Danae Kappa - Πυγολαμπίδα

Ο Κόρτο Μαλτέζε πέθανε άραγε μαζί με τη λεμονιά του κήπου; Ή οι νεανικές αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ και κρατούν μυρωδιά από λεμόνι; Κάποτε θυμάται είχε πατήσει απαλά με παρέα όμορφα γυναικεία πόδια του άλλους τόπους. Εκείνη η γυναίκα χαιρόταν το πανηγύρι του Αϊ-Λια. Λάτρευε τούτον τον άγριο τόπο και αγαπούσε που λυσσομανούσε ο άνεμος και τα ασύμμετρα φουντωτά του οπίσθια τα είχε δει κάποτε πανέμορφες καμπύλες μέσα στο μισοσκόταδο του λευκού.

Πίσω από τα ψιθυρίσματα των ανέμων, τις κρυφές υποθαλάσσιες πηγές στα Κανατάκια, τα ξωτικά στα κοντοκουρεμένα λιβάδια, η γη του Κάβο-Μαλιά εκείνο το βράδυ σκιρτούσε σε έναν αλλοπρόσαλλο χορό από μικρούς οργασμούς, που τους έπαιρνε ο άνεμος με πείσματα και παιχνιδίσματα και έφερνε ηδονή και αίσθηση στην απαλή του νερού επιφάνεια.

Μα πώς άραγε να πεθαίνουν τα ξωτικά; Σε ποια μυστική πατρίδα να ανασαίνουν τα ελάφια; Και γιατί εκείνο το όνειρο, που δεν είναι δικό του μα δικό της, τον επισκέφτηκε σήμερα για να τον πάρει από το χέρι σε εκείνην τη χώρα που ζωντανεύει στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης πάνω! Που εμφανίζεται στο πουθενά και είναι ορατή μόνα στα μάτια των μυημένων; Και πώς μπορεί ακόμα αυτός, αφού τα πάντα έχει προδώσει στα ανιαρά meetings των δήμων, πουλώντας φούμαρα και αέρα και πιο πολύ από όλα τη ζωή του την ίδια, γεύεται ακόμα τη χώρα των μυημένων;

Πώς άραγε να την περιγράψει; Ούτε και εκείνος πια θυμάται… Αν αυτό που έζησε τότε είχε ποτέ σάρκα και οστά. Μα σίγουρα ξέρει πως, αν είχε ένα όνομα, αυτό θα ήταν ΕΡΩΤΑΣ. Και αν είχε μια μυρωδιά, αυτό θα ήταν ανθός από λεμόνι. Και να είχε μια εποχή, αυτό θα ήταν αιώνιο καλοκαίρι. Και αν είχε μια γεύση, αυτό θα ήταν όλα τα κόκκινα φρούτα μαζεμένα από τα τροπικά νησιά ή πάλι από τα μουσκεμένα δάση του Βορρά. Μα πώς άντεχε εκείνο το πλάσμα να ζει εδώ; Έσφιξε τις σκέψεις των παραμυθιών από μέσα του. Η χώρα της Ατλαντίδας έσβησε, εκεί που μόλις είχε εμφανιστεί η άκρη του Κάβου. Αύριο το πρωί, το αποφάσισε, θα της έκανε παιδιά, έστω και αν εκείνη δεν ήθελε. Ένα πρωτόγονο κάλεσμα για να σπείρει ζωή γεννήθηκε μέσα του. Ούτως ή άλλως, ακόμα και τα πορτοκαλοκόκκινα ξωτικά τα χτυπάνε ανίατες ασθένειες. Και αυτός είχε κλέψει το μυαλό κάποτε, από καλικαντζαρένιο πείσμα, σε ένα πλάσμα, που θα ‘πρεπε να ανήκει σε έναν άντρα μόνο, ανοίγοντάς του την πόρτα προς τον γήινο κόσμο και την αλήθεια…

Εκείνη την αγάπη του την λέγανε Μαρίνα, μα εκείνη ήθελε αυτός να την φωνάζει Δανάη.

από το βιβλίο της Danae Kappa Πυγολαμπίδες, εκδόσεις Γαβριηλίδης