29 Δεκεμβρίου 2007
το ζωντανό ποτάμι του μυαλού.
Καρφιά στα χέρια υπενθυμίζουν
αλλοτινά έρημα σπίτια,
χτισμένα στην πεδιάδα του κορμιού.
Το σχοινί μιας παιδικής κούνιας
θα κρεμάσει μια ενήλικη φιγούρα
λίγο πριν μαζέψει το τριακοστό
παραγάδι της λίμνης.
Μυρωδιά από αγιόκλημα
στις μισογκρεμισμένες γωνίες του σπιτιού
θα τη συνοδεύσει στο έρημο μονοπάτι
του τελειωμένου χρόνου.
Στην αυριανή αυγή
ένα έκπτωτο άστρο θα'ναι
τ'αντάλλαγμα στο αέναο γίγνεσθαι του Κόσμου.
23 Δεκεμβρίου 2007
16 Δεκεμβρίου 2007
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Ω, αυτό είναι το ζώο που δεν υπάρχει.
Δεν το γνώριζαν αλλά κάθε φορά το αγαπούσαν
—την κίνησή του, την στάση του, τον λαιμό του,
μέχρι και το φως από το σιγανό του βλέμμα —.
Δεν υπήρξε ποτέ βέβαια. Αλλά επειδή το αγαπούσαν,
γινόταν ένα καθαρό ζώο. Του άφηναν πάντα χώρο.
Και στον χώρο, καθαρά και μέσα στα περιθώρια,
σήκωνε ελαφρά την κεφαλή του και δεν χρειαζόταν πολλά
για να υπάρχει. Δεν το έτρεφαν με κανένα σπόρο
,πάρα με μόνο με την δυνατότητα να υπάρχει.
Και αυτή έδωσε τέτοια δύναμη στο ζώο,
που φύτρωσε από μόνο του στο μέτωπο ένα κέρας. Μονό κέρας.
Άσπρο πλησίασε μια παρθένα,
και υπήρχε στον ασημένιο καθρέφτη και σε αυτή.
07 Δεκεμβρίου 2007
Εν τω μηνί Αθύρ----Κ.Π. Καβάφης
«Κύ[ρι]ε Ιησού Χριστέ». - Ένα «Ψυ[χ]ήν» διακρίνω.
«Εν τω μη[νί] Αθύρ» - «Ο Λεύκιο[ς] εκοιμήθη».
Στη μνεία της ηλικίας - «Εβί[ωσ]εν ετών»,
το Κάππα Ζήτα δείχνει - που νέος εκοιμήθη.
Μες στα φθαρμένα βλέπω - «Αυτό[ν]... Αλεξανδρέα».
Μετά έχει τρεις γραμμές - πολύ ακρωτηριασμένες
μα κάτι λέξεις βγάζω- - σαν «δ[ά]κρυα ημών», «οδύνην»,
κατόπιν πάλι «δάκρυα», - και «η[μί]ν τοις φίλοις πένθος».
Με φαίνεται που ο Λεύκιος - μεγάλως θ΄αγαπήθη.
Εν τω μηνί Αθύρ - ο Λεύκιος εκοιμήθη.
---- ίσως και να το ΄χετε διαβάσει. Η μουσικότητα και η συγκρατημένη του τραγικότητα πιστεύω ακτινοβολούν.
30 Νοεμβρίου 2007
ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΩΝ ΕΞΙ ΜΠΑΡΝΤΟ
καθώς ο χρόνος της ζωής είναι πολύτιμος
θα εγκαταλείψω την οκνηρία και θα αφιερωθώ στο Δρόμο,
ακούγοντας,στοχαζόμενος και διαλογιζόμενος
πάνω στις Διδασκαλίες,χωρίς διάσπαση.
Έχοντας αποκτήσει ένα ανθρώπινο σώμα,
θα πραγματώσω Τα Τρία Κάγια
στο επίπεδο της ένωσης των οραμάτων και του πνεύματος.
Δεν υπάρχει πια καιρός για να χάνεται
και ο νους να πλανιέται πάνω στο δρόμο της διάσπασης.
(Συνεχίζεται)
26 Νοεμβρίου 2007
Cortez-Η μουσική ενός ποιήματος από τον Ingram Marshall

I made this music player at MyFlashFetish.com.
Το κομμάτι γράφτηκε το 1973. Ο ήχος προέρχεται εξολοκλήρου από την ηχογράφηση και ηχητική επεξεργασία της φωνής του ποιητή Snee McCaig. Ακούστε το υπομονετικά. Στη μέση περίπου του κομματιού ακούγεται αυτούσιο το ποίημα.
18 Νοεμβρίου 2007
Jacques Prevert
Ανάμεσα στις δεντροστοιχίες της λεωφόρου Γκομπλέν
Κάποιο μαρμάρινο άγαλμα με οδηγεί απ’ το χέρι
Σήμερα Κυριακή τα σινεμά γεμάτα
Τα πουλιά στα κλαδιά κοιτάζουν την ανθρωπότητα
Και το άγαλμα με φιλά με κανείς δε μας βλέπει
Μόνο ένα τυφλό παιδί που μας δείχνει με το δάχτυλο.
PARIS AT NIGHT
Τρία σπίρτα ένα ένα αναμμένα στη νύχτα
Το πρώτο για να δω ολόκληρο το πρόσωπό σου
Το δεύτερο για να δω τα μάτια σου
Το τελευταίο για να δω το στόμα σου
Κ’ η σκοτεινιά ολόκληρη για να θυμηθώ ολ’ αυτά
Σφίγγοντάς σε στην αγκαλιά μου.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑ
Πού πας καλέ μου δεσμοφύλακα
Μ’ αυτό το κλειδί λεκιασμένο με αίμα
Πάω να ελευθερώσω εκείνη που αγαπώ
Αν έχω ακόμα καιρό
Και που την έκλεισα
Τρυφερά σκληρά
Στην πιο μυστική γωνιά του πόθου μου
Στην πιο βαθιά γωνιά του μαρτυρίου μου
Μες στα ψέματα του μέλλοντος
Μες στις ανοησίες των όρκων
Θέλω να την ελευθερώσω
Θέλω να είναι ελεύθερη
Ακόμα κι ας με ξεχάσει
Ακόμη κι ας φύγει
Ακόμη κι ας ξανάρθει
Ακόμη κι ας μ’ αγαπάει
Ή ας αγαπάει κάποιον άλλο
Αν κάποιος άλλος της αρέσει
Και αν μείνω μόνος
Κ’ εκείνη φύγει
Θα φυλάξω μόνο
Θα φυλάξω πάντα
Στα δυο μου χέρια σαν εκμαγεία
Ως το τέλος του κόσμου
Τη γλύκα του στήθους της που το ‘πλασε ο έρωτας.
ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΤΕ
Μια κοπέλα γυμνή κολυμπάει στη θάλασσα
Κάποιος άντρας με γένια περπατά στο νερό
Ποιο είναι το θαύμα των θαυμάτων
Το θαύμα που αναγγέλθηκε παραπάνω;
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
Πήγα στην αγορά των πουλιών
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά των λουλουδιών
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά των σιδεριών
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
Αγάπη μου
Κ’ έπειτα πήγα στην αγορά των σκλάβων
Και σ’ έψαξα
Μα δε σε βρήκα
Αγάπη μου.
μετφ. Μιχάλη Μεϊμαρή

12 Νοεμβρίου 2007
Κορτέζ
Σ' ένα μήνα και μια μέρα απ΄το τέλος που οι Αζτέκοι περίμεναν ήρθε
o Κορτέζ.
Ω, τα γαλάζια αγριολούλουδα ανθίζοντας
σε κάθε παγωμένο αέρα της άνοιξης,
γέρνουν τα κεφάλια τους.
Snee McCaig, απο το ''The Last Poems''
Μετάφραση Χρήστος Ζάχος-Σοφία Κωστούρου
08 Νοεμβρίου 2007
Το Θέμα "Λόρκα"
Γενικά έχω την εντύπωση ότι υπάρχει και ένας δογματισμός και μέσα στην ομάδα γαι κάποιους ποιητές και καλλιτέχνες. Ας το συζητήσουμε λοιπόν και ο πιο πειστικός ας νικήσει...
04 Νοεμβρίου 2007
Σχετικά....με το Λόρκα
02 Νοεμβρίου 2007
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΡΚΑ
28 Οκτωβρίου 2007
Τζελαλεττίν Ρουμί - Μεσνεβί
του χρυσού , του ασημιού;
20- Εάν ρίξεις τη θάλασσα μέσα σε μια στάμνα, πόσο νερό νομίζεις ότι θα μπορέσει να πάρει;
Σίγουρα την ποσότητα νερού που χρειάζεσαι μόνο για μια μέρα.
Δε χορταίνει το μάτι των άπληστων. Εάν το όστρακο δεν ήταν ολιγαρκές
δε θα γέμιζε με μαργαριτάρια.
Όποιος σκίσει τα ρούχα του από τον έρωτα, αυτός έχει απαλλαγεί παντελώς
από την απληστία και την αμαρτία.
Να είσαι ευλογημένος ω υπέροχε έρωτά μας, γιατί είσαι ο θεράπων όλων
των παθών (των ελαττωμάτων) μας.
Ω θεράποντα της αλαζονείας και της υπεροψίας μας. Είσαι ο Πλάτωνας,
ο Γαληνός μας.
Το σώμα που είναι φτιαγμένο από χώμα, χάρη στον έρωτα ανεβαίνει στο υψηλότερο
στρώμα των ουρανών. Ακόμα και το βουνό αποκτά ευκινησία και αρχίζει να χορεύει.
Ω αγαπημένε! Ο έρωτας έγινε η ψυχή του όρους Σινά. Μέθυσε το βουνό
και ο Μωυσής έπεσε κάτω αναίσθητος.
Εάν τα χείλη μου ενώνονταν με τα χείλη εκείνου που ταυτίζονται οι απόψεις μας,
θα επαναλάμβανα και εγώ τα λόγια του νέι με την ίδια ευγλωττία.
Αυτός που απομακρύνεται από εκείνον που μιλάει την ίδια γλώσσα μαζί του,
χάνει τη λαλιά του έστω κι αν γνωρίζει εκατοντάδες μελωδίες.
Όταν μαραθεί το ρόδο και κιτρινίσει ο κήπος των ρόδων δεν μπορείς
να ξανακούσεις το αηδόνι να αφηγείται τις περιπέτειές του.
30- Ο Αγαπημένος είναι το παν, ενώ ο ερωτευμένος είναι ένα πέπλο. Ο
Αγαπημένος είναι ζωντανός, ενώ ο ερωτευμένος νεκρός.
Όποιος δεν ρέπει στον έρωτα γίνεται πουλί χωρίς φτερά. Αλίμονο
σε αυτόν το δυστυχή.
Εάν δεν έχω το φως του Αγαπημένου εμπρός μου, πίσω μου, πώς θα αντιληφθώ
ποιο είναι το εμπρός και ποιο είναι το πίσω;
Ο έρωτας απαιτεί να λέγονται αυτά τα λόγια. Πώς ο καθρέφτης
να μη γίνει συκοφάντης;
Ξέρεις γιατί ο καθρέφτης σου δεν είναι συκοφάντης; Γιατί δεν σκουπίστηκε από το
πρόσωπό σου η σκόνη, η σκουριά, δεν καθαρίστηκε από αυτά.
Περί ποίησης Λόρκα
"μουθ μιλάς με κάκτους
και γίνομαι έρημος"
Θ. Μαρκόπουλος
Είχαμε ήδη εξοπλιστεί
με όλα τα απαραίτητα για εκείνο το ταξίδι
πήρα 3 δραμαμίνες
και 2 βιομέξ
πήρες 1 μπουκάλι βιακάλ
και ένα βετέξ
έτσι κύλλησε ένα 24ωρο
εντός των γεγραμμένων μας ορίων
εγώ ηττήθηκα στη λύσσα του ιλίγγου
και συτυφλώθηκες στο ίνοξ του νεροχύτη
Μπέρλοτ Μπρεχτ
και νίκησα τους τίγρεις.
Μ' έφαγαν όμως οι κοριοί."
27 Οκτωβρίου 2007
ποιό το όφελος?
γύριζαν όλοι με πλάτη σε σένα
26 Οκτωβρίου 2007
Στον ποιητή
τα μαχαίρια μας δώσαμε σ αυτούς
που ανοίγουν την πετσέτα στα γόνατα
Για τον "νεαρό ποιητή"
στην καλοσύνη μου μην ποντάρεις
γύρω απ την κορυφή Κοίτα με
πως περιμένω ζυγιάζοντας
Σ όλους όσους
στ άδειο σου παράθυρο να περιμένω τι
η κουρτίνα που θα βγει τις ελπίδες μου ξερνάει σε κύκλους
...και πως η ζωή μου άξιζε μόνο γι αυτά
τα μεσοδιαστήματα της αναμονής
On Pound's World War II Broadcasts
Τζελαλαντίν Ρουμί
είναι ένα βήμα προς τον Αγαπημένο.
Σ’ αυτό το σπίτι των κατόπτρων
αντικρίζεις διάφορα πράγματα.
Τρίψε τα μάτια σου
Μόνο εσύ υπάρχεις.
17 Οκτωβρίου 2007
ΜΑΡΙΟ ΝΤ' ΑΒΕΤΙ ΛΙΒΑ(1769-1805)
κι υστερα παλι κοιταξες
το γυρο τ ασβεστη χαμενο
πισω απο τ αρωματα και τις προοπτικες
μοναχος σου φωναζοντας με θριαμβο
σα να λυνες το αινιγμα του κοσμου
ετουτο το λουλουδι ειναι η ζωη
κι ολεςοι ζωες τελειωνουνε στ αλωνια
λογια που θα πες φιλε μου
μιαν ωρα που χε πεσει μολυβι στην ψυχη
κι οσοι νεκροι αγαπησες
δε σου δειξαν ο ηλιος πως κρατιεται
και ματαια περιμενες να ερθει ο διγενης
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:Γ.Κ.ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ
08 Οκτωβρίου 2007
Τζουζέππε Ουνγκαρέττι
Λεία όμορφη ω
νυχτερινή φωνή,
πυρετό μου φέρνει
κάθε σου σάλεμα.
Συ μνήνη, μόνη,
δαιμονισμένη δύνεσαι
τη λευτεριά στα δίχτυα σου να πιάσεις.
Στη σάρκα σου που ξεγλιστρά
και σε βάθη τρικλίζει από θολούς καθρέφτες
Όνειρο, και τι κρίματα
συ δεν μου δίδαξες να συντελώ;
Κρατημό δεν έχω πια μ' εσάς. Οράματα.
Κι από τύψεις δικές σας είναι πάντα
βαριά η καρδιά μου το πρωί σαν ξημερώνει.
07 Οκτωβρίου 2007
αλλά οι φλόγες δεν μ' αγγίζουν
Περπατώ φλεγόμενη σε μια λωρίδα φωτός
και κοιτάζω το σώμα μου να σκορπίζεται στον αέρα.
I burn my shadow like there is no tomorrow
burn my shadow
burn
05 Οκτωβρίου 2007
Από ένα φίλο, εξαιρετικό μουσικολόγο, Χρίστος Ζάχος
Πάρε μια βαθιά ανάσα.
Μάθε να μιλάς.
Μάθε να περπατάς.
Μάθε να τρως και να βρίσκεις το δρόμο
για το σπίτι μόνος σου.
Μάθε να συμπεριφέρεσαι σωστά κι ευγενικά, ειδικά ανάμεσα σε ξένους.
Μάθε να μη φοβάσαι το σκοτάδι.
Πήγαινε σχολείο ή μην πας σχολείο.
Σπούδασε ή μη σπουδάσεις.
Δούλεψε. Ή τεμπέλιασε. Δεν έχει και πολλή σημασία άλλωστε.
Χτύπησε το κεφάλι σου στον τοίχο,
ή χτύπησε κάποιου άλλου το κεφάλι στον τοίχο, κατά προτίμηση.
Βρες ένα χαριτωμένο πλάσμα να υπάρχει δίπλα σου στην κατάλληλη ηλικία.
Μείνε μαζί του όλη σου τη ζωή από ανασφάλεια,
-πάω στοίχημα πως κι αυτό το ίδιο θα θέλει άλλωστε.
Μάθε να καταπιέζεσαι, περισσότερο ή λιγότερο.
Καταπίεσε και συ με τη σειρά σου.
Ονειρέψου λίγο, αλλά μην μπερδέψεις τα όνειρα
με την πραγματικότητα γιατί αυτή –δυστυχώς- δε φτιάχνεται
από ονειροφαντασίες.
Δέξου το.
Αποδέξου το.
Κάντο φιλοσοφία.
Δίδαξε τους νεότερους να επαναλάβουν με ακρίβεια τη φιλοσοφία σου.
Έχε υπομονή, δεν καταλαβαίνουν. Στην αρχή κανείς δε θέλει να καταλάβει.
Δώσε επιχειρήματα, σπάσε τις αντιρρήσεις.
Κάνε τους άλλους να σε σέβονται και να σε εκτιμούν.
Κάνε κάποτε ειλικρινή (όχι αυστηρή) αυτοκριτική.
Έκανες σίγουρα περισσότερα από πολλούς,
πρέπει να είσαι πολύ υπερήφανος γι' αυτό.
Δες κατάματα το πεπερασμένο των δυνάμεών σου.
Νιώσε την ανάγκη να αποσυρθείς,
ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος
καταλαβαίνει μέχρι πιο σημείο μπορεί να πάει.
Δείξε την ώρα αυτή μια αξιοθαύμαστη μεγαλοσύνη.
Κατηφόρισε.Βρες μια τρύπα στο χώμα.
Μπες μέσα.
01 Οκτωβρίου 2007
Ιάσων Δεπούντης
ΙΙΙ
Τι βλέπει ο ήλιος
Ο ήλιος βλέπει καθημερινά
το δρόμο με τον τυφλοπόντικα
Μαζί χωμένους στα στενά τους δρόμους
του σκληρού ασπάλακα και του τερμίτη
Ο ήλιος βλέπει όλους τους δρόμους
που τρέχει ανυπόμονη η καταστροφή
κ’ εκεί π’ ακούγεται οργισμένη η έκρηξη
όλοι ή κανένας όλοι ή κανένας όλοι
Ο ήλιος βλέπει από πολύ κοντά πολύ
τεράστιες πολιτείες κι άγρια δάση
τα παραμορφωμένα πρόσωπα της αγωνίας τους
ένοχο τον αέρα που φυσάει σε πόλεμο
και διεφθαρμένα τα μεγάλα όνειρα
Ο ήλιος βλέπει με κάτι άγρια μάτια πάλι
τα μάτια εκείνων που ακόμη δε χορταίνουν
που δε χορτάσαν την ελπίδα την ειρήνη…
Βλέπει ο ήλιος πριν βουτηχτεί στη δύση του
τα μαύρα φτερωτά ποντίκια των συνοικιών-
όλα σ’ ετοιμασία όλα σ’ ετοιμασία όλα…
Αμέτρητες οργές μες στην ψυχή θα βλέπει
Ο ήλιος που κι αυτή τη νύχτα ακόμη βλέπει!
(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 46-48, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1958, σελ. 45)
24 Σεπτεμβρίου 2007
μέρα κείνη που το φεγγάρι
φέγγισε και γέννησε τ' αδιάφανο
κορμί μου.
Τούτη η μέρα που ο ήχος
απ' το άνοιγμα του μπουμπουκιού
αντήχησε στου κόσμου
τα αυτιά.
Και ξύπνησαν τ' αγρίμια
και οι μέλισσες και κλαίγοντας
γυρεύουν να με βρούν
...
Και πάλι αυτός ο ήχος
που κάθε φορά θα δίνει
ένα νέο λουλούδι, μια νέα
ζωή, μια καινούργια ομορφιά.
Και γω θα παρακαλώ
το Θεό να μου μάθει
ν' ακούω το πρώτο φτερούγισμα
της πεταλούδας
αφήνοντας πίσω την
ασχήμια της.
23 Σεπτεμβρίου 2007
Aρσένι Ταρκόφσκι
Ι
Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις
Δεν φοβάμαι. Στα δηλητήρια και τις
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μην τον φοβάσαι το θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπαρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά κι εγώ
Ένας απ' αυτούς που τραβούν τα δίχτυα
Όταν μέσα τους πιάνεται η Αθανασία.
το απομεσήμερο ενος φαύνου
σε αυτό το πρώτο βιντεάκι βλέπουμε την κλασσική χωρογραφία του νιζίνσκι, με τα αυθεντικά σκηνικά και κουστούμια από την όπερα του παρισιού. χορεύει ο κάρολος τζούν.
στο δεύτερο αυτό βιντεάκι, έχουμε ένα απόσπασμα από μια ταινία με θέμα την ζωή του νιζίνσκι. η ταινία νομίζω λέγετε νιζίνσκι. στο απόσπασμα αυτό βλέπουμε την σκανδαλώδη πρώτη πάρασταση του απομεσήμερου ενός φαύνου όπου στο τέλος ο νιζίνσκι αυνανίζεται.
καλή ακρόαση και καλή μελέτη :d
22 Σεπτεμβρίου 2007
όπως τα σύννεφα μπροστά απ' τη σελήνη.
Ολόγιομο φεγγάρι,
συνέχεια αλλάζεις, όπως η θάλασσα
που γεμίζει κι αποτραβιέται απ' τα μάτια σου.
19 Σεπτεμβρίου 2007
il credo di cafe... μην αρχίσετε τα του σχίσματος και του filio que!!!
αφρώδη, παγοκράτορα,
ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,
εις στομάχους πάντων ερριμένον.
Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν,
του καφέ συνοδό, και λιπογενές
το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.Milk εκ βοδώς,
αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού
χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα,
ομοχρήσιμου του φραπέ
δι ου το μάτι ορθάνοιξε.
Τον δι' ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν εργασίαν
φυτροθέντα εν καφεοδένδρων
και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτου
και αγοράσθη εξ εταιρείας
και εσυσκευάσθηκε.
Αγορασθέντα τε υπό ημών
εντός μικρής σακουλίτσας
ή κουτιού ή βαζακίου
Και ετοιμάσθη τας πρώτας ώρας
κατά τας πρωινάς.
Και εισέπεσε εντός ποτηριού
και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.
Και πάλιν άφρισε μετά δόξης
τσίτα κάνων κοιμητούς
ώστε χουζουρίου έλθη το τέλος.
Και εις το ρεύμα το πάγιον,
το χρήσιμον, το μιξεροκινόν,
το εκ της δεής επαραγόμενον
το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζώμενο,
ωστε παρασκευαζώμενο,
παγακίων και υδάτων ψυχρών.
Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.
Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.
Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.
Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.
Αμήν.
από μάιλ... για να μην λέτε ο λογοκλέπτω
14 Σεπτεμβρίου 2007
μόνο το μαύρο επισκέπτεται τα ποιήματά σου.
Όμως, παράπονα κάνει κι αυτό,
θέλει,λέει, ένα ροζ να κονταροχτυπιέται.
11 Σεπτεμβρίου 2007
Ναζίμ Χικμέτ
(1942 - 1946)
ΧΙ
Μας τηνε σκάσανε
Βρισκόμαστε στη φυλακή.
Εγώ μέσα στους τύχους
Εσύ έξω.
Μα τι σημαίνει ότι κι αν γίνει.
Αυτό πούναι χειρότερο
Είναι νάχει κανείς τη φυλακήν εντός του.
Το ξέρουν, δεν το ξέρουν,
Τόσοι άνθρωποι είναι έτσι,
Τόσοι άνθρωποι καλοί κ' εργατικοί και τίμιοι
Που θα μπορούσαν να τους αγαπούν όπως εγώ αγαπάω εσένα.
Αυτά είπε ο γαλανομάτης Ναζίμ και με προβλημάτησε εχθές. δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να πουν ότι είναι ελεύθευροι... και να περπατούν με το κεφάλι ψηλά. ...τα δάχτυλά στο φιλιατρό, που βλέπει και ο ποιήτης και στοχάζεται!!! πάντως η φυλακή είναι μέσα μάς... και όποιος δεν το βλέπει και ζητάει εξωτερικές ελευθερίες πότε μα ποτέ δεν θα μπορέσει να περπατήσει ορθός...
και αυτό έτσι να μας θυμίζει σε τι εποχές ζούμε... ή σε τι εποχές δεν ζούμε
XVI
Γνωρίζουμε κ' οι δυο, καλή μου,
Μας το μάθανε
Να πεινάμε, να διψάμε
Να τσακιζόμαστε απ' την κούραση
Να ζούμε χωρισμένοι.
Δεν καταντήσαμε ακόμη να σκοτώνούμε.
Δεν μας έλαχε ακόμη να πεθάνουμε.
Γνωρίζουμε κ' οι δυο, καλή μου,
Μπορούμε και στους άλλους να το μάθουμε
Να πολεμάν για τους ανθρώπους μας
Και ν' αγαπάνε κάθε μέρα λίγο πιο πολύ
Και ν' αγαπάνε κάθε μέρα λίγο πιο καλά.
28 Αυγούστου 2007
Γιάννης Γκούμας
ανταμώσαμε, ανταλλάξαμε χειραψία
ίσως ναι, ίσως όχι,
το όνομά σου είν’ αυτό και τ’ όνομά μου είναι εκείνο
και ανεβήκαμε για ένα ποτό πριν τελειώσει η βραδιά
πέντε σειρές σκαλιά κοντύτερα σε μια πανσέληνο,
ότι ο αφρώδης οίνος στα ποτήρια μας
έβρεχε κατευναστικά ανάποδα
και θα ‘λεγες μάλλον «αρκεί»
εκεί που μια παλίρροια ανέβαινε μέσα μου
ενώ ο μύχιος εαυτός σου έμενε παράμερα
τη στιγμή που αποκάλυψα την κορφή μόλις της αλήθειας
το ότι αναστενάξαμε ασυναίσθητα μαζί
γυρεύοντας καθένας το δικό του βάλσαμο
το ότι τα παιδιά σου και τα παιδιά μου
είναι ροή του χεριού
και το θαύμα μέσα σου
πρέπει να το βαραίνει το χάρισμα της ομορφιάς
ότι αν δεν ανταμώναμε ποτέ
θα ‘μουν πιο ήρεμος,
και θα ‘νιωθα την ώρα να περνά πιο σύντομα,
το ότι όταν βγούμε έξω στο δρόμο
και βυθιστώ σε σκοτεινότερες οργιές
δε θα ‘χω επιβάλει τα χείλη σου στο δόλωμά μου,
το ότι τίποτα του εαυτού μου δεν προκαλεί την περιέργεια
ούτε ο αριθμός του τηλεφώνου μου
και ότι ο ευφημισμός μιας καληνύχτας ή «θα τα ξαναπούμε»
θα έχει λεηλατήσει το άλλο μισό
του πόνου που έχω ανάγκη
και μόνος πάλι, βαραίνοντας απάνθρωπα πάνω στη νύχτα,
θα εξακολουθώ να ψάχνω για ένα μήλο που θα το δαγκώνω
ανάμεσα σε πεύκα, πλατάνια και ιτιές.
19 Αυγούστου 2007
ΕΛΕΓΕΙΟ
Το βλέμμα σου με κάνει να υποφέρω την κραυγή του λύκου
κι η φωνή σου ένα γελαστό σπαθί στη ρίζα της καρδιάς μου
το κορμί σου παρά μονάχα το ρόδο που ανθίζει στον τάφο μου.
Δε λέω πως σε αγαπησα καλύτερα
απλώς ύψωσα το τραγούδι του αγκαθιού στον αγέρα
και κάθε λέξη που σου έστρεψα ήταν γεμάτη από περήφανους υακίνθους
κι ας ήταν οι καιροί αλλιώτικοι
κι ας είναι τα μάτια μας φτιαγμένα για βιασύνες.
02 Αυγούστου 2007
Τσέζαρε Παβέζε
που ποτέ κανένας δεν ονόμασε.
Τίποτα δεν περιμένεις
παρά μονάχα τη λέξη
που θ' αναβλύσει απ' τα βάθη
σαν τον καρπό ανάμεσα στους κλώνους.
Είναι ένας άνεμος που σε προφταίνει.
Πράγματα στεγνά, ξαναπεθαμένα
σου φράζουν το δρόμο, τα παίρνει ο άνεμος.
Μέλη και λέξεις αρχαίες.
Τρέμεις μέσα στο καλοκαίρι.
28 Ιουλίου 2007
Best of Primitives
ΧΑ'Ι'Ν - ΤΕΝΥ
3
...Όποιος για την αγάπη του πεθαίνει,
μικρός κροκόδειλος είναι που τον τρώει
η μάνα του: γυρίζει σε κοιλιά που καλά ξέρει.
8
Τη φευγάτη εποχή νοσταλγεί το πουλί.
Εγώ νοσταλγώ τη φευγάτη μου φίλη.
Νερό στο χέρι της φίλης σου να πίνης,
ιδιοτροπία ερωτική 'ναι, κι όχι δίψα.
ΜΑΝ - Νοτιοανατολική Ασία
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
2
Στο χωριό της Ανατολής πετά, πετά μια πεταλούδα.
Στης Δύσης το χωριό, τρέμει, τρέμει στον άνεμο ένα άνθος.
Του λουλουδιού το χυμό λαχταρά κείνη η πεταλούδα,
μα τη γλυκύτητά του ολόκληρη δε θα τη γνωρίση,
παρά μόνο βαθιά όταν χωθή ως μέσα στην καρδιά του.
ΚΑΜΠΟΤΖΗ
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
Μελαγχολία, που στον ήλιο του βραδιού γεννιέται.
Οι αλκυώνες πετούνε σμήνη - σμήνη
στο μάκρος των χειμάρρων να κουρνιάσουν.
Η θλίψη, όταν ο ήλιος δύη, τονίζει,
παίζοντας τον σκοπό του Ανγκόρ - Ρεάς,
τον ύμνο που τον βασιλιά αποκοιμίζει κάθε βράδι.
Μελαγχολία του βραδινού ήλιου!
Τα κοτσύφια πετούν ζευγαρωμένα,
για να χαθούν στις κορφές των ανθισμένων δέντρων.
Μονάχα εγώ κ' αγαπημένη μου
δεν ανταμώνουμε ποτέ μας!
Από μακρυά αγναντεύουμε
καθένας του αλλουνού τον τόπο.
Τότε, σα βασιλεύη ο ήλιος,
το τουρμπάνι μου βγάζω
και περπατώ το δάσος - δάσος
και πάω και πάω
και χώνομαι στα πιο πυκνά δέντρα
και την αγαπημένη μου παντού γυρεύω.
Και, ξαφνικά, τη βλέπω.
Παίρνει νερό από την πηγή.
Μα όχι, δεν είναι κείνη, έκαμα λάθος.
Δεν είναι, αλοίμονο, παρά το αστέρι της αυγής
που κατέβηκε στ' ουρανού τον όχτο,
να πιή από την πηγή, να ξεδιψάση...
25 Ιουλίου 2007
ΜΠΑΛΕΤΟ!!!!!!!!!!!!!
Φερνάντο Πεσσόα
που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει
μη γνωρίζοντας αν τα επινοώ όλα εγώ
ή εάν όλα ανίδεα είναι.
Η λίμνη τίποτα δε λέει.Τ’ αεράκι
σαλεύει, μα δε με αγγίζει,
δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
ούτε αν επιθυμώ να είμαι.
Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν,
χαμογελούν πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα
τη μόνη ζωή που έχω…
23 Ιουλίου 2007
Ο ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ , ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ( Άρη Δικταίου)
Νότιος Αφρική
ΜΟΙΡΟΛΟ'Ι' ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ
(Στον Trace-tanz των Γιατρών-Μάγων)
Γιατί δε βρέχει;
Ποιός Κύριος δεν αφήνει τη βροχή να πέσει;
Ο ήλιος καίει, καίει και φλογίζει:
ο άνθρωπος θα ζήσει ακόμα;
Θα πάρουν τα πνεύματα την εποχή των βροχών μακρυά μας;
O άνθρωπος πού θα βρει να πιή νερό;
Έτσι, ο άνθρωπος, ό,τι μπορεί, είναι να πεθάνει από δίψα.
Τί μπορεί να κάμη ο άνθρωπος μονάχος;
Μα, τώρα, είμαστε έτσι καλύτερα,
γιατί είμαστε εγκαταλειμμένοι.
20 Ιουλίου 2007
Mugam
και λίγο από Bach για να μην ξεχνιόμαστε :D
Rostropovich plays the Prelude from Bach's Cello Suite No. 1
και κάτι από την μεγάλη λειτουργία σε Σί ελάσσονα του Μπάχ... το Kyrie...
17 Ιουλίου 2007
ΤΑΓΚΟΡ-ΤΑ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΕΝΑ ΠΟΥΛΙΑ
του τη μεγάλη παιδικότητα στον
κόσμο τη χαρίζει όταν πεθαίνει...
για τον thomas.ελπίζω η απάντηση αυτή για το ποίημα του Άδωνη να είναι λιγότερο φιλολογική...
13 Ιουλίου 2007
Ντίνος Χριστιανόπουλος
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
06 Ιουλίου 2007
Neruda - Συνέχεια
Αντικρίζοντάς σε
Δε ζηλεύω.
Έλα μ’ έναν άντρα
Στην πλάτη σου,
Έλα μ’ εκατό άντρες στα μαλλιά σου,
Έλα με χίλιους άντρες ανάμεσα στα στήθη και στα σκέλη,
Έλα σαν ένα ποτάμι
Γιομάτο πνιγμένους
Που σμίγει την άγρια θάλασσα,
Τον αιώνιον αφρό, το χρόνο.
Φέρτους όλους
Εκεί που σε προσμένω
Θα ‘μαστε πάντα εσύ και γω
Μόνοι πάνω στη γη
Για ν’ αρχίσουμε τη ζωή.
30 Ιουνίου 2007
Pablo Neruda
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
28 Ιουνίου 2007
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους
λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια
επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο Ίντερνετ έφτασε
και σε μας.
Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο
από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικανούς συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε
ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά
που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε
εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι
κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο,
αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα
ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι
του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα
τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους
ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι
αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν
γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα
φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον
φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι
θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον
τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή
παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να
σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν
αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα
ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν
στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία
φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε
φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα
τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι
αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα,
ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως
πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ'
αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία
φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν
το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους
επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα
τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ",
"ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για
να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."
27 Ιουνίου 2007
Louis Cernouda και Τζελαλαντίν Ρουμί
Να γυρίσεις; Ας γυρίσει όποιος έχει
στα τόσα χρόνια κι από τέτοιο ένα ταξίδι
κουραστεί απ' την πορεία και τη λαχτάρα
της γης του, του σπιτιού του, των φίλων του,
της αγάπης, που πιστή τον περιμένει.
Μα εσύ; Να γυρίσεις; Μην το σκέφτεσαι,
παρά τράβα μπροστά ελεύθερος,
διαθέσιμος για πάντα, νιός ή γέρος,
χωρίς γιο να σε ψάχνει όπως τον Οδυσσέα,
χωρίς Ιθάκη ή Πηνελόπη να σε καρτεράνε.
Τράβα, τράβα μπροστά και μην επιστρέφεις,
πιστός στον δρόμο και στη ζωή σου μέχρι τέλους.
Μη νοσταλγείς μια μοίρα, που 'ναι πιο εύκολη.
Τα πόδια σου στη γη που πριν δεν πάτησες.
Τα μάτια σου σ' αυτό που πριν δεν είδες.
Ο ήλιος βιάζεται όλη νύχτα να ‘ναι πίσω για το πρωί.
Αλμυρό νερό εξατμίζεται για να μουσκέψει
Ο κήπος με δροσερή βροχή.
Μια στάλα αφήνει το σπίτι της ξωπίσω μπαίνει σ’ ένα κοχύλι
Γίνεται μαργαριτάρι.
Ο Ιωσήφ αφήνει τον πατέρα του που κλαίει στην Αίγυπτο.
Θυμήσου πως κατέληξε αυτό:
Τα ταξίδια χαρίζουν δύναμη και αγάπη.
Κι αν πάλι δεν μπορείς να φύγεις
Κινήσου στα περάσματα του εαυτού.
Είναι σα στήλες φωτεινές
Διαρκώς αλλάζουν αλλάζεις κι εσύ
Σαν τις εξερευνάς.
24 Ιουνίου 2007
Τάσος Λειβαδίτης
ανάμεσα σε ώρες εργασίας και αμίλητα συζυγικά νεκρόδειπνα.
Λίγος καφές στο τέλος του φαγητού για τη χώνεψη,
λίγα όνειρα για το φόβο της καρδιοπάθειας,
λίγη ελεημοσύνη για τη σωτηρία της ψυχής.
Ώσπου μια νύχτα,σηκώνονται στη μέση του δείπνου ξαφνικά
από συνήθεια,μάλιστα,παίρνουν και το καπέλλο τους-
και χάνονται.Που πάνε;Κανείς δεν ξέρει.Μα η δίψα τους καίει
κι η απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.
Έτσι σκέφτηκαν,δηλαδή,να κάνουνε για μια στιγμή.
Ύστερα πέρασε.Σκουπίζουνε το λίγο ιδρώτα πλάι στη μύτη
και μπαίνουν αθόρυβα στην κρεββατοκάμαρα. Ενώ στο διάδρομο
μένει μονάχο,πάνω στην καρέκλα,το καπέλλο
σαν το πικρό ανάχωμα ενός τάφου,που σκέπασε βαρειά κι ανέκκλητα
όλη τη ζωή τους.
17 Ιουνίου 2007
το πουλί
πύρωναν τα τοιχώματα
μέχρι να λιώσουν
και το μυαλό σου,
εγκλωβισμένο πουλί,
χτυπημένο στις φτερούγες.
Κάποτε το πιάνει νοσταλγία απόδρασης
μα μένει μόνο στη σιγανή βουή
και τα ψιθυριστά τιτιβίσματα.
"Έχεις ένα πουλί στο κεφάλι σου"
που μόνο εγώ το βλέπω,
κάτι σαν το χρυσό αηδόνι του βασιλιά
που πάει τις μέρες και με το ράμφος
χτυπά τα παράθυρα,
κοιτά για τυχόν ψίχουλα
από συνήθεια πιο πολύ.
Έχεις ένα μεγάλο πουλί
μες στον καθρέφτη σου
και έτσι το βλέπεις
ως αντικατοπτρισμό ονείρου.
16 Ιουνίου 2007
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ......
15 Ιουνίου 2007
Άδωνης
Το παιδί που ήμουν κάποτε, ήρθε σε μένα
μια φορά,
με πρόσωπο αλλόκοτο.
Δε μίλησε διόλου. Περπατήσαμε
ατενίζοντας ο ένας προς τον άλλον με σιωπή. Τα βήματά μας
ποτάμι που κυλάει παράξενα.
Οι ρίζες μάς ένωσαν, στο όνομα των φύλλων που στροβιλίζει το αγέρι, Έπειτα χωρίσαμε,
δάσος που γράφει η γη και το αφηγούνται οι εποχές.
Ω, παιδί που ήμουν κάποτε, βγες μπροστά
Τι είναι αυτό που μας ενώνει, τώρα, και τι θα λέμε ;
12 Ιουνίου 2007
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΙΘΕΙ
Αυτό που πείθει διατείνομαι είναι σαν την χημική ουσία που αλλοιώνει.
Ας είναι ωραίο το μάγουλο ενός κοριτσιού
όλοι μας με φαγωμένα μούτρα θα γυρίσουμε κάποτε από τ'Αληθοτόπια.
Παιδιά πως δεν ξέρω να το εξηγήσω
αλλά είναι ανάγκη να υποκατασταθούμε στους παλιούς Ληστές.
Να στέλνουμε το χέρι μας και να πηγαίνει
εκεί που μια γυναίκα σα Μηλιά καρτερεί μισή μέσα στα σύννεφα
εντελώς αγνοώντας την απόσταση που μας χωρίζει.
Και κάτι ακόμη:όταν κινάει να βρέχει
ας γδυνόμαστε και ας λάμπουμε σαν το τριφύλλι...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
( Μαρία Νεφέλη)
Dylan Thomas
1914-1953
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
μετάφραση: Βίλκη Τσελεμέγκου-Αντωνιάδου
Μετά από αυτό τι να πεί κανεις;
καλημέρα
Being but men, we walked into the trees
Afraid, letting our syllables be soft
For fear of waking the rooks,
For fear of coming
Noiselessly into a world of wings and cries.
If we were children we might climb,
Catch the rooks sleeping, and break no twig,
And, after the soft ascent,
Thrust out our heads above the branches
To wonder at the unfailing stars.
Out of confusion, as the way is,
And the wonder, that man knows,
Out of the chaos would come bliss.
That, then, is loveliness, we said,
Children in wonder watching the stars,
Is the aim and the end.
Being but men, we walked into the trees.
Dylan Thomas
05 Ιουνίου 2007
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
02 Ιουνίου 2007
Τίτος Πατρίκιος
Ένας έρωτας γεννιέται μες στον έρωτα
μεγαλώνει μες στα σπλάχνα του
απλώνεται στο χώρο του,τον κατοικεί
επιθυμεί διάρκεια, διεκδικεί χρόνο
κυριαρχεί, απολαμβάνει την υπεροχή του
και μόλις αρκεστεί στα κεκτημένα
άλλος έρωτας γεννιέται μες στα σπλάχνα του
μεγαλώνει, απλώνεται στο χώρο του
απειλεί να τον κατασπαράξει.
Όμως οι έρωτες κάποτε παύουν
να τρέφονται με σάρκες ανταγωνιστών
ανταλλάσσουν μόνο πέτρινα ομοιώματα
που μένουν αναλλοίωτα μέσα στις φθορές
που συνυπάρχουν χωρίς άσκοπες εχθρότητες
περίπου φιλικά, όπως οι προτομές
αντιπάλων ηγετών στα νεκροταφεία.
30 Μαΐου 2007
ΜΙΡΟΣΛΑΒ ΧΟΛΟΥΜΠ
Παρ’ όλον ότι ένα ποίημα γεννιέται όταν δεν μένει τίποτ’ άλλο να γίνει, παρ' όλον ότι ένα ποίημα είναι μια τελευταία προσπάθεια να μπει κάποια τάξη όταν δεν μπορεί κανείς να υποφέρει άλλο την αταξία,
παρ’ όλον ότι χρειαζόμαστε τους ποιητές πιο πολύ όταν χρειαζόμαστε επίσης πιο πολύ την ελευθερία, την βιταμίνη C, τις επικοινωνίες, τους νόμους και την θεραπεία της υπέρτασης,
παρ’ όλον ότι το να ‘σαι καλλιτέχνης σημαίνει αποτυχία και τέχνη σημαίνει αφοσίωση στην αποτυχία, όπως λέει ο Σάμουελ Μπέκετ,
ένα ποίημα δεν είναι από τα τελευταία αλλά απ’ τα πρώτα πράγματα του ανθρώπου.
22 Μαΐου 2007
Jacques Prevert
Το άνοιγμα του φερμουάρ γλίστρησε πάνω στους γοφούς σου,
κι η ευτυχισμένη θύελλα του ερωτευμένου σου κορμιού
στ' όμορφο μισοσκόταδο
ξέσπασε με μιας
Και πέφτοντας το φόρεμά σου στο γυαλισμένο πάτωμα
θόρυβο πιο πολύ δεν έκανε
απ' της πορτοκαλόφλουδας που πέφτει σε ταπέτο
Μα κάτω από τα πόδια μας
τα φιλντισένια του κουμπάκια τρίζανε σαν τους σπόρους
Σαγκουίνι
όμορφο φρούτο
η αιχμή του στήθους σου
χάραξε μια νέα γραμμή τύχης
στην παλάμη του χεριού μου
Σαγκουίνι
όμορφο φρούτο.
Ήλιε νυχτερινέ.
20 Μαΐου 2007
ΛΟΥΙΣ ΘΕΡΝΟΥΔΑ

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να ονομάσει εκείνο που αγαπάει,
Αν ο άνθρωπος μπορούσε να σηκώσει την αγάπη του στον ουρανό
Σαν ένα σύννεφο στο φως'
Αν όπως τοίχοι που γκρεμίζονται,
Για να χαιρετήσει την αλήθεια ορθή στη μέση,
Μπορούσε να γκρεμίσει το σώμα του, αφήνοντας μόνο την αλήθεια της αγάπης του,
Την αλήθεια του εαυτού του,
Που δεν την λένε δόξα, φιλοδοξία ή τύχη,
Αλλά επιθυμία ή έρωτα,
Εγώ θα ήμουν αυτός που φανταζόταν'
Αυτός που με τη γλώσσα του,τα μάτια και τα χέρια του προκηρύσσει στους ανθρώπους την άγνωστη αλήθεια,την αλήθεια του πραγματικού έρωτα του.
Δε γνωρίζω άλλη ελευθερία από κείνη του να είμαι φυλακισμένος κάποιου
Που δεν μπορώ να ακούσω τ'ονομά του χωρίς να ριγήσω'
Κάποιου που με κάνει να ξεχνάω αυτή την άθλια ύπαρξη,
Που γι'αυτόν η μέρα και η νύχτα είναι για μένα αυτό που εκείνος θέλει,
Και το σώμα και το πνεύμα μου πλένε στο σώμα και στο πνεύμα του
Σαν ξύλα χαμένα που η θάλασσα βουλιάζει ή ταξιδεύει
Ελεύθερα, με την ελευθερία του έρωτα,
Τη μοναδική ελευθερία που με εξυψώνει
Τη μοναδική ελευθερία που γι'αυτή πεθαίνω.
Εσύ δικαιολογείς την υπαρξή μου:
Αν δε σε γνωρίσω, δεν έχω ζήσει'
Αν πεθάνω χωρίς να σε γνωρίσω,δεν πεθαίνω γιατί δεν σε έζησα...
Στον Θωμά
16 Μαΐου 2007
Ας προβληματιστούμε λίγο!!!!!
23 Μαρτίου 2007
δίπλα στο παράθυρό σου.
Να προσπαθεί ο αέρας να σηκώσει κύματα
ν' ακουμπήσουν τα μαλλιά σου.
Κι οι πεταλούδες θα μάθουν μόνες τους
να φτιάχνουν μετάξι
για να τυλίγουν τα όνειρά σου.
Στο προσκεφάλι σου
θ’ αφήνουν το χρώμα των φτερών τους
κι εγώ
θα σου χτυπώ το παραθύρι
για να γενώ
μια πεταλούδα στο πλευρό σου.
16 Μαρτίου 2007
"το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων"
για τα παγκάκια με τα σκαλισμένα αρχικά στα πάρκα και πάντα
θα πονάω για τους έφηβους που δεν ξέρουν τι να κάνουν το
Μεγάλο Έρωτα,για τα αθώα μάτια που είχαν όλα μας τα λάθη,
θα νιώθω πάντα την καρδιά μου να αναβλύζει ωραίο μαρτιάτικο
αίμα,
και πάνω απ' όλα, θα πονάω για τους παλιούς μας εαυτούς
που τραμπαλίζονται στο μισοφέγγαρο χρόνια και χρόνια,
οι παλιοί μας εαυτοί , με τις ποδιές τους ν'ανεμίζουν και τις
σάκες τους, οι εαυτοί μας, τα ξωτικά τ' Ουρανού, που χαλάνε τον
κόσμο κάθε βράδυ, όταν ησυχάζει ο κόσμος και δεν ξεχνιέται τί-
ποτα - τίποτα δε γίνεται να ξεχαστεί...
( απόσπασμα από "το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων"
της Μυρτώ Κοντοβά )
28 Φεβρουαρίου 2007
Logotexniko Party
Y.G. O ypologisths den eixe ellhnika eksoy ta grieklish
23 Φεβρουαρίου 2007
Εζρα Πάουντ
Πέταλα πέφτουν στην πηγή
Πορτοκαλιά φύλλα από ρόδα,
Και η ώχρα τους κολλάει πάνω στην πέτρα.
Αυτό το μικρό ποιηματάκι από τον Pound :D
Έρωτας από τα παλιά
Στην αρχή αυτό ήταν μόνο το Εαυτό, με τη μορφή ενός προσώπου (του Πουρούσα). Αυτό, κοιτάζοντας γύρο, δεν είδε τίποτα άλλο απ’ το Εαυτό. Πρώτα είπε: «Αυτός είναι Εγώ», γι’ αυτό έγινε Εγώ στο όνομα. Γι’ αυτό ακόμα και τώρα, αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο, πρώτα λέει «Είμαι εγώ» και μετά προφέρει όποιο άλλο όνομα έχει. Αυτός φοβήθηκε και γι’ αυτό όποιος είναι μόνος φοβάται. Σκέφτηκε: «Αφού δεν είναι τίποτ’ άλλο από μένα, γιατί να φοβάμαι;». Έτσι ο φόβος πέρασε. Γιατί τι να φοβόταν; Ο φόβος γεννιέται μόνο από κάτι δεύτερο.
Αλλά δεν ένιωθε τέρψη. Γι’ αυτό ένας άνθρωπος που είναι μόνος δεν νιώθει τέρψη.
Πεθύμησε για ένα δεύτερο. Αυτός ήταν μεγάλος σαν άντρας και γυναίκα μαζί. Τότε αυτός έκανε αυτό, το εαυτό του, να κοπεί στα δύο, κι έτσι γίνανε ο σύζυγος κι η σύζυγος.
Μτφ: Σ. Λ. Σκαρτσής
Λέτε να είναι έτσι τα πράγματα; Να φοβόμαστε τον άλλον, «τον σύζυγο» γιατί «ο φόβος γεννιέται μόνο από κάτι δεύτερο» και γιατί ξεχνάμε ότι ο δεύτερος είναι ένα κομμάτι από εμάς; Ο φόβος της μη εκπληρωμένης αγάπης, ο χειρότερος φόβος της εκπληρωμένης αγάπης, για να παραφράσω τον Έλιοτ. Κοιτώντας μέσα μας αναγνωρίζουμε τον άλλον; Όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, αν η θέλει η ψυχή να γνωρίσει τον εαυτό της θα πρέπει να κοιτάξει μέσα σε μια ψυχή. Τα σώματά μας έχουν ξεχάσει ν’ αγαπούν… Καλημέρα.
08 Φεβρουαρίου 2007
Τσέσλαφ Μίλος
ΟΜΟΛΟΓΙΑ
Κύριε, αγαπούσα τη μαρμελάδα από φράουλες
Και τη σκοτεινή γλύκα του σώματος της γυναίκας.
Επίσης, την παγωμένη βότκα, τη ρέγγα στο λάδι της ελιάς,
Αρώματα, της κανέλλας, του γαρύφαλλου.
Λοιπόν, τι σόι προφήτης είμαι εγώ; Γιατί το πνεύμα
Να επισκεφτεί έναν τέτοιον άνθρωπο; Πολλοί άλλοι
Ήταν κλητοί και έμπιστοι.
Ποιος να εμπιστευθεί εμένα; Αφού έβλεπαν
Πώς άδειαζα τα ποτήρια και έπεφτα στο φαγητό,
Πώς κοίταζα λαίμαργα το στήθος της σερβιτόρας.
Έσφαλα και το γνώριζα. Ποθούσα τη μεγαλοσύνη
Ικανός να την διακρίνω εκεί όπου υπήρχε,
Όμως δεν ήμουν αρκετά, ελάχιστα μόνο, διορατικός,
Ήξερα τι έμενε για ανθρώπους μικρούς σαν κι εμένα:
Μια γιορτή από φρούδες ελπίδες, μια συγκέντρωση υπερφίαλων,
Ένας αγώνας ραχιτικών, η λογοτεχνία.
Belkeley, 1985
ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ
Καθυστερημένα, η ώρα της ταπεινωτικής συμφιλίωσης
Με τον εαυτό του, έφτασε για κείνον.
"Ναι" - είπε - "Δημιουργήθηκα
Να είμαι ποιητής και τίποτα περισσότερο.
Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο,
Ντρέπομαι πολύ, όμως δεν μπορώ να αλλάξω τη μοίρα μου".
Ο ποιητής; Εκείνος που διαρκώς σκέφτεται κάτι άλλο.
Η αφηρημάδα του οδηγεί τους ανθρώπους γύρω του στην απελπισία.
Ίσως αυτός δεν έχει καθόλου ανθρώπινα συναισθήματα.
Όμως, τέλος πάντων, γιατί δεν θα 'πρεπε να είναι κι έτσι;
Στην ανθρώπινη ποικιλία μια μετάλλαξη, μια ποικιλία
Είναι αναγκαία επίσης. Ας επισκεφθούμε τον ποιητή
Στο μικρό του σπίτι σ' ένα κάπως άχρωμο προάστιο
Εκεί που τρέφει κουνέλια, φτιάχνει βότκα με βότανα,
Και γράφει στην μαγνητοταινία τους ερμητικούς του στίχους.
25 Ιανουαρίου 2007
Ο καπετάνιος σε έψαχνε στον κάσαρο γιατί σε χρειάζονταν στο κολομπίρι. Θέλει λέει τον καλλίτερο καμακιστή του. Θα ρίξουμε τις βάρκες γιατί εμφανίστηκε αυτός ο άσπρος δαίμονας, ο Μόμπυ Ντικ.
Thomas Mann, Δρ Φαουστους
π.χ.
’Ετσι μιλούσε. Ήταν ένας τρόπος ομιλίας ανάμεικτος, διανοητικά αυτοελεγχόμενος και ελαφρώς πυρετώδης που επιδρούσε πάνω μου απερίγραπτα συγκινητικά
ή
...Διαφορετικά από μένα , επέμενε να διατηρεί μέσα στην ειρωνεία τη δυνατότητα του θαυμασμού-δηλαδή το δικαίωμα, για να μη πω το προνόμιο να διατηρεί μια απόσταση η οποία συμπεριέχει τη δυνατότητα επιεικούς ανοχής, επιφυλακτικής συγκατάθεσης,ημιθαυμασμού μαζί με την γκρίνια και το γέλιο...
και άλλα τέτοια που ώρες ώρες τα σπάνε, κάποιες φορές γίνονται κουραστικές, προσωπική άποψη αξίζει τον κόπο.
Εικόνες που μεταφέρουν εξαιρετικά συναισθήματα εμπειρίες και ψυχολογικές καταστάσεις, που κατά τη γνώμη μου τα συνδέει ομαλά με την υπόλοιπη πλοκή. Σε κάποιους από τους διαλόγους του εκφέρονται διαφώρων ειδών θεωρίες, με τον τρόπο που που εκφέρονται όμως δε φαίνεται να ταυτίζεται με καμία, δείχνει να πέρνει μια αποστασιοποίηση και αφήνει περισσότερο χώρο στον αναγνώστη να κρίνει την ορθότητα τους. Θα μπορούσα να πώ αρκετά ακόμη πράγματα και όσον αφορά τον Δρ Φάουστους που διαβάζω τώρα και για το Μαγικό βουνό- στου τελευταίου την ευρεία αναγνώριση οφείλει και το Νόμπελ στα 1929.
Είναι πολύ μικρός ο χώρος για να παραθέσω άλλα αποσπάσματα ή σκέψεις για τον καλιτέχνη. Θα κλείσω μόνο με μια πρόταση θεματκής βραδιάς με θέμα τον καλιτέχνη και την εποχή του όπου θα μπορούσαμε όλοι να έχουμε ιαβάσει από πριν ένα απόσπασμα κάποιων σελιδων που μπορώ να προτείνω φωτοτυπήσω εγώ, ακόμη ακόμη σύγκριση μεταξύ 2 καλιτεχνών που έδρασαν περίπου το ίδιο διάστημα σε παρόμοιες συνθήκεςπ.χ. Τόμασ Μαν Vs Φραντς Καφκα, ή ότι άλλο κάτσει. Για την άλλη Τετάρτη ξέρω γω και να το προβάλλουμε κιόλας π.χ..
Να το βαλεις εκει που ξερεις
http://www.well.com/user/cynsa/newbutt.htm
24 Ιανουαρίου 2007
:D
Δεν σου μιλάω με λόγια
όταν σου μιλάω από μακριά.
Κι είναι οι λέξεις μου
που τις παίρνει ο άνεμος
και σου χαϊδεύουν το πρόσωπο.
Είναι το ανοιξιάτικο φεγγάρι
που ανέτειλε στο καταχείμωνο
κι ας μην είναι η ώρα του.
Όταν σου μιλάω τις νύχτες,
το ξέρω πως κοιμάσαι
και πως τα λόγια μου
ταξιδεύουν στα όνειρά σου.
Σε λίγο θα 'ρθει το πρωί
κι ο ήλιος που ανατέλει
θα 'ναι αυτός που έσπειρα μέσα σου.
Χωρίς να σ' αγγίξω
και χωρίς να σου πώ όλα αυτά που ακούς,
τα πρωινά γίνονται τόσο γλυκά
που γνωρίζω πως τα λόγια μου
στράφι δεν πήγαν.
Σε περιμένω.
:D
21 Ιανουαρίου 2007
Ακούστε ένα βιβλίο
και ενώ τα ένδοξα μέλη του τάγματος de Vazy προσπαθούν να διασώσουν και να διαιωνίσουν το είδος μας (άκρος επικίνδυνο για την δημόσια τάξη) εγώ ιστιοπλοώ στο διαδίκτυο και έπεσα πάνω στον εξής σύνδεσμο:
20 Ιανουαρίου 2007
Ismail Emre
είναι δύσκολο να σου το πω αλλιώς.
Το φυσικό της φλόγας είναι να καίει ό,τι αγγίζει,
γαλήνη βρίσκει όποιος γίνει σαν και αυτήν.
Φτάνει, μέσα βυθίζεται και καίγεται, μα μένει ζωντανή
.Στέκονται πέρ' απ' το θάνατο εκείνοι
που πέφτουν σ' έκσταση κι αδιάκοπα υμνούν:
αυτό είναι το έργο του άφθαρτου εραστή!
Φέρνουνε παραδείγματα για να το περιγράψουν:
χωρίς να λογαριάσουν τίποτα, πέφτουν στην φωτιά,
άλλα ζωύφια φοβούνται σαν τ' αγγίξει η φλόγα,
σμίγουνε με το φως εκείνο μόνο αυτές.
Από την πεταλούδα θα μάθεις τη γεύση του έρωτα,
απ' τον παράφρονα θα μάθεις τ' όνομα του Θεού.
Είναι ένα ανάκτορο που δεν μπορεί να καταρρεύσει:
απ' τα ερείπια θα μάθεις πως κτίζεται η οικοδομή.
Οι ζωντανοί είναι άδηλοι - να εμφανιστούνε πρέπει.
Μόνο με την περιγραφή δε γίνεται ν' αφομοιωθούν αυτά.
Τα όσα τράβηξε ο Εμρέ είναι της γλώσσας του τιμωρία,
έτσι έκρινε ο Αγαπημένος κι έτσι έπρεπε να γίνει.
19 Ιανουαρίου 2007
φθινοπωρινή ημέρα
στον διαδυκτιακό τόπο Rilke.de είναι το πιο δημοφιλές του ποίημα
φθινοπωρινή ημέρα
Κύριε, ήρθε η ώρα. Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο.
Άφησε τον ίσκιο σου πάνω απ' τα ηλιακά ρολόγια,
και στα λιβάδια ξαμόλα τους ανέμους.
Διέταξε τους τελευταίους καρπούς γεμάτοι να 'ναι,
δώστους ακόμα δυο μέρες ζεστές σαν νότου,
στην τελειότητα ώθησέ τους και κυνήγα
στο δυνατό κρασί την στερνή γλύκα
Όποιος δεν έχει τώρα σπίτι, πια δεν θα χτίσει.
Όποιος τώρα μόνος είναι, θα παραμείνει για πολύ,
θα ξαγρυπνά, θα διαβάζει, θα γράφει γράμματα μακροσκελή
και στις αλέες θα περιφέρεται εδώ και κει
ανήσυχος, όταν τα φύλλα στροβιλίζονται.
17 Ιανουαρίου 2007
Ανακοίνωση
Μετά την κοπή της πίτας θα ακολουθήσει λογοτεχνική συνάντηση... Με ελεύθερο Θέμα... Η συνάντηση θα πλαισιωθεί από προσφιλή ολκοολούχα ποτά...
... γιατί το υπουργείο λογοτεχνίας προειδοποιεί
14 Ιανουαρίου 2007
Anaferei kai ton Joyce kai mou dinei pasa gia to parakatw:sto www.trentu.ca/faculty/jjoyce/ Joyce sto prwtotypo.
Ο πύργος του Duino
Ένας συμβολικός τόπος του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην Αδριατική Θάλασσα, στοιχειωμένος από το πνεύμα του Ρίλκε, του Λιστ και της Μαρίας Βοναπάρτη
«Ποιος θα μ' άκουγε, αν κραύγαζα απ' των αγγέλων τα τάγματα;» αυτός είναι ο τίτλος ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στο βήμα της Κυριακής λίγο πριν τα Χριστούγεννα.
ένα ενδιαφέρον άρθρο, για τον πύργο μέσα στον οποίο γεννήθηκαν κάποια από τα ομορφότερα ποιήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Οι ελεγείες του Ντουΐνο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε.
Ενδιαφέρον τόπος, που όπως κάθε ενδιαφέρον τόπος περιβάλλεται από μύθους και δοξασίες. Λειτουργεί και ως μουσείο, όπου κανείς ανάμεσα στα άλλα μπορεί να θαυμάσει και το πιάνο του Λίστ. Είναι ενδιαφέρον προορισμός για λογοτεχνική εκδρομή. Τι λέτε το οργανώνουμε;
και όπως πάντα μια πρόταση. από αυτές που συνέχεια κάνω και πότε δεν υλοποιούνται...
Opening Times:
09.30 to 17.30 (last admission time) / March - September - Tuesdays closed
09.30 to 16.30 (last admission time) / October - Tuesdays closed
09.30 to 16.00 (last admission time) / November - December - January - February ( Saturday and Sunday and festive only)
Most of the guided tour is possible also for those with some handicap.
Inside the Castle there is a BAR and BOOK-Souvenir shop.
Guided visits for groups ( with reservations).
Ticket Price: 7,00 Euro
Reductions:
From 7 to 16 years - 3,00 Euro
Over 65 - 4,50 Euro
Groups, minimum number 25 - 4,50 Euro per person
Students - 4,50 Euro
Tuesdays Closed.
13 Ιανουαρίου 2007
Luis Cernuda - Ocnos
Αργότερα θα καταλάβεις πως ούτε τη δράση ούτε την απόλαυση θα μπορούσες να βιώσεις με την τελειότητα που είχαν στα όνειρά σου στην άκρη του σιντριβανιού. Και τη μέρα που κατάλαβες αυτήν την θλιβερή αλήθεια, αν και βρισκόσουν μακριά και σε ξένη γη, πόθησες να γυρίσεις σ' εκείνο τον κήπο και να ξανακάτσεις στην άκρη του σιντριβανιού, για να ονειρευτείς ακόμη μια φορά την νιότη που εχάθη.
μετ. Α. Κουτσουραδής
10 Ιανουαρίου 2007
OSKAR WILDE
08 Ιανουαρίου 2007
Ανακοίνωση
Σας περιμένουμε :D
02 Ιανουαρίου 2007
παραφυσική λογοτεχνία?
http://www.skepdic.gr/ . ή http://www.skepdic.com/