Ράινερ Μαρία Ρίλκε - Στον άνεμο μετέωρος θε να 'μαι

Φανταστική πορεία 

Στην αρχή η παιδική ηλικία , χωρίς όρια 
και χωρίς στόχους . Ω γλυκιά άδολη άγνοια .
Έπειτα ξαφνικός τρόμος , σχολικές αίθουσες , σκλαβιά ,
βουτιά απότομη στον πειρασμό και την βαθιά απώλεια .

Απείθεια . Το παιδί που υπέκυψε γίνεται αυτός που 
επιβάλει στους άλλους όλα όσα κάποτε πέρασε ο ίδιος . 
Αγαπημένος , φοβισμένος , λυτρωτής , μαχητής, νικητής ,
παίρνει την εκδίκησή του , αργά . 

Και τώρα στον απέραντο , κρύο , άδειο χώρο , μόνος . 
Ακόμη φωλιάζω βαθιά μες στην ενήλικη καρδιά μου 
μια νοσταλγία για τον πρώτο κόσμο , τον αρχαίο . 

Μοναξιά 

Πλήρη χαδιών τα χέρια 
και τρυγητής κανένας 
Να φωνάξουμε τάχα 
τους αγγέλους ; Αχ μπρος τους 
ο πλούτος μας φτώχεια είναι .
Κι η φωνή που ταξιδεύει 
δεν είναι παρά ένας 
γείτονας θορυβώδης 
της αδιαφορίας . 


Ο ποιητής 

Μακρυά από μένα ταξιδεύεις , ώρα 
και το φτεροκόπημά σου με πληγώνει ακόμη 
Ολομόναχος : τι να τον κάνω πια το Λόγο ;
τη νύχτα μου τι ; τι να την κάνω τη μέρα μου τώρα ;
Δεν έχω στέγη , δεν έχω αγαπημένη .
Γωνιά δεν έχω η ζωή μου ν' ακουμπήσει . 
Το καθετί που του δίνομαι πλουταίνει 
και θα με σπαταλήσει . 


Μετάφραση : Χρήστος Κουλτούκης