Σάκης Τόλτης - Η ενέργεια

H ΕΝΕΡΓΕΙΑ

1. Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ

Πως δημιουργεί και πως δημιουργήθηκε ο λόγος

Και ο τελευταίος αγράμματος οδηγός γνωρίζει πολύ καλά, πως όταν έχει λυμένο το χειρόφρενο και δεν βάλει πέτρες πίσω από τις ρόδες, το αυτοκίνητο θα το πάρει η κατηφόρα κι ας μην κατέχει καμιά αιτιολογία ο ίδιος για να εξηγήσει με λόγια το φαινόμενο και ας μην υποψιάζεται καν τη δύναμη της βαρυτικής ενέργειας που επιδρά πάνω του και δεν μπορεί να την εξηγήσει καθόλου απολύτως.

Από τα αρχαία χρόνια ακόμα όλες οι μυθολογίες των λαών καταδεικνύουν κάποιον θεό ως δημιουργό του λόγου. Ερχόταν πολύ ευκολότερο στους ανθρώπους να ερμηνεύσουν όλα τα δύσκολα και ακατάληπτα φαινόμενα με φανταστικές θεϊκές παρεμβάσεις. Οι αρχαίοι Έλληνες πρώτα μίλησαν για τον Ερμή ως τον θεό που δίδαξε το λόγο στους ανθρώπους, υπόθεση που αργότερα απέρριψε παντελώς ο Επίκουρος, ο μεγάλος ρεαλιστής φιλόσοφος. Οι χριστιανοί μετά μιλάν για τον Χριστό ως «λόγο του Θεού».

Στην πραγματικότητα, όπως μας λέει η επιστήμη σήμερα, όλα δημιουργήθηκαν μέσα από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, φυσικής διαπάλης δηλαδή με την απλή ενέργεια. Και ο ίδιος ο λόγος, με τον οποίον εμείς οι άνθρωποι αποκτάμε γνώσεις και εκφράζουμε απόψεις για τα πάντα, δημιουργήθηκε εξελικτικά για να εκφράσει την ίδια απόλυτη υποχρέωση προς την ενέργεια, τη βασικότερη αιτία με την οποία συμβαίνουν τα πάντα, και αυτή η γενεσιουργός αιτία κατέληξε ασφαλώς και αναπόφευκτα, ως το κυριότερο μέρος του λόγου.

Το κυριότερο μέρος του λόγου

Από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ακόμα πηγάζει η στιλπνή αλήθεια, που αντέχει εξαιρετικά στο χρόνο και τη γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά, ακόμη και σήμερα και τη διδασκόμαστε όλοι μας στο σχολείο, και τη λέμε αμέσως πολύ απλά όλοι, ότι το κυριότερο μέρος του λόγου είναι το ρήμα: οδηγώ, γράφω, παίζω, τρέχω, κλπ.

Γνωρίζουμε επίσης πάρα πολύ καλά όλοι, ότι ένα ρήμα πρέπει να υπάρχει πάντα και οπωσδήποτε σε οποιαδήποτε πρόταση, ότι δηλαδή δεν μπορεί να υπάρχει πρόταση χωρίς ρήμα, όπως και ότι ένα ρήμα μπορεί να σταθεί μόνο του και να αποτελεί μια πλήρη πρόταση στον εαυτό του: οδηγώ, γράφω, παίζω, τρέχω, κλπ. Επομένως, το ρήμα περιέχει πλήρως στον εαυτό του ότι πιο βασικό και απαραίτητο υπάρχει για το λόγο ή για να εκφραστεί οτιδήποτε άλλο μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα.

Το ρήμα και η ενέργεια

Το ρήμα όμως εκφράζει ακριβώς και πάντα κάποια ενέργεια (πράξη, δράση): οδηγώ, γράφω, παίζω, τρέχω, κλπ. Ή ένα πάθος εξαιτίας κάποιας συγκεκριμένης ενέργειας. Και όλα τα άλλα μέρη του λόγου, (αντωνυμίες, επίθετα, επιρρήματα, κτλ), παίρνουν θέση και υπόσταση και νόημα και ρόλο σε μια πρόταση, ως υποκείμενα, αντικείμενα, κατηγορούμενα, προσδιορισμοί, κτλ, σε ακριβή σχέση πάντα με το βασικότατο ρήμα. Ποιος, που, πότε, πως ακριβώς και γιατί, έκανε κάτι, διευκρινίζοντας όλες τις ανάλογες λεπτομέρειες, που αφορούν πάντα τη βασική ενέργεια του ρήματος: οδηγώ, γράφω, παίζω, τρέχω, κλπ.

Επομένως, αφού ο λόγος και το βασικότατο ρήμα εκφράζουν πάντα κάποια ενέργεια, η ενέργεια είναι άμεσα και αυταπόδεικτα η μητέρα του λόγου, μέσα και τριγύρω μας, όπως είναι και η μητέρα για το κάθε τι πάντα και οπωσδήποτε, ακόμα και αν μας διαφεύγει παντελώς αυτή η αλήθεια και δεν τη γνωρίζουμε καθόλου, αλλά πρέπει όλοι να την αντιμετωπίζουμε με τη δέουσα σοβαρότητα και με απόλυτη και ξάστερη λογική και αλήθεια, χωρίς να απέχουμε ποτέ ούτε κλάσμα χιλιοστού από αυτήν, ούτε μέσα μας, ούτε τριγύρω μας. Τα πράγματα δηλαδή είναι πολύ πιο διαφορετικά και πολύ σοβαρότερα από ότι καταλαβαίνουμε, πιστεύουμε και γνωρίζουμε όλοι.

2. Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΕΞΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Το θυμικό

Οι ερινύες δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο, ακόμα κι αυτές που καταδίωκαν τον Ορέστη, όταν αυτός σκότωσε τη μητέρα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της τον Αίγισθο. Μια απλή θυμική ενέργεια είναι πάντα, που πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα μέσα σε όποιον την κακομεταχειρίζεται και βρίσκεται σε σκληρή αντίθεση μαζί της. Η ενέργεια αυξάνεται επικίνδυνα και εκρήγνυται τελικά μέσα στο θυμικό όποιου προσπαθεί να αποφύγει, να αντιπαρατεθεί ή έστω απλά να απομακρυνθεί και να παρακάμψει την αλήθεια της, για οποιονδήποτε λόγο.

Το περιεχόμενο του θυμικού

“Το κυριολεκτικό περιεχόμενο του θυμικού είναι φυσικά ο “θυμός”, και μάλιστα σύμφωνα με την αρχαία ελληνική έννοια περισσότερο, παρά με τη σύγχρονη. Ο “θυμός” έχει λεξικογραφημένες πολύ ενδιαφέρουσες έννοιες, από τα αρχαία χρόνια ακόμα, μέχρι τα σύγχρονα, σύμφωνα με το Νέο Ορθογραφικό και Ερμηνευτικό Λεξικό Δ. Δημητράκου.

Θυμός:

1 (Αρχαία) ψυχή, πνοή, ζωή.

2 (Αρχαία) συνεκδ., η ισχύς του ανθρώπου.

3 (Αρχαία) η καρδία.

4 (Αρχαία) ψυχική διάθεσις, επιθυμία, κλίσις.

5 (Αρχαία) τόλμη, θάρρος.

6 (Αρχαία) νους, σκέψις.

7 (Αρχαία-Νέα) η ψυχή ή το πνεύμα, το στοιχείον της ζωής, της αισθήσεως ή της σκέψεως.

8 (Νέα) οργή, αγανάκτησις.

Από όλες αυτές τις έννοιες καταλαβαίνουμε πολύ καθαρά κατ’ αρχήν ότι σε έναν υψηλό πολιτισμό, όπως ήταν ο αρχαίος ελληνικός, πρέπει κανείς να μπορεί να διαχειρίζεται σωστά μεγάλες ποσότητες ενέργειας έξω και ιδίως μέσα του, για να μπορεί να είναι αυτή: «ψυχή, πνοή, ζωή, τόλμη, θάρρος, νους, σκέψη», κτλ. Ενώ σε ένα μη κορυφαίο πολιτισμό, όπως στην Ελλάδα σήμερα, η ενέργεια μπορεί μόνο να αυξάνεται ανεξέλεγκτα και αστόχαστα μέσα του και συχνά να εκρήγνυται με καταστροφικές συνέπειες, ως παροξυσμικός θυμός (οργή, αγανάκτησις).

Θυμός και ψυχική ενέργεια

Όλες αυτές οι έννοιες παίρνουν βαθύτερο, ουσιαστικότερο και ενιαίο νόημα, αν ταυτίσουμε το “θυμό”, “το στοιχείον της ζωής”, με τη “θυμική ενέργεια” και γενικότερα με την “ψυχική ενέργεια” ή με την “ενέργεια” σκέτα. Ταιριάζει γάντι. Όταν λέμε “λιγο-θυμία” σήμερα, για παράδειγμα, όλοι εννοούμε ακριβώς κάποια απώλεια ψυχικής ενέργειας, όπως και η “λιπο-θυμία” εκφράζει την πρόσκαιρη παντελή απώλεια ενέργειας.

Η απουσία “θυμού”, δηλαδή, ταυτίζεται φυσικά και απλά με την απουσία “ενέργειας” και έτσι η έννοια “θυμός” ταυτίζεται με την έννοια “ενέργεια” με πολύ συγκεκριμένο, απλό και κατανοητό τρόπο. Θυμός είναι η ενέργεια που αναπτύσσεται στο θυμικό μέσα μας και συναίσθημα είναι ένα συγκεκριμένο ενεργειακό δυναμικό που αναπτύσσεται μέσα μας με κάποια συγκεκριμένη εικαστική ή λεκτική εικόνα.

Η ενέργεια «έξω» και «μέσα» μας

Επομένως, κάθε εικαστική ή ισοδύναμη λεκτική εικόνα μπορεί να μεταφέρει αναλογικά μέσα μας κάποιο ενεργειακό δυναμικό που αναπτύσσεται γύρω και έξω από εμάς. Επομένως και εμείς οι ίδιοι, με τα διάφορα αναλογικά συναισθηματικά φορτία που αναπτύσσονται συνεχώς μέσα μας, είμαστε μέρος κάθε ενεργειακής δύναμης που αναπτύσσεται ποτέ, είτε μέσα μας, είτε γύρω μας, με την οποία ταυτιζόμαστε απόλυτα πάντα με το ρήμα είμαι, με το οποίο υιοθετούμε την κάθε θυμική διάθεση, όπως ακριβώς και μπορούμε να το δηλώσουμε με ακρίβεια: είμαι θυμωμένος, είμαι χαρούμενος, είμαι ευδιάθετος, κτλ.

Στην ουσία, αφού όλα γίνονται αναλογικά, αυτόματα και ταυτόχρονα και έξω και μέσα μας, είναι παντελώς αχρείαστος αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ «έξω» και «μέσα». Ενεργειακά η μνήμη μας είναι αυτόματα μία ρεπλίκα υπό αναλογική σμίκρυνση μέσα μας ολόκληρου του πραγματικού κόσμου που αντιλαμβανόμαστε έξω και τριγύρω μας και εμείς πρέπει να ισοζυγίζουμε και να εξισορροπούμε τον εαυτό μας μες στην ενέργεια που υπάρχει αναλογικά ταυτόχρονα μέσα και έξω, για να γαληνέψουμε οπωσδήποτε και δεν έχουμε ανάγκη καμιάς ψεύτικης κι άχρηστης μεταφυσικής ερμηνείας ή παραμυθίας, για να κατανοήσουμε, να ανεχθούμε ή να υπομείνουμε την πραγματικότητα.

3. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟ

Η πραγματικότητα της εγρήγορσης

Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να έχει απόλυτη και ισοζυγισμένη σχέση με την ενέργεια πάντα, γι’ αυτό είναι υποχρεωμένος οπωσδήποτε να αντιδρά σωστά σε αυτήν στην πραγματικότητα της εγρήγορσης, να την αντιλαμβάνεται και να κατανοεί τελικά πλήρως και καθαρά όλα τα αισθήματα που του έρχονται από το περιβάλλον, όρασης, ακοής, κλπ, με την αρωγή κάποιας ενέργειας πάντα και οπωσδήποτε και χωρίς ποτέ να γίνεται αλλιώς.

Αυτή η ενέργεια δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το μηδέν. Συμβαίνει μια φορά για μας σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο και δεν μηδενίζεται ποτέ. Μπορεί μόνο να ισοσκελιστεί για να ηρεμήσει, με την αντίληψη, την κατανόηση και την τελική αποδοχή της μέσα μας.

Πάνω σε αυτήν την απόλυτη και υποχρεωτική αρχή στηρίζεται και η θεωρία μου για την ερμηνεία των ονείρων.

Το όνειρο

Γιατί το όνειρο, σύμφωνα με τη θεωρία μου, είναι ένας αυτόματος μηχανισμός της ψυχής που αναπλάθει συμβολικά στη διάρκεια του ύπνου όσα σημαντικά αισθήματα συνέβησαν για μας, αλλά εμείς αποτύχαμε ή αποφύγαμε να τα αντιληφθούμε καθαρά και να τα ερμηνεύσουμε στη διάρκεια της εγρήγορσης πριν το όνειρο, για να τα αποδεχτούμε, να τα εξισορροπήσουμε και να τα μηδενίσουμε, και παραμένουν ακατάληπτα και ακατάλυτα και ανερμήνευτα και οχληρά μέσα στο θυμικό μας και περιέχουν και παρέχουν μάλιστα αρκετή από αυτήν την λανθάνουσα ενέργεια στον ύπνο μας, για να συμβούν οι ονειρικές παραστάσεις και τα συναισθήματα στα όνειρα, τα οποία όλα πρέπει οπωσδήποτε να δαπανήσουν πάντα κάποια ενέργεια για να μπορέσουν να συμβούν.

Η αποτυχία πρόσληψης της ενέργειας

Έτσι, για παράδειγμα, αν για οποιονδήποτε πρακτικό λόγο (σκοτάδι, βιασύνη, αφηρημάδα, κτλ) αποτύχαμε να δούμε καθαρά στην πραγματικότητα της εγρήγορσης μια εικόνα ενός κόκκινου μήλου ανάμεσα σε δύο πράσινα, ή αποφύγαμε βουλητικά να τη δούμε, (επειδή π.χ. κρίναμε ή απλά φοβηθήκαμε ότι ήταν επικίνδυνη, επίφοβη, ανήθικη ή απαράδεκτη για μας για οποιονδήποτε λόγο), τότε είναι πολύ πιθανό να δούμε στον ύπνο μας ένα κόκκινο ροδάκινο ανάμεσα σε δύο πράσινα.

Λόγω του ονειρικού συμβολισμού, τα αντικείμενα δεν θα είναι τα ίδια (θα είναι ροδάκινα αντί για μήλα), αλλά θα είναι πανομοιότυπες οι χωρικές θέσεις και των αρχικών αντικειμένων και των ονειρικών συμβόλων που τα αντικατέστησαν, (θα είναι πάντα ένα κόκκινο ανάμεσα σε δύο πράσινα και τα πραγματικά αντικείμενα της εγρήγορσης και τα σύμβολά τους στο όνειρο).

