Αφιέρωμα αμερικάνικη ποίηση και Τζάζ: Τζάκ Κέρουακ και Τσάρλυ Πάρκερ

Τζάκ Κέρουακ – Mexico City Blues

 110^ο Χορικό

Ξέρω τον τρόπο ν’ αντέχω το δηλητήριο

Και την αρρώστια που γνωρίζει ο άνθρωπος,

Μέσα σ’ αυτό το κενό. Δεν είμαι μαθητούδι

Όταν φτάνει η στιγμή να θυμηθώ

Την αιωνιότητα των βασάνων

Που έχω σιωπηλά διατρέξει,

Δίχως παράπονο, νιώθοντας μέσα μου

Τον πόνο το ύψιστο, εεε, μυστήριο.

Τ’ απογεύματα όταν ήμουν παιδί άκουγα

Τα ραδιοφωνικά προγράμματα για να παρακολουθώ

Τη σαβούρα ανάμεσα στις ανακοινώσεις,

Γνωρίζοντας πως ο τσακισμένος είναι ευτυχής

Μόνο και μόνο γιατί είναι αρκετά

Τρελός ώστε να εκτιμά κάθε τι

Ασήμαντο που προβάλλεται εκεί μέσα

Στην καταιγιστική πληθώρα του ματιού του

Υπερβατικός εσωτερικός Νους

όπου υπέροχα ακτινοβόλα Φορεία

μεταφέρουν οι ελέφαντες

μες στους δεντρόκηπους που κυλά γάλα

πέρα από παράδεισους καταρρακτών

στην κοιλάδα με τα αστραφτερά πετράδια

βαθυπόρφυρο καθιστώντας έναν αρχαίο ωκεάνιο

βυθό μη-ανακαλυφθέντος μεγαλείου

στην καρδιά της δυστυχίας

225^ο Χορικό

Το κενό που είναι τόσο ελκυστικό

                στη διάρκεια του ύπνου

Δεν έχει θέση και ούτε μοτίβο˙

Κι όμως συνεχίζω ακατάπαυστα την πνευματική αναζήτηση

Και την γεωγραφική περιπλάνηση

Για να βρω το Ιερό Γάλα Εντός

Που η Νταμέμα χάρισε σε όλους.

Η Νταμέμα, η Μητέρα κάθε Βούδδα.

                Του Γάλακτος Μητέρα

Μες στο σκοτάδι χολωμένος διαμαρτύρομαι

Με τον πιο ηλίθιο εαυτό μου

Γιατί υποκρίνομαι πως πιστεύω

Στην πραγματικότητα των πάντων

Ειδικά στην επονομαζόμενη πραγματικότητα

Της μεταβίβασης της Πειθαρχίας

Ολάκερη τη δοκιμή στην καλύβα της ερήμου

Και την υπεράνθρωπη μοναξιά

Και την αδιάκοπη φωτισμένη έκσταση

Στην ύπαιθρο δίχως έγνοιες

Και τοίχους να σε περικλείνουν

Τον Φωτεινό Εσωτερικό Παράδεισο

Της Έναστρης Νύχτας

Του απομεσήμερου του Μορφασμού του Σύννεφου-

                Ω, Αχ, Χρυσός, Μέλι,

                Έχασα τον δρόμο μου.

μτφ.: Γιάννης Λειβαδάς