Νίκος Κυριακίδης

«...και που να σας πάω;»

Είμαι πολυ χλωμός
Μυρίζω Βαλκάνια
Έχω μάθει στα κενά
Ποτέ δεν θα γράψω,
την «Προφητεία»*.
Κει πέρα, οι σεισμοί γίνονται στη στεριά
Δεν απορροφάται τίποτε.
Βασιλεύει η σκόνη
Τα φίδια είναι ελεύθερα
Τα παιδιά το ξέρουν σαν πονούν.
Ο καπνός είναι παχύς: πιάνεται, μασουλιέται.
Συνήθως είμαι περιττός.
Είμαι ένας ακόμη ψεύτης, μ’ ερωτηματικά
Μου μιλούν, δεν τους μιλώ
Οι γυναίκες ιδίως… αυτές, που δεν καταλαβαίνω.
Δεν είμαι καν πολύχρωμος
-κι έχουμε μπόλικους στα Βαλκάνια-
Κάθομαι κι ενω περνάει ο καιρός,
Aσπρίζω.
Τ΄όνομά μου δε μοιάζει της γης.
Είμαι ένας χλωμός άτονος άνθρωπος
Περιμένω τα όνειρα

Για να ζήσω.

*Η προφητεία
Aztec
Τη νύχτα μια φωνή ακούστηκε στον αέρα: μια γυναίκα που φώναζε: "Ώ παιδιά μου, πρέπει να φύγουμε μακριά". 
Μερκές φορές φώναζε: "Ώ παιδιά μου, και που να σας πάω;"
(Μτφ: Ειρήνη Βρής,"Στα ίχνη του πολέμου"-Εκδόσεις "Οδός Πανός")