OSKAR WILDE
Την πρώτη φόρα που διάβασα ''το πορτέτο του Ντόριαν Γκρέυ''το θεώρησα πραγματικά ανιαρό βιβλίο...Μάλλλον ήταν μια επιπολαίη κρίση σχέτικα με το μεγαλείο αυτού του βιβλίου!!Τώρα είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω...Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να μεταφέρω μερικά αποσπάσματα,άλλα με έκαναν να γελάσω, άλλα να προβληματιστώ και άλλα να μελαγχωλήσω... ''τα παιδιά αγαπούν τους γονείς τους,αργότερα τους κρίνουν και καμιά φορά τους συγχωρούν...'' ''όταν είσαι ερωτευμένος αρχίζεις με το να εξαπατάς τον εαυτό σου και καταλήγεις με το να εξαπατάς τον άλλο.Αυτό είναι που αποκαλούν οι άνθρωποι ρομαντισμό...'' ''οι άντρες παντρεύονται από κούραση,οι γυναίκες από περιέργεια αλλά και οι δυο απογοηντεύονται στο τέλος...'' ''πόσα πράγματα θα πετούσαμε από τη ζώη μας αν δεν πιστεύαμε πως πάντα θα υπάρχει κάποιος για να τα μαζέψει...'' ''μόνο ο επιπόλαιος άνθρωπος αγαπάει μια φορά στη ζώη του, αυτό που αποκαλείται πίστη εγω το ονομάζω λήθαργο της συνήθειας και έλλειψη φαντασίας...'' Απλά όποιος δεν το έχει διαβάσει θα ήταν καλό να το τολμήσει!!!!!!
Σχόλια
Λέει σωστά πράγματα αλλά και παραδοξολογίες με τέτοιο τρόπο, που τις παίρνεις σαν αξιώματα!
Ένα επικαιρο και τρομακτικά αληθινό τσιτάτο του, είναι το παρακάτω:
"Εγώ δεν πήγα σχολείο. Έπρεπε λοιπόν να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου.
Η εκπαίδευση είναι θαυμάσιο πράγμα αλλά είναι καλό να θυμόμαστε που και που ότι τίποτε από όσα αξίζει να γνωρίζουμε δεν μπορεί να διδαχθεί"
Και ένα σχετικό ανεκδοτάκι:
Ο αποφοιτος των Φυσικών Επιστημών ρωτάει: "Γιατί δουλεύει αυτό;" Ο απόφοιτος μηχανικός ρωτάει: "Πώς δουλεύει αυτό;" Ο απόφοιτος των οικονομικών σχολών ρωτάει: "Πόσο στοιχίζει αυτό;" Και ο απόφοιτος των Ανθρωπιστικών Επιστημών ρωτάει: "Όλα μαζί δέκα ευρώ. Να τα τυλίξω ή θα τα φάτε στο χέρι;"
Ηλία, περαστικά!!!
Όσον αφορά την πλοκή, ο Ουάιλντ βλέπω ότι διασκευάζει τον μύθο του Φάουστ για να θέσει ένα ολ τάιμ κλάσικ ερώτημα: αξίζει να πουλήσεις την ψυχή, την ηθική ακεραιότητα, την αθοώτητα για υλική ανταμοιβή, όσο μεγάλη και αν είναι αυτή; Ο Ντόριαν είναι όχι απλώς ένας νέος αλλά, όπως τον περιγράφει ο συγγραφέας, πολύ γ..άτο γκομενάκι, τόσο που κερδίζει το περιβάλλον του μόνο με την γοητεία του. Η παρουσία του και μόνο είναι ικανή να μαγέψει καλλιτέχνες, να εξασφαλίζει πολυτελή ζωή και σχέσεις με την αφρόκρεμα της Αγγλικής κοινωνίας και φυσικά ατιμωρησία για τις αισχρές άνομες πράξεις του. Ποιος θα έλεγε όχι σε μια τέτοια αιώνια νεότητα; Και όμως ο Ντόριαν διανύει μια πορεία που τον οδηγεί, λόγω της αλαζονίας και του άκρατου εγωισμού του, νομοτελειακά στην καταστροφή. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει για πάντα, μέσα στα πλούτη και τον θαυμασμό των άλλων. Πρέπει αντιθέτος να συγκεντρωθεί στο πως να μάθει να αγαπάει και να ζει με λίγο εγωισμό.
Το τέχνασμα του Ουάιλντ με τον πίνακα στον οποίο αποτυπώνεται η εσωτερική του διάβρωση και καταστροφή μου άρεσε. Κατά σημεία βεβαια γίνονταν λίγο φλύαρος ( το κεφαλαιο που περιγράφει τι φορούσε το πέρασα FF). Γενικά ο τρόπος που γράφει δεν με συγκίνησε, αν εξαιρέσουμε όσα αναφέρθηκα στην πρώτη παράγραφο. Πολύ μεγάλο δεν είναι. Αξίζει να το διαβάσετε.