Ιωσήφ Μπρόντσκι - Ποιήματα


Σονέτο

Τι κρίμα που δεν έγινες 

αυτό π' εγώ για σένα είμαι 
...Σ' έρημη γη ,
σε κόσμο αγκαθωτό ,
και πάλι μια πεντάρα 
με στέμμα στολισμένη ρίχνω 
σε μάταιη προσπάθεια 
της ένωσής μας τη στιγμή για να δοξάσω...
Φευ ,
τον κόσμο ολάκερο όποιος ν' αλλάξει δεν μπορεί 
τίποτα δεν του μένει 
παρά το δίσκο τον οδοντωτό του τηλεφώνου να γυρίζει 
όπως σε συναθροίσεις μεταφυσικές γυρίζει το τραπέζι
όταν το πνεύμα ν' αποκριθεί αρνείται με ηχώ ,
στις έσχατες κραυγές του κουδουνιού μέσα στη νύχτα . 

Αγκάλιασα τους ώμους αυτούς ...


Αγκάλιασα τους ώμους αυτούς κοιτάζοντας 

αυτό που φαίνονταν πίσω από την πλάτη ,
κι είδα μια καρέκλα να μετακινείται 
και να ενώνεται με τον φωτισμένο τοίχο .
Πυρακτωμένη έντονα η λάμπα ,
φώτιζε άσχημα τα φθαρμένα έπιπλα 
γι΄ αυτό και ο δερμάτινος καναπές στη γωνία 
φαίνονταν κίτρινος .
Το τραπέζι άδειο , το πάτωμα λαμπύριζε ,
το τζάκι σβηστό , στο σκονισμένο παράθυρο 
πάγωσε το τοπίο , και μόνο ο μπουφές μού φάνηκε τότε 
πως είχε ζωή . Μια πεταλούδα στριφογύρισε στο δώμα 
και τράβηξε το βλέμμα μου από την ακινησία .
Ακόμη κι αν εδώ κάποτε φάντασμα ζούσε ,
τότε από καιρό είχε αφήσει το σπίτι αυτό . Το εγκατέλειψε .

Φίλη μου αγαπημένη το καπηλειό είναι όπως τ' άφησες .
Οι ίδιοι άθλιοι πινάκες κρέμονται στους τοίχους  ,
οι ίδιες τιμές. Αν το κρασί είναι καλύτερο ; 
Δε νομίζω . Ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο .
Δεν έγινε καμιά πρόοδος και καλύτερα . 

 Ελεγεία 

Ο πιλότος τoυ ταχυδρομείου μόνος του 
ως άγγελος εκπεπτωκώς , ρουφάει βότκα .
Τα βιολιά των αναμνήσεων εξακολουθούν 
ν΄ αναστατώνουν τη φαντασία μου .
Από το παράθυρο φέγγουν οι λευκές , αθώες σαν παιδιά , στέγες .
Ηχεί το καμπαναριό . Σκοτείνιασε . 

Γιατί μου είπες ψέματα ;
Τ' αυτί μου γιατί δεν ξεχωρίζει 
το ψέμα απ' την αλήθεια και λέξεις νέες θέλει 
σε σένα άγνωστες - νεκρές και ξένες ,
ειπωμένες όμως δυνατά ,
όπως παλιά 
με τη δική σου τη φωνή . 


Μετάφραση : Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις