Αφιέρωμα αμερικάνικη ποίηση και Τζάζ: Ελίζαμπεθ Τζέννινγκς και Thelonious Monk

Σάρξ Μία

Τώρα δεν πλαγιάζουν μαζί, έχουν κρεβάτια χωριστά,

Μ’ ένα βιβλίο εκείνος, έχει το φως αναμμένο,

Σαν κορίτσι εκείνη τα νιάτα ονειροπολεί,

Όλοι είναι φευγάτοι –καινούργια περιστατικά

Θαρρείς πως καρτερούν: το βιβλίο αφημένο

Το βλέμμα της στην οροφή τους ίσκιους παρακολουθεί.

Σαν ναυάγια τους ξέβρασε κάποιο πάθος αλλοτινό,

Δίχως καν ένα άγγιγμα, πλαγιάζουν παγωμένοι,

Μα κι αν τυχόν αγγίζονται μοιάζει με ομολογία

Πως λίγη θέρμη απόμεινε, ή και πολλή, στους δυο.

Η αγνότητα, σαν προορισμός, τώρα τούς απομένει

Που σ’ όλη τους τη ζωή στάθηκε σαν μια προετοιμασία.

Κι οι δυο παράξενα μακριά, κι όμως παράξενα κοντά,

Ανάμεσά τους η σιωπή τούς συγκρατεί σαν νήμα

Χωρίς να τους τυλίγει. Κι ο χρόνος είναι ένα φτερό

Που τους αγγίζει ελαφρά. Το ξέρουν άραγε καλά

Πως γέρασαν αυτοί οι δυο, οι άμοιροι γονιοί μου

Πως η φωτιά τους πάγωσε, απ’ όπου βγήκα έναν καιρό;

μτφ: Κλείτος Κύρου

Ο νυχτερινός κήπος του φρενοκομείου

Η κραυγή της κουκουβάγιας γδέρνει τη σιγαλιά.

Φράχτες οι κουρτίνες και πίσω τους

οι βραγιές βολεύουν σε στρωτές σειρές.

Σε λίγο θ’ αναστατωθούν.

Ο κήπος δεν ξέρει τίποτα για την αρρώστια.

Ξέρει μονάχα για τη νωθρή ανταύγεια

των άστρων, το στάλαγμα του φεγγαριού˙ ξέρει

γιατί, πελούζες και βραγιές, έχουν ισοπεδωθεί.

Και τότε η πληρότητα συντρίβεται.

Μια κραυγή ανθρώπινη διαπερνάει τ’ όνειρο.

Εν’ άγριο χέρι συνθλίβει έν’ ανοιχτό τριαντάφυλλο.

Είμαστε μαγεμένοι, γητεμένοι.

μτφ.: Σπύρος Τσακνιάς