Έντγκαρ Λη Μάστερς: Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ποίηση - Μέρος 5ο

(από την Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ)

Νόουλτ Χοχάιμερ

Ήμουν από τους πρώτους καρπούς της μάχης του Μίσιονερυ Ρίτζ.
Όταν ένιωσα το βόλι να τρυπάει την καρδιά μου
Λαχτάρησα να βρισκόμουν σπίτι μου και να πήγαινα φυλακή
Επειδής είχα κλέψει τα γουρούνια του Κερλ Τρέναρυ
Παρά που το ‘σκασα και πήγα στρατιώτης.
Χίλιες φορές καλύτερα σ’ επαρχιακή φυλακή,
Παρά να πλαγιάζεις κάτω απ’ τη φτερωτή αυτή μαρμάρινη μορφή
Κι από το γρανιτένιο ετούτο βάθρο
Που έχει τις λέξεις «Pro Patria».
Τι σημασία έχουν όλα αυτά, τέλος πάντων;

Χεαρ Ντράμμερ

Πηγαίνουν ακόμα τ’ αγόρια και τα κορίτσια στου Σίηβερ
Για μηλίτη, ύστερα απ’ το σχολειό, στα τέλη του Σεπτέμβρη;
Ή μαζεύουνε φουντούκια ανάμεσα στα σύδεντρα
Στη φάρμα του Ααρών Χάτφιηλντ όταν αρχίζουνε τα κρύα;
Γιατί πολλές φορές με τα γελαστά κορίτσια και τ’ αγόρια
Έπαιξα σ’ όλο το δρόμο και στου λόφους πάνω
Όταν ο ήλιος είχε πέσει κι ήταν ψυχρό τ’ αγέρι,
Σταματώντας για να ραβδίσω την καρυδιά
Που στέκονταν γυμνή από φύλλα στη φλογισμένη δύση αντίκρυ.
Τώρα, η μυρωδιά του φθινοπωρινού καπνού,
Και τα βελανίδια στις κοιλάδες
Φέρνουνε όνειρα ζωής. Ζυγιάζονται πάνωθέ μου.
Και με ρωτούν:
Πόσοι είναι μαζί μου, πόσοι
Μέσα στο παλιό δεντρόκηπο στο δρόμο για του Σίηβερ,
Και μες στα δάση που δεσπόζουν πάνω
Απ’ τα ήρεμα νερά;

Α. Ντ. Μπλόοντ

Αν εσείς στο χωριά νομίζεται πως έκανα καλά,
Όταν έκλεισα τα σαλούουν και σταμάτησα τη χαρτοπαιξία,
Και σωφρόνισα το γέρο-Ντέιζυ Φρέιζερ μπροστά στο δικαστή Άρνετ,
Στις τόσες σταυροφορίες να περάσω από καθαρτήριο του αμαρτωλούς
Γιατί αφήνετε τη θυγατέρα της καπελούς Ντόρας,
Και τον ανάξιο γιο του Βενιαμίν Παντιέ
Να κάνουν τον τάφο μου τη νύχτα ανόσιό τους μαξιλάρι;

Ουίλιαμ και Έμιλυ

Υπάρχει κάτι γύρω από το θάνατο
Σαν την ίδια την αγάπη!
Αν με κάποιον που μαζί γνωρίσατε τον έρωτα,
Και τη φλόγα της νεανικής αγάπης,
Εσείς πάλι, μετά από χρόνια που ζήσατε
Μαζί, νιώσατε να σβήνει η φωτιά,
Κι έτσι αντάμα μαραθείτε,
Αργά αργά, αδύναμα, γλυκά,
Σα μέσα στην αγκαλιά ο ένας του άλλου,
Περνώντας από το γνώριμο δωμάτιο –
Αυτό είναι μια δύναμη συμφωνίας ψυχών
Σαν την ίδια την αγάπη!

Άννα Ρούτλετζ

Έξω από μένα την τιποτένια και άγνωστη
Οι δονισμοί της αθάνατης μουσικής
«Χωρίς κακία για κανένα, με αγάπη για όλους».
Έξω από μένα η συγγνώμη από εκατομμύρια σ’ εκατομμύρια,
Και το αγαθοεργό πρόσωπο ενός έθνους
Που λάμπει από δικαιοσύνη κι αλήθεια.
Είμαι η Άννα Ρούτλετζ αυτή που κοιμάται κάτω από τούτα τ’ αγριόχορτα,
Αγαπημένη στη ζωή του Αβραάμ Λινκολν,
Παντρεμένη μαζί του όχι με γάμο,
Μα με το χωρισμό.
Λουλούδιζε αδιάκοπα, ω Δημοκρατία,
Από την τέφρα του στήθους μου!

μτφ.: Ιάσων Δεπούντης