Ράνια Καταβούτα

[Σαν ξεχασμένη Anne Sexton]

Σαν ξεχασμένη Anne Sexton
θα γράψω ένα ποίημα για το "μας"
πως από κάπου εκεί ξεκινάς
και κάπου εκεί σταματάς
να ψάχνεις μια ζωή το "μας"
τον ήλιο που σου δείχνει
τα χέρια που σου ανοίγει
το βλέμμα που σου δίνει
κι όλη τη λύτρωση στην κόπωση το βράδυ,
όπως δυο όνειρα που απ'το κεφάλι του ενός
χοροπηδάνε στο κεφάλι του άλλου,
άτακτα παιδιά που χορεύουν με τις μνήμες,
τα κύτταρα των πρώτων μας εικόνων,
γλιστράνε στην παιδική χαρά των ήχων του σώματός μας
κι όλα αυτά για την παλάμη
που έβαλες το βράδυ στο πρόσωπό μου
λίγο πάνω απ'τα μάτια
και μου λες "κοιμήσου, Ρανιώ"
μην πάει χαμένο τόσο σκοτάδι.