Ηλέκτρα Λαζάρ

ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Φοβερές ημέρες...

Γνωρίζω την απουσία καθώς
αυτή
διέπεται από τη γενέθλια μέρα
του μίσους
και του θυμού
και του μνήματος
εκεί, που σιγοκάθεται μία μητέρα
με το σκισμένο το καλσόν
και τις απορημένες φλέβες.
Δίχως να το θέλω βοηθώ
τον αιώνιο εμπαιγμό, έναν γέρο ζόρικο
που μασάει πέτρες.
Και με κοιτάει με το λακωνικό του μάτι
έχοντας χωμένο το χέρι χαμηλά
στον συνειρμό της μήτρας.
Φυσάει       στη συνοικία των παιδικών μου χρόνων
παρασέρνοντας
τους οργασμούς τους όξινους
και τα παιδιά με τα βρώμικα αθλητικά παπούτσια.
Να συνυπάρξω θέλω με τη βουή των
ολοφώτιστων στοιχειών
με το παρελθόν
παραπατώντας μπρος στα μάτια γνωστών
προσώπων
μέσα σε μία ζάλη εκστατική,
να δείξω τα δόντια σε όσους μου γνέψουν.
Όλα τα κτίρια αδειάσανε
θωρώ μία χαβούζα κοιλιά,
παραγεμισμένη μέσα στο χρόνο
που πάντοτε ξερνά σε ανύποπτους διαβάτες.
Τα ηδονικά πρόσωπα μεγαλωμένα
αναιδή, μουτζουρωμένα
κράζουν για προσοχή -
κοιτάζω όπου κοιτάζουν,         διάφανες ζωές
περικυκλώνουν το μηδέν...
Μαζεύω τις σακατεμένες μέρες μου,
τις στολίζω με γιατί,
όσα χέρια έχω δίπλα μου σκαλίζουνε τα χρόνια
που πόνεσα
που χάθηκα
που μέθυσα
που γέρασα...
Και μετρώ τα χρόνια,   τα    χέρια  μετρώ.

Ακόμα μετρώ.