Αφιέρωμα αμερικάνικη ποίηση και Τζάζ: Ρόμπερτ Κρήλυ και Stan Getz

Ένα σχήμα γυναικών

Ήρθα δρόμο πολύ

από κει που δεν ήμουν πριν

για να ‘χω δει τα πράγματα

να με κοιτάνε μέσα βαθιά από την ανοιχτή πόρτα

και περπάτησα απόψε

μοναχός

να δω το φεγγαρόφωτο

και να το δω σα δέντρα

και σχήματα πιο φοβερά

γιατί φοβόμουνα

ό,τι δεν ήξερα

αλλά είχα θελήσει να γνωρίσω.

Το πρόσωπό μου είναι δικό μου, σκέφτηκα.

Αλλά το έχεις δει

να μεταμορφώνεται σε χίλια χρόνια.

Σε κοίταγα που έκλαιγες.

Δεν μπορούσα να σ’ αγγίξω.

Πολύ το ‘θελα να

σ’ αγγίξω

αλλά δεν μπορούσα.

Αν είναι σκοτεινά

όταν τούτο σου δοθεί

νοιάσου το περιεχόμενό του

όταν το φεγγάρι λάμπει.

Το πρόσωπό μου είναι δικό μου.

Τα χέρια μου είναι δικά μου.

Το στόμα μου είναι δικό μου

αλλ’ εγώ δεν είμαι.

Φεγγάρι, φεγγαράκι,

όταν μ’ αφήνεις μόνο

όλο το σκοτάδι είναι ένα τέλειο μαύρο,

λάκκος με φόβο

μια βρόμα,

χέρια παράλογα

ποτέ να μην αγγίζουν.

Αλλά σ’ αγαπώ.

Μ’ αγαπάς.

Τι να πεις

όταν με βλέπεις.

  

Η βροχή

Όλη νύχτα ο ήχος είχε

έρθει πίσω ξανά,

και ξανά πέφτει

αυτή η ήσυχη, αδιάκοπη βροχή.

Τι είμαι για μένα

που πρέπει να θυμάται κανείς

να επιμένει σ’ αυτό

τόσο συχνά; Είναι

που ποτέ η άνεση

ακόμη η τραχύτητα

της βροχής πέφτοντας

δεν θα ‘χουν για μένα

κάτι άλλο απ’ αυτό,

κάτι όχι τόσο επίμονο˙

είμαι για πάντα λοιπόν κλειδωμένος σ’ αυτή

την οριστική αμηχανία.

Αγάπη, αν μ’ αγαπάς,

ξάπλωσε δίπλα μου.

Γίνε για μένα, σαν τη βροχή

η έξοδος

από την κούραση, την ανοησία την μισο-

λαγνεία της σκόπιμης αδιαφορίας

Να ‘σαι υγρή

με μια αξιοπρεπή ευτυχία.

μτφ.: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