Στράτος Κ.

Το ποτήρι

Η Θεσσαλονίκη είναι μάγισσα
Και πουτάνα
Φρικτός συνδυασμός
Γι’ αυτό την ερωτεύτηκα
Γι’ αυτό μια μέρα θα την αφήσω

Κάθομαι και καμπουριάζω για να γράψω
Βαριέμαι να πάω μέχρι το δωμάτιο
Ίσως μέχρι να πάω εκεί
Μου φύγει η έμπνευση
Χα!
Όχι όμως αν πάρω και το ποτήρι μαζί μου.

Πρόσκληση

Ο κόσμος βουλιάζει 
Κι ο Ήλιος πάντα εκεί πάνω
Βασιλιάς αμίλητος
Γέρνει όπως κάθε σούρουπο
Στην αγκαλιά της θαλάσσης

Η νύχτα με καλεί στον χορό της
Πως μπορώ ν’ αρνηθώ;
Τρέμω κι αναριγώ 
Στο κάλεσμά της
Κοιτώ γύρω μου με δέος
Θαύμα!
Είμαι έτοιμος τώρα
Μα εσύ νυστάζεις νωρίς

Γέμισε κρασί το ποτήρι σου
Έλα!
Εμείς οι ζωντανοί 
Θα τραγουδήσουμε τον κόσμο
Εμείς οι μεθυσμένοι
Θα τον χορέψουμε
Οι άλλοι είναι απασχολημένοι
Δε τους βλέπεις;

Μόνο εμείς γυρνάμε άσκοπα 
Σαν παιδιά που χάθηκαν στο δάσος 
Κι όμως συνεχίζουν το παιχνίδι τους
Τόσο αμέριμνα
Τόσο ελεύθερα.

Τέλος

Εκατοντάδες κομήτες περικύκλωσαν τη Γη

Σα καρχαρίες γυρόφερναν
Το έλλογο είδος παρακολουθούσε έκπληκτο
Τα όρη εσχίσθηκαν
Από τα σπλάχνα τους όρμησαν πεταλούδες
Κατοίκησαν όλα τα φεγγάρια
Ψύχος απλώθηκε στη Γη
Οι θνητοί πέθαιναν
Η αρχιτεκτονική του κόσμου
Έγινε αλλόκοτη
Χάθηκε η αρμονία
Ρωγμές εμφανίστηκαν στον Ουρανό
Από μέσα τους
Έρεε το σκοτάδι
Ο χρόνος θάφτηκε στη διάρκεια
Εδώ και για πάντα πια
Θα γλείφει τη σιωπή
Στους αιώνες των αιώνων
Αμήν.

Σωτηρία

Οι λέξεις δε στοχεύουνε το νου
Αλλά τις καρδιές των ανθρώπων
Αυτά τα πανάρχαια σύμβολα είναι ζωντανά
Ταξιδεύουν στους αιώνες
Μας χρησιμοποιούν
Είναι αυτόνομες
Είναι μεταμφιεσμένοι δαίμονες
Καταλαμβάνουν ψυχές ποιητών
Και τις καίνε
Πασχίζουν να γίνουν λόγος
Αυτή είναι η σωτηρία τους.

Χαϊκού

Ποτάμι την Άνοιξη
Λάμπει στον ήλιο
Κάπου κρυώνουν