρρηκτα καλώδια, οργασμοί
γιατί στιγμής είναι να διορθωθεί ο πόθος όμοιος με τον χαλαρό σου ήχο
πρόβες μνηστευμένος των χυμών σου

σκόπιμος σιάζει στις χαραμάδες του παραθύρου την μυστική την απουσία μου
με φύλλα καπνού με ξέρει
παρατηρητή στο σώμα γράμματος κι αριθμού παγιωμένου
πλήρης αντίπαλος ή ζωής τετραγώνου
της καθομιλουμένης.
Κι εμμένω αναντίρρητα του πόθου μου να μεγαλώνω με θυμό
τον τόπο
ίσα να μη με γεράσει ο φόβος πως έχεις όνειρα
μ΄απόλυτη νεότητα.

Άτιτλο 

Τις έννοιες έντυσα σήμερα σαν περιβόητος μόδιστρος της θλίψης
στο ταίριασμα αυτό η σιωπή ψεγάδια με μένα δεν βρισκει .
Πλαγιάζω τα αγαπήμένα πρόσωπα
στο σκάλωμα της ψυχής
απαραίτητα στολίζω την φορεσιά του λόγου.
Ανέγγιχτο το πρόσωπο μόνο η ανάγκη θροίζει το επίμονο μου
ψέμα.! .

Γράμμα

Γλυκείς ήχοι
ανανεώνουν στην πλάτη μου
 το φως .
Με το πρώτο κρεσέντο
η απόσταση τους από το πρόσωπο
μειώνεται
ώσπου στην κορύφωση
με τα όρια της θάλασσας
σουρουπώνει !
τα γράμματα επιστρέφουν
βιαστικά
από κει ξεστρατίζω  ένα δίφθογγο.
 Ζευγαρωμένη θέλει να του υποσχεθώ                                                              
 ν' ακούγεται νυχθημερόν στη γλώσσα μου η συντροφιά του.

Ερμηνεία

Τρίβω σε κόκκους τον έρωτα
άγνωστος περιπατητής του
απέχω διαρκώς .
Το μέλλον κουρνιάζει
μ' ένα κανάκεμα στα δάκτυλα
του θυμίζω την ξαγρύπνια μου.
Η επιβίωση
απλώνει μέτρα το σκοινί
 συχνά πάνω του ακροβατεί η παραίτηση.
Δύσκολο πράγμα ο διάλογος με τα κύματα
όταν επίμονα θωπεύουν την όψη σου
μ' ερείπιο πάθος.
Ανάμεσα στα χείλη μου
ένα καπνισμένο τσιγάρο
με μολύβι και χαρτί
ζυγώνει την γεύση μου .
Ξαναγράφω στο άδειο σπίτι
το πολυπαιγμένο μου έργο
αναστυλώνω την πηγή
με γάργαρα χέρια κυλά στο χώμα
ή έρχεται σαν νερό
να ακουμπήσει
την ξέντυτη μοναξιά μου.
Σωρός τα φοβισμένα βήματα
τα σπάζω στη γέφυρα τους
με δυνατούς θορύβους.
 Παράμερα ακούγεται δειλά
το ξόδιασμα του καιρού
μια θρέψη περαστική
ενώ επίμονα μας ερμηνεύει
ονομαστικά η αλήθεια μας.

Περίληψη φωτογραφίας

Φωτογραφία κουνημένη
οι ώμοι βαρείς
παράσημα της σκιάς
γράφουν στο πιόμα από λίγο φως
το είδωλο τους.
Στο κέντρο ταλαντεύεται σκυμμένο το πρόσωπο
μόνο τα μάτια μένουν ασάλευτα
σ' ένα από χώμα
σκαλοπάτι.
Ένας γιακάς
σάμπως παρακαλεί να κρατηθεί
φιγουράροντας διπλός
ζυγώνει τα μάγουλα μου.
Η στιγμή παρ' αυτά αποτυπώνεται ακίνητη
κρεμά τα πόδια της έξω από τα κάγκελα
της ζωής
να με απεικονίσει δεδομένη.
Σαν μοιάζει να μακραίνει η παράδοση μου
ταυτίζομαι
με τον κενό χώρο του στιγμιαίου χρόνου.
Δεν έχω την δύναμη να αποχωρήσω
αφήνω ακόμη και σαλεμένη να με κρατά
η άγνοια της για το χωνευτήρι της παύσης.