Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου

[Τώρα που ο αγαθάγγελος]

Τώρα που ο αγαθάγγελος
κρεμά στο πεύκο τη ρομφαία
κι αποκοιμιέται στα χαμομηλάκια
τώρα που ο λιβανιστής μας φέρνει
ανάπαψη για την ψυχή
θα λαλήσω με αυλό
θα λαλήσω στη χρυσοπηγή
με σουραύλι θα λαλήσω την αυγή
η καρδιά θα τεντωθεί σα χέρι
να δρέψει από το λιόγερμα κυπαρισσόμηλα˙
με όλο το ασκέρι από λύπες κι αδιάφορα μάτια
καταπέρα με όλο το ασκέρι από άθελα θανατικά
θα λαλήσω με αυλό
για κάτι παιδιά στα πράσινα μετόχια
σ’ αποβάθρες που ξεψύχησαν με το πολύ
μειλίχιο ψυχοπέταγμα.

Αναστάσιμα, 1973

Υλικό για ποιητική ζωή

Στον παραδείσιο κήπο τα μόνα πλάσματα που δεν έγιναν αδάμ μήτε εύα φίδι ή και θεός ο σκληρότερος απ’ όλους γιατί κάθε μέρα έλεγαν δεν θα διαδραματίσουν αυτό το ρόλο και δεν ήθελαν να γίνουν θεός.  Οι άλλοι είχαν αρχίσει κιόλας το παζάρι γιατί φοβόνταν να λογοδοτούν παζάρευαν γιατί φοβόνταν να λογοδοτούν γύριζαν στους παλιούς φίλους στα γνωστά λημέρια για να το αποφύγουν και κοάζαν και κροτάλιζαν τα μέλη του και διαδραμάτιζαν ένα ρόλο αδάμ ή εύα ή φίδι ή και θεός ο σκληρότερος απ’ όλους. Έτσι κι η παράδεισο εφάνταζε πιο καρπερή σε πτώματα σ’ απανθρακωμένα σώματα ο θεός πιο ευήκοος ο ρόλος πιο επίκαιρος. Δεν λογοδότησαν μήτε σήμερα.

Εμπαιγμός και μαγγανεία της Εδεσσαίας και του Γαβριήλ, 1975

Χρόνος κοπτοράπτης

Γ

Έπειτα
ο Ποιητής κατηφόρισε
σε ολοσκότεινα κι ολόφωτα διάσελα
και φευγολάτησε
και στην κορυφή του όρους πάτησε
-στου πιο υψηλού, στου ωραιοτάτου όρους
τα αιχμηρά τελειώματα, τα ίχνη
από το μητρικό το στήθος- στον φωριαμό του ποιητή,
στον Ελικώνα του.

Κι εκεί φευγολατώντας έθυσε
ποιήματα πήματα βαλλίσματα.

Κι έπειτα πάλι γύρισε πλησίον μας,
με αστροσυντρίμματα, με στιχηρά καθίσματα,
με ουράνια ρήματα και μινυρίσματα
-της πιο μεγάλης λύπης ταγός.