Βλάντιμιρ Χόλαν - Τρία ποιήματα


Ανάσταση 

Να 'ναι αλήθεια πως μετά απ΄ αυτή τη ζωή μας 
θα μας ξυπνήσουν μια μέρα σάλπιγγες τρομαχτικές 
Συγχώρα με θεε όμως παρηγοριέμαι 
πως η δική μας νεκρανάσταση θε να σημάνει 
απλά και μόνο με το λάλημα του πετεινού .

Θα μείνουμε για λίγο ακόμα ξαπλωμένοι 
κι ο πρώτος που θα σηκωθεί θα 'ναι η μητέρα .
Θα την ακούμε να σκαλίζει απαλά τη φωτιά 
απαλά ν' ακουμπά τη χύτρα πάνω στη σόμπα 
νωχελικά να τραβά μια κούπα απ' το ντουλάπι .
Τότε θα 'μαστε πάλι ζωντανοί .

Εναντίον

Ευχαρίστως θα σου μίλαγα όμως δεν πρέπει 
Ο χρόνος χορεύει άτσαλα .
με τα φθαρμένα παπούτσια της τραγωδίας 
και καταθέτει ενάντια στην αγάπη .
Αν και τα δέντρα άνθισαν δεν υπάρχουν καρποί .
Ζώντας στη ζωή κι υπάρχοντας στην ανυπαρξία 
ότι και να συμβαίνει δε συμβαίνει τίποτα.
Κι η προφητεία ; Να φωνάξεις για τρίτη φορά ; 

Το παιδί  

Ένα παιδί με το αυτί πάνω στις ράγες 
αφουγκράζεται 
στην πανταχού παρούσα μουσική παραδομένο 
και λίγο νοιάζεται αν το τρένο 
φεύγει η έρχεται 
Εσύ όμως κάποιον πάντοτε περίμενες 
πάντοτε χώριζες από κάποιον 
μέχρι που ανακάλυψες τον εαυτό σου 
και δε βρίσκεσαι πια πουθενά . 


Μετάφραση : Αμαλία Τσακνιά 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις