Άννα Αχμάτοβα: Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ποίηση - Μέρος 2ο

Το τραγούδι της τελευταίας συνάντησης

Στο στήθος ένα σφίξιμο

το βήμα χάνω, πάω βιαστική

από την αγωνία, την λαχτάρα, φόρεσα

το γάντι το αριστερό, στο χέρι το δεξί.

Τόσα σκαλιά ν’ ανέβω, αδύνατον.

Μα, είναι τρία χρυσή μου.

Ήχος γλυκός σαλεύει μες στα δέντρα

και το φθινόπωρο μου λέει «Πέθανε μαζί μου».

Η τύχη μου παντοτινά ασταθής

άχαρη, σαν εσένα. Είμαι απελπισμένη.

Λύση καμιά δεν βλέπω, ω! ακριβέ.

Πεθαίνω εγκαταλειμμένη.

Το βλέμμα στρέφω, να το σπίτι μας κι η κάμαρα

κεχριμπαρένια καίνε ακόμα τα κεριά

της τελευταίας μας συνάντησης το σμίξιμο

και η φωνή σου μες στ’ αυτιά μου ακόμα τραγουδά.

[Αρνιέμαι την λευκή σου κατοικία…]

Αρνιέμαι την λευκή σου κατοικία, τον κήπο τον ειρηνικό

λαμπρή ας κυλήσει και μοναχική η ζωή μου

εσένα όμως, μες στου στίχους μου θα υμνώ

όσο καμιά από μας δεν τα κατάφερε ως τώρα.

Ναι! με θυμάσαι φλογερή συντρόφισσα

που για τα μάτια της παραδεισένιο χτίζεις ουρανό.

Κι εγώ,  πραμάτεια παζαρεύω, δες πολύτιμή

τον έρωτα, την τρυφερότητά σου, τα πουλώ.

Η μούσα

Τον ερχομό σου μες στη νύχτα καρτερώ

σε μια κλωστή θαρρώ κρέμεται η ζωή μου

νιότη, ελευθερία, δόξα, ας πάνε στο καλό.

Αγαπημένη εσύ, πλησίασε, έλα με τη φλογέρα

να την, που πέταξε το πέπλο της.

Στα μάτια με κοιτά προσεχτικά: Ρωτώ:

«Του Δάντη τις σελίδες υπαγόρεψες εσύ;

τους στίχους για την κόλαση;» Και απαντά. Εγώ.

μτφ.: Άρης Αλεξάνδρου