Αφιέρωμα στην ελληνική ερωτική ποίηση: Νίκος Καρούζος - 5 ερωτικά αποσπάσματα

Μικρή γυναίκα βλέποντας τη συμφορά

έχουν μεθύσει τα μέλη σου από έρωτα

που θύεται αγνότερος αντίκρυ στ’ άστρα.

Κι εγώ θα μείνω μια βρόμικη προσευχή

με κρύσταλλα χρωματιστά

ψηλά χαμένος.

*

Μια γυναίκα κλαίει στον ίσκιο της φωνής-

ω χλοερά γόνατα- και φεύγει

το κακό σαν άχρηστο ζώο.

Έβλεπα τα στήθη της

κι ήτανε βράδυ πολύφυλλο και φωτισμένο.

Σα μίσχος άνθους ο χρόνος

αθώα υψούμενος.

*

Η γυναίκα βαθαίνει το κορμί

πότε την ψυχή με τους ήλιους της

αλλάζει την όραση σε σκοτεινό δρόμο

είναι δίχως τρόμο.

Παίρνω τη λύπη σαν κλουβί

πουλιά δεν έχω

γυρίζοντας απ’ τα μαλλιά της

βλέπω το κέρδος δειλιασμένο

δροσερός από τρόμο.

*

Η αγάπη δεν υπάρχει στο σώμα

δεν είναι καν το περιστέρι όταν χιονίζει ευτυχία

δεν τη βλέπω στο γενετήσιο μάκρος.

*

Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ’ τα βάθη των φυλών

είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι

ο πόνος είναι πλόκαμος κι η αγάπη σου υδράργυρος

γυναίκα, πείσμα της Ασίας.

Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει

καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν ως τα ύψη

νέμεσαι τα κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μες στο φεγγάρι.

Μόνη σα φόνος κατοικείς τη συνείδηση

συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών

εσύ με μαύρα ποταμικά μαλλιά

εσύ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.

Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρίς την αγαθότητα

σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου

στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι

και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.

Νά οι καιροί στα βήματά σου μ’ έφεραν

οι φυτικοί δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη

μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει

τότε που φώναζα δίχως απόκριση: Θέλω να γίνω γαλάζιος.