Νίκος Σφαμένος

Λόρκα

άλλη μια νύχτα
ψάχνοντας τον μεγάλο έρωτα
και το φως στις
λέξεις
«μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις φίλε μου!»

στο απέναντι διαμέρισμα η μικρή περιμένει στο
μπαλκόνι
το κρασί τελειώνει
ο δικός της φτάνει

ανάβω τσιγάρο
τον σφίγγει γερά και
σβήνει τα φώτα

το χέρι στο παντελόνι μου
ο μεγάλος ποιητής
μα ναι
κάποτε είχες όνειρα

ανοίγεις το φάκελο
άλλο ένα βιβλίο
μα δεν τους είπες πως
δεν σου έμαθαν τίποτα οι λέξεις;

ξεκινάς να γράφεις την απάντηση
«χμμ μωρό μου, ευχαριστώ για..»
σκίζεις το χαρτί

σβήνεις το φως και ξαπλώνεις
το τηλέφωνο χτυπά

«Είστε ο κύριος...;»
«Λόρκα»
«Ω γελοίε!»

το κλείνεις και
κοιτάς το ταβάνι

ο μεγάλος ποιητής σας αποχαιρετά

Κάπως έτσι

Νάτος
τον ζηλεύω
αμέτρητες δημοσιεύσεις
πολλές και καλές γνωριμίες
κοινωνική ζωή
καλοστεκούμενος και
ταξίδια αναψυχής κάθε τόσο
χαμογελά στα γυαλιστερά του
ρούχα
σκαρώνει την επόμενη του δουλειά
σκέφτεται το επόμενο
ταξίδι
την επόμενη
συνέντευξη
την επόμενη
γκόμενα
του σφίγγω το χέρι και του λέω
αυτό που περιμένει να ακούσει
«θα πάς μπροστά φίλε».

Εξω η πόλη ανέπνεε ακόμα.
Είχα δραπετεύσει απο κει μέσα.
Βούτηξα στο λιμάνι
πήρα μια αγκαλιά
λουλούδια
μια αρμαθιά
κλειδιά
ένα τόπι
και επιτέλους
χαμογέλασα