Επομένως, θα εισπράξω στο όνειρο τελικά, δηλαδή, ακριβώς την ίδια ενέργεια που απέτυχα ή απέφυγα να αντιληφθώ και να εισπράξω στην εγρήγορση της προηγούμενης ημέρας, ακριβώς με τις ίδιες χωροχρονικές θέσεις, για να την προσλάβω τελικά και να ηρεμήσω. Το όνειρο δηλαδή στην ουσία είναι μια δεύτερη ευκαιρία να εισπράξω την ίδια ακριβώς ενέργεια, αν και με συμβολικές εικόνες αυτή τη δεύτερη ονειρική φορά.

Ψεύτικες εικόνες, αληθινή ενέργεια

Επειδή η ενέργεια δηλαδή έχει την απαράβατη αρχή να συμβαίνει για τη ψυχή μας ακριβώς σε συγκεκριμένη θέση στο χώρο και στο χρόνο, γι’ αυτό και οι συμβολικές παραστάσεις του ονείρου διατηρούν ακριβώς τα χωροχρονικά δεδομένα (θέσεις και σχέσεις) των αρχικών αντικειμένων, επειδή στο όνειρο απλά επαναλαμβάνεται η ίδια ενέργεια που αποτύχαμε ή αποφύγαμε να εισπράξουμε και την εισπράττουμε στο όνειρο, για να μηδενιστεί τελικά μέσα μας.

Τα όνειρά μας δηλαδή συμβαίνουν με ψεύτικες (συμβολικές) παραστάσεις, αλλά με απόλυτα αληθινή ενέργεια. Είναι μια εξαιρετικά ανεπαίσθητη, αλλά παντελώς απαράβατη αρχή, που όμως ήταν υπεραρκετή για να λύσουμε μια για πάντα τον μυστηριώδη γρίφο των ονείρων.

Τελικά

Αυτή η απόλυτα αληθινή ενέργεια δηλώνεται με ακρίβεια με οποιοδήποτε ρήμα έχει γραφεί ποτέ στις σελίδες οποιουδήποτε λογοτεχνικού έργου υπάρχει από τα πολλά δισεκατομμύρια που έχουν γραφεί ποτέ στην παγκόσμια γραμματεία και έχει περιγραφεί ενδελεχώς με κάθε πρόταση που έχει ολοκληρωθεί με ακρίβεια και απόλυτα ενδελεχή τρόπο σε σχέση με την ενέργεια του βασικότατου ρήματος.

Αν αυτή δεν είναι η πιο ισχυρή απόδειξη της ύπαρξης ακριβώς της πολύ αληθινής ενέργειας, τότε τι άλλο μπορεί να τη δηλώνει ρητά και να την βεβαιώνει;

Το αυτοκίνητό μας πάντα θα τσουλά στην απότομη κατηφόρα με λυμένο το χειρόφρενο και χωρίς πέτρες πίσω από τις ρόδες, είτε γνωρίζουμε εμείς, είτε αγνοούμε τη βαρυτική ενέργεια που επενεργεί ισχυρά πάνω του και το διακατέχει. Απλά είναι η κατανόησή μας που πρέπει να διευρυνθεί, για να κατανοήσει τις λειτουργίες της πολύ βασικής και πρωταρχικής ενέργειας, που συμβαίνει πάντα πρώτη και όλα ακολουθούν πάντα μετά.

Πολλοί ζουν χωρίς Θεό σήμερα, (όλοι οι κομμουνιστές π.χ.), αλλά κανείς δεν μπορεί να ζήσει ούτε στιγμή χωρίς κάποια ενέργεια. Ο επιστημονικός κι επίσημος ορισμός του πτώματος είναι ότι αυτό δεν μεταβολίζει καμιά ενέργεια ποτέ.