Βαλσαμωμένες μνήμες καταδιώκουν
το ζωντανό ποτάμι του μυαλού.
Καρφιά στα χέρια υπενθυμίζουν
αλλοτινά έρημα σπίτια,
χτισμένα στην πεδιάδα του κορμιού.
Το σχοινί μιας παιδικής κούνιας
θα κρεμάσει μια ενήλικη φιγούρα
λίγο πριν μαζέψει το τριακοστό
παραγάδι της λίμνης.
Μυρωδιά από αγιόκλημα
στις μισογκρεμισμένες γωνίες του σπιτιού
θα τη συνοδεύσει στο έρημο μονοπάτι
του τελειωμένου χρόνου.
Στην αυριανή αυγή
ένα έκπτωτο άστρο θα'ναι
τ'αντάλλαγμα στο αέναο γίγνεσθαι του Κόσμου.

Charles Bukowski - The Genius of the Crowd

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Σονέτο για τον Ορφέα, ΙΙ 4

Ω, αυτό είναι το ζώο που δεν υπάρχει.
Δεν το γνώριζαν αλλά κάθε φορά το αγαπούσαν
—την κίνησή του, την στάση του, τον λαιμό του,
μέχρι και το φως από το σιγανό του βλέμμα —.

Δεν υπήρξε ποτέ βέβαια. Αλλά επειδή το αγαπούσαν,
γινόταν ένα καθαρό ζώο. Του άφηναν πάντα χώρο.
Και στον χώρο, καθαρά και μέσα στα περιθώρια,
σήκωνε ελαφρά την κεφαλή του και δεν χρειαζόταν πολλά

για να υπάρχει. Δεν το έτρεφαν με κανένα σπόρο
,πάρα με μόνο με την δυνατότητα να υπάρχει.
Και αυτή έδωσε τέτοια δύναμη στο ζώο,

που φύτρωσε από μόνο του στο μέτωπο ένα κέρας. Μονό κέρας.
Άσπρο πλησίασε μια παρθένα,
και υπήρχε στον ασημένιο καθρέφτη και σε αυτή.

Εν τω μηνί Αθύρ----Κ.Π. Καβάφης

Με δυσκολία διαβάζω - στην πέτρα την αρχαία.
«Κύ[ρι]ε Ιησού Χριστέ». - Ένα «Ψυ[χ]ήν» διακρίνω.
«Εν τω μη[νί] Αθύρ» - «Ο Λεύκιο[ς] εκοιμήθη».
Στη μνεία της ηλικίας - «Εβί[ωσ]εν ετών»,
το Κάππα Ζήτα δείχνει - που νέος εκοιμήθη.
Μες στα φθαρμένα βλέπω - «Αυτό[ν]... Αλεξανδρέα».
Μετά έχει τρεις γραμμές - πολύ ακρωτηριασμένες
μα κάτι λέξεις βγάζω- - σαν «δ[ά]κρυα ημών», «οδύνην»,
κατόπιν πάλι «δάκρυα», - και «η[μί]ν τοις φίλοις πένθος».
Με φαίνεται που ο Λεύκιος - μεγάλως θ΄αγαπήθη.
Εν τω μηνί Αθύρ - ο Λεύκιος εκοιμήθη.


---- ίσως και να το ΄χετε διαβάσει. Η μουσικότητα και η συγκρατημένη του τραγικότητα πιστεύω ακτινοβολούν.

ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΩΝ ΕΞΙ ΜΠΑΡΝΤΟ

Τώρα που αναδύεται για μένα το Μπάρντο της Γέννησης
καθώς ο χρόνος της ζωής είναι πολύτιμος
θα εγκαταλείψω την οκνηρία και θα αφιερωθώ στο Δρόμο,
ακούγοντας,στοχαζόμενος και διαλογιζόμενος
πάνω στις Διδασκαλίες,χωρίς διάσπαση.
Έχοντας αποκτήσει ένα ανθρώπινο σώμα,
θα πραγματώσω Τα Τρία Κάγια
στο επίπεδο της ένωσης των οραμάτων και του πνεύματος.
Δεν υπάρχει πια καιρός για να χάνεται
και ο νους να πλανιέται πάνω στο δρόμο της διάσπασης.

(Συνεχίζεται)

Cortez-Η μουσική ενός ποιήματος από τον Ingram Marshall

I made this music player at MyFlashFetish.com.


Το κομμάτι γράφτηκε το 1973. Ο ήχος προέρχεται εξολοκλήρου από την ηχογράφηση και ηχητική επεξεργασία της φωνής του ποιητή Snee McCaig. Ακούστε το υπομονετικά. Στη μέση περίπου του κομματιού ακούγεται αυτούσιο το ποίημα.

Jacques Prevert

Κυριακή

Ανάμεσα στις δεντροστοιχίες της λεωφόρου Γκομπλέν
Κάποιο μαρμάρινο άγαλμα με οδηγεί απ’ το χέρι
Σήμερα Κυριακή τα σινεμά γεμάτα
Τα πουλιά στα κλαδιά κοιτάζουν την ανθρωπότητα
Και το άγαλμα με φιλά με κανείς δε μας βλέπει
Μόνο ένα τυφλό παιδί που μας δείχνει με το δάχτυλο.

PARIS AT NIGHT

Τρία σπίρτα ένα ένα αναμμένα στη νύχτα
Το πρώτο για να δω ολόκληρο το πρόσωπό σου
Το δεύτερο για να δω τα μάτια σου
Το τελευταίο για να δω το στόμα σου
Κ’ η σκοτεινιά ολόκληρη για να θυμηθώ ολ’ αυτά
Σφίγγοντάς σε στην αγκαλιά μου.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑ

Πού πας καλέ μου δεσμοφύλακα
Μ’ αυτό το κλειδί λεκιασμένο με αίμα
Πάω να ελευθερώσω εκείνη που αγαπώ
Αν έχω ακόμα καιρό
Και που την έκλεισα
Τρυφερά σκληρά
Στην πιο μυστική γωνιά του πόθου μου
Στην πιο βαθιά γωνιά του μαρτυρίου μου
Μες στα ψέματα του μέλλοντος
Μες στις ανοησίες των όρκων
Θέλω να την ελευθερώσω
Θέλω να είναι ελεύθερη
Ακόμα κι ας με ξεχάσει
Ακόμη κι ας φύγει
Ακόμη κι ας ξανάρθει
Ακόμη κι ας μ’ αγαπάει
Ή ας αγαπάει κάποιον άλλο
Αν κάποιος άλλος της αρέσει
Και αν μείνω μόνος
Κ’ εκείνη φύγει
Θα φυλάξω μόνο
Θα φυλάξω πάντα
Στα δυο μου χέρια σαν εκμαγεία
Ως το τέλος του κόσμου
Τη γλύκα του στήθους της που το ‘πλασε ο έρωτας.

ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΤΕ

Μια κοπέλα γυμνή κολυμπάει στη θάλασσα
Κάποιος άντρας με γένια περπατά στο νερό
Ποιο είναι το θαύμα των θαυμάτων
Το θαύμα που αναγγέλθηκε παραπάνω;

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Πήγα στην αγορά των πουλιών
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά των λουλουδιών
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά των σιδεριών
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
Αγάπη μου
Κ’ έπειτα πήγα στην αγορά των σκλάβων
Και σ’ έψαξα
Μα δε σε βρήκα
Αγάπη μου.

μετφ. Μιχάλη Μεϊμαρή

Κορτέζ

Κάθε φορά που ο κόσμος πρόκειται να τελειώσει, τελειώνει.
Σ' ένα μήνα και μια μέρα απ΄το τέλος που οι Αζτέκοι περίμεναν ήρθε
o Κορτέζ.
Ω, τα γαλάζια αγριολούλουδα ανθίζοντας
σε κάθε παγωμένο αέρα της άνοιξης,
γέρνουν τα κεφάλια τους.

Snee McCaig, απο το ''The Last Poems''
Μετάφραση Χρήστος Ζάχος-Σοφία Κωστούρου

Το Θέμα "Λόρκα"

Μ'αρέσει ιδιαίτερα που έχει ξεκινήσει ένας διαξιφισμός ανάμεσα στα μέλη του blog για ένα θέμα που αφορά στην τεχνική και την αισθητική ενός ποιητή. Έντονες ανυιθέσεις και απόψεις έχουν ακουστεί και στην ομάδα. Προσωπικά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να συζητηθεί το θέμα γιατί έχει πολύ ενδιαφέρον. Στο τέλος της συζήτησης θα αποκτήσουν όλοι οι συμμετέχοντες μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το έργο του. Ας ξεκινήσει η συζήτηση αυτή εδώ και όσοι ενδιαφέρονται ας προσθέτουν τα σχόλιά τους. Εγώ θα ξεκινήσω πρώτος. Θέλω από όλους μία τοποθέτηση. Έτσι για να ανάψουν λίγο τα αίματα.
Γενικά έχω την εντύπωση ότι υπάρχει και ένας δογματισμός και μέσα στην ομάδα γαι κάποιους ποιητές και καλλιτέχνες. Ας το συζητήσουμε λοιπόν και ο πιο πειστικός ας νικήσει...

Σχετικά....με το Λόρκα

Προσωπικά θα συμφωνήσω με τον castorp, όχι μόνο γιατί είναι φίλος μου, αλλά γιατί πιστεύω-χωρίς να έχω διαβάσει Λόρκα-ότι κάτι δεν "λειτούργησε" με το σχετικό ποίημα. Η ροή του λόγου και η διαδοχή των εικόνων δεν ήταν κατά τη γνώμη μου απόλυτα ομαλή. Πιθανόν να ήταν θέμα της μετάφρασης σε ένα δύο σημεία, χωρίς καμία διάθεση υποβιβασμού της προσπάθειας.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΡΚΑ

Εξαιρετική επιλογή το ποίημα της εβδομάδας να είναι του Λόρκα και μάλιστα το συγκεκριμένο. Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι προβλημάτισε τον αγαπητό castorp...

Τζελαλεττίν Ρουμί - Μεσνεβί

Λύσε τα δεσμά σου, απελευθερώσου γιέ μου! Μέχρι πότε θα είσαι σκλάβος
του χρυσού , του ασημιού;

20- Εάν ρίξεις τη θάλασσα μέσα σε μια στάμνα, πόσο νερό νομίζεις ότι θα μπορέσει να πάρει;
Σίγουρα την ποσότητα νερού που χρειάζεσαι μόνο για μια μέρα.

Δε χορταίνει το μάτι των άπληστων. Εάν το όστρακο δεν ήταν ολιγαρκές
δε θα γέμιζε με μαργαριτάρια.

Όποιος σκίσει τα ρούχα του από τον έρωτα, αυτός έχει απαλλαγεί παντελώς
από την απληστία και την αμαρτία.

Να είσαι ευλογημένος ω υπέροχε έρωτά μας, γιατί είσαι ο θεράπων όλων
των παθών (των ελαττωμάτων) μας.

Ω θεράποντα της αλαζονείας και της υπεροψίας μας. Είσαι ο Πλάτωνας,
ο Γαληνός μας.

Το σώμα που είναι φτιαγμένο από χώμα, χάρη στον έρωτα ανεβαίνει στο υψηλότερο
στρώμα των ουρανών. Ακόμα και το βουνό αποκτά ευκινησία και αρχίζει να χορεύει.

Ω αγαπημένε! Ο έρωτας έγινε η ψυχή του όρους Σινά. Μέθυσε το βουνό
και ο Μωυσής έπεσε κάτω αναίσθητος.

Εάν τα χείλη μου ενώνονταν με τα χείλη εκείνου που ταυτίζονται οι απόψεις μας,
θα επαναλάμβανα και εγώ τα λόγια του νέι με την ίδια ευγλωττία.

Αυτός που απομακρύνεται από εκείνον που μιλάει την ίδια γλώσσα μαζί του,
χάνει τη λαλιά του έστω κι αν γνωρίζει εκατοντάδες μελωδίες.

Όταν μαραθεί το ρόδο και κιτρινίσει ο κήπος των ρόδων δεν μπορείς
να ξανακούσεις το αηδόνι να αφηγείται τις περιπέτειές του.

30- Ο Αγαπημένος είναι το παν, ενώ ο ερωτευμένος είναι ένα πέπλο. Ο
Αγαπημένος είναι ζωντανός, ενώ ο ερωτευμένος νεκρός.

Όποιος δεν ρέπει στον έρωτα γίνεται πουλί χωρίς φτερά. Αλίμονο
σε αυτόν το δυστυχή.

Εάν δεν έχω το φως του Αγαπημένου εμπρός μου, πίσω μου, πώς θα αντιληφθώ
ποιο είναι το εμπρός και ποιο είναι το πίσω;

Ο έρωτας απαιτεί να λέγονται αυτά τα λόγια. Πώς ο καθρέφτης
να μη γίνει συκοφάντης;

Ξέρεις γιατί ο καθρέφτης σου δεν είναι συκοφάντης; Γιατί δεν σκουπίστηκε από το
πρόσωπό σου η σκόνη, η σκουριά, δεν καθαρίστηκε από αυτά.

Περί ποίησης Λόρκα

με αφορμή το ποιηματάκι αυτής της εβδομάδας που εστάλει από τον αντμινιστρέϋτορ του μπλωγγ, ήθελα να εκφράσω μία άποψη για τον ισπανό ποιητή Λόρκα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι μεταφράσεις ή αν ο τρόπος γραφής απευθύνεται σε Ισπανούς. Βρίσκω πάντως το γράψιμό του λίγο αλλοπρώσαλο, τις εικόνες που χρησιμοποιεί από αδιάφορες έως άκομψες. Έχω διαβάσει καμιά δεκαριά ποιήματα και δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανένα από αυτά, δεν με έχουν αγγίξει ούτε ελάχιστα. Νομίζω ότι απλά απευθύνεται σε Ισπανόφωνους και πιο ειδικά σε Ισπανούς, οι οπόίοι έχουν συγκεκριμένα βιώματα, και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ταυτιστεί κάποιος άλλος με αυτά. Δεν τον πιάνω τον τύπο.. Πιστεύω ότι είναι υπερτιμημένος.. Αν έχει κάποιος μια απάντηση, μέσω και κάποιου γαμάτου ποήματός του, το οποίο εγώ αγνοώ, ας απαντήσ'.


"μουθ μιλάς με κάκτους
και γίνομαι έρημος"

Θ. Μαρκόπουλος



Είχαμε ήδη εξοπλιστεί
με όλα τα απαραίτητα για εκείνο το ταξίδι
πήρα 3 δραμαμίνες
και 2 βιομέξ
πήρες 1 μπουκάλι βιακάλ
και ένα βετέξ

έτσι κύλλησε ένα 24ωρο
εντός των γεγραμμένων μας ορίων

εγώ ηττήθηκα στη λύσσα του ιλίγγου
και συτυφλώθηκες στο ίνοξ του νεροχύτη

Μπέρλοτ Μπρεχτ

"Τους καρχαρίες ξέφυγα
και νίκησα τους τίγρεις.
Μ' έφαγαν όμως οι κοριοί."

κι αν ήσουν το κέντρο του κόσμου
ποιό το όφελος?
γύριζαν όλοι με πλάτη σε σένα

Στον ποιητή

όσο κοιμάσαι στις ακτές
τα μαχαίρια μας δώσαμε σ αυτούς
που ανοίγουν την πετσέτα στα γόνατα

Για τον "νεαρό ποιητή"

Αφού Έδωσες στα μυρμήγκια φτερά
στην καλοσύνη μου μην ποντάρεις
γύρω απ την κορυφή Κοίτα με
πως περιμένω ζυγιάζοντας

Σ όλους όσους

...πως γυρίζοντας έφτασα πάλι εδώ
στ άδειο σου παράθυρο να περιμένω τι
η κουρτίνα που θα βγει τις ελπίδες μου ξερνάει σε κύκλους
...και πως η ζωή μου άξιζε μόνο γι αυτά
τα μεσοδιαστήματα της αναμονής

On Pound's World War II Broadcasts

Μιλούσα με προχθές για το τι θα μπορούσε να έλεγε ο Pound στις εκπομπές που έκανε για λογαριασμό της Ιταλικής Ραδιοφωνίας την περίοδο 1941 - 1943 όταν έθετε τον εαυτό του στη διάθεση του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι και ιδού η απάντηση. Υπάρχουν σε ένα βιβλίο όλες οι εκπομπές του απομαγνητοφωνημένες. Το βιβλίο λέγετε "Ezra Pound Speaking": Radio Speeches of World War II. Ed. Leonard W. Doob. Westport, Conn.: Greenwood Press, 1978. Θα ήταν ενδιαφέρον να το αποκτούσαμε. Για μια πρώτη γεύση όμως πηγένετε στην διεύθυνση http://www.english.uiuc.edu/maps/poets/m_r/pound/radio.htm όπου υπάρχουν απομαγνητοφωνημένες δυο εκπομπές του. Καλή ανάγνωση και τα συμπεράσματα δικά σας.

Τζελαλαντίν Ρουμί

Ένα βήμα προς τη δική σου καρδιά
είναι ένα βήμα προς τον Αγαπημένο.
Σ’ αυτό το σπίτι των κατόπτρων
αντικρίζεις διάφορα πράγματα.
Τρίψε τα μάτια σου
Μόνο εσύ υπάρχεις.

ΜΑΡΙΟ ΝΤ' ΑΒΕΤΙ ΛΙΒΑ(1769-1805)

ενοιωσες τ αγκαθι στο μισχο των πλευρων
κι υστερα παλι κοιταξες
το γυρο τ ασβεστη χαμενο
πισω απο τ αρωματα και τις προοπτικες
μοναχος σου φωναζοντας με θριαμβο
σα να λυνες το αινιγμα του κοσμου
ετουτο το λουλουδι ειναι η ζωη
κι ολεςοι ζωες τελειωνουνε στ αλωνια

λογια που θα πες φιλε μου
μιαν ωρα που χε πεσει μολυβι στην ψυχη
κι οσοι νεκροι αγαπησες
δε σου δειξαν ο ηλιος πως κρατιεται
και ματαια περιμενες να ερθει ο διγενης

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:Γ.Κ.ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ

Τζουζέππε Ουνγκαρέττι

Άσμα έκτο

Λεία όμορφη ω
νυχτερινή φωνή,
πυρετό μου φέρνει
κάθε σου σάλεμα.

Συ μνήνη, μόνη,
δαιμονισμένη δύνεσαι
τη λευτεριά στα δίχτυα σου να πιάσεις.

Στη σάρκα σου που ξεγλιστρά
και σε βάθη τρικλίζει από θολούς καθρέφτες
Όνειρο, και τι κρίματα
συ δεν μου δίδαξες να συντελώ;

Κρατημό δεν έχω πια μ' εσάς. Οράματα.

Κι από τύψεις δικές σας είναι πάντα
βαριά η καρδιά μου το πρωί σαν ξημερώνει.

Καίω τη σκιά μου
αλλά οι φλόγες δεν μ' αγγίζουν
Περπατώ φλεγόμενη σε μια λωρίδα φωτός
και κοιτάζω το σώμα μου να σκορπίζεται στον αέρα.
I burn my shadow like there is no tomorrow
burn my shadow
burn

Από ένα φίλο, εξαιρετικό μουσικολόγο, Χρίστος Ζάχος

Πάρε μια βαθιά ανάσα.

Μάθε να μιλάς.

Μάθε να περπατάς.

Μάθε να τρως και να βρίσκεις το δρόμο

για το σπίτι μόνος σου.

Μάθε να συμπεριφέρεσαι σωστά κι ευγενικά, ειδικά ανάμεσα σε ξένους.

Μάθε να μη φοβάσαι το σκοτάδι.

Πήγαινε σχολείο ή μην πας σχολείο.

Σπούδασε ή μη σπουδάσεις.

Δούλεψε. Ή τεμπέλιασε. Δεν έχει και πολλή σημασία άλλωστε.

Χτύπησε το κεφάλι σου στον τοίχο,

ή χτύπησε κάποιου άλλου το κεφάλι στον τοίχο, κατά προτίμηση.

Βρες ένα χαριτωμένο πλάσμα να υπάρχει δίπλα σου στην κατάλληλη ηλικία.

Μείνε μαζί του όλη σου τη ζωή από ανασφάλεια,

-πάω στοίχημα πως κι αυτό το ίδιο θα θέλει άλλωστε.

Μάθε να καταπιέζεσαι, περισσότερο ή λιγότερο.

Καταπίεσε και συ με τη σειρά σου.

Ονειρέψου λίγο, αλλά μην μπερδέψεις τα όνειρα

με την πραγματικότητα γιατί αυτή –δυστυχώς- δε φτιάχνεται

από ονειροφαντασίες.

Δέξου το.

Αποδέξου το.

Κάντο φιλοσοφία.

Δίδαξε τους νεότερους να επαναλάβουν με ακρίβεια τη φιλοσοφία σου.

Έχε υπομονή, δεν καταλαβαίνουν. Στην αρχή κανείς δε θέλει να καταλάβει.

Δώσε επιχειρήματα, σπάσε τις αντιρρήσεις.

Κάνε τους άλλους να σε σέβονται και να σε εκτιμούν.

Κάνε κάποτε ειλικρινή (όχι αυστηρή) αυτοκριτική.

Έκανες σίγουρα περισσότερα από πολλούς,

πρέπει να είσαι πολύ υπερήφανος γι' αυτό.

Δες κατάματα το πεπερασμένο των δυνάμεών σου.

Νιώσε την ανάγκη να αποσυρθείς,

ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος

καταλαβαίνει μέχρι πιο σημείο μπορεί να πάει.

Δείξε την ώρα αυτή μια αξιοθαύμαστη μεγαλοσύνη.

Κατηφόρισε.

Βρες μια τρύπα στο χώμα.

Μπες μέσα.

Ιάσων Δεπούντης

από το Τρεις επικίνδυνες ενότητες με θέμα τον ήλιο

ΙΙΙ

Τι βλέπει ο ήλιος

Ο ήλιος βλέπει καθημερινά

το δρόμο με τον τυφλοπόντικα

Μαζί χωμένους στα στενά τους δρόμους

του σκληρού ασπάλακα και του τερμίτη

Ο ήλιος βλέπει όλους τους δρόμους

που τρέχει ανυπόμονη η καταστροφή

κ’ εκεί π’ ακούγεται οργισμένη η έκρηξη

όλοι ή κανένας όλοι ή κανένας όλοι

Ο ήλιος βλέπει από πολύ κοντά πολύ

τεράστιες πολιτείες κι άγρια δάση

τα παραμορφωμένα πρόσωπα της αγωνίας τους

ένοχο τον αέρα που φυσάει σε πόλεμο

και διεφθαρμένα τα μεγάλα όνειρα

Ο ήλιος βλέπει με κάτι άγρια μάτια πάλι

τα μάτια εκείνων που ακόμη δε χορταίνουν

που δε χορτάσαν την ελπίδα την ειρήνη…

Βλέπει ο ήλιος πριν βουτηχτεί στη δύση του

τα μαύρα φτερωτά ποντίκια των συνοικιών-

όλα σ’ ετοιμασία όλα σ’ ετοιμασία όλα…

Αμέτρητες οργές μες στην ψυχή θα βλέπει

Ο ήλιος που κι αυτή τη νύχτα ακόμη βλέπει!

(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 46-48, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1958, σελ. 45)

Διάλεξες, διάλεξες τη
μέρα κείνη που το φεγγάρι
φέγγισε και γέννησε τ' αδιάφανο
κορμί μου.
Τούτη η μέρα που ο ήχος
απ' το άνοιγμα του μπουμπουκιού
αντήχησε στου κόσμου
τα αυτιά.
Και ξύπνησαν τ' αγρίμια
και οι μέλισσες και κλαίγοντας
γυρεύουν να με βρούν

...

Και πάλι αυτός ο ήχος
που κάθε φορά θα δίνει
ένα νέο λουλούδι, μια νέα
ζωή, μια καινούργια ομορφιά.
Και γω θα παρακαλώ
το Θεό να μου μάθει
ν' ακούω το πρώτο φτερούγισμα
της πεταλούδας
αφήνοντας πίσω την
ασχήμια της.

Aρσένι Ταρκόφσκι

Ζωή, Ζωή

Ι

Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις
Δεν φοβάμαι. Στα δηλητήρια και τις
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μην τον φοβάσαι το θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπαρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά κι εγώ
Ένας απ' αυτούς που τραβούν τα δίχτυα
Όταν μέσα τους πιάνεται η Αθανασία.

το απομεσήμερο ενος φαύνου

παρακάτω έχουμε δυο βίντεο με θέμα το απομεσήμερο ενός φαύνου.

σε αυτό το πρώτο βιντεάκι βλέπουμε την κλασσική χωρογραφία του νιζίνσκι, με τα αυθεντικά σκηνικά και κουστούμια από την όπερα του παρισιού. χορεύει ο κάρολος τζούν.



στο δεύτερο αυτό βιντεάκι, έχουμε ένα απόσπασμα από μια ταινία με θέμα την ζωή του νιζίνσκι. η ταινία νομίζω λέγετε νιζίνσκι. στο απόσπασμα αυτό βλέπουμε την σκανδαλώδη πρώτη πάρασταση του απομεσήμερου ενός φαύνου όπου στο τέλος ο νιζίνσκι αυνανίζεται.



καλή ακρόαση και καλή μελέτη :d

Απ' το κορμί σου παιρνούν οι σκιές της νύχτας
όπως τα σύννεφα μπροστά απ' τη σελήνη.
Ολόγιομο φεγγάρι,
συνέχεια αλλάζεις, όπως η θάλασσα
που γεμίζει κι αποτραβιέται απ' τα μάτια σου.

il credo di cafe... μην αρχίσετε τα του σχίσματος και του filio que!!!

Πιστεύω εις έναν φραπέ,
αφρώδη, παγοκράτορα,
ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,
εις στομάχους πάντων ερριμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν,
του καφέ συνοδό, και λιπογενές
το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.Milk εκ βοδώς,
αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού
χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα,
ομοχρήσιμου του φραπέ
δι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι' ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν εργασίαν
φυτροθέντα εν καφεοδένδρων
και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτου
και αγοράσθη εξ εταιρείας
και εσυσκευάσθηκε.

Αγορασθέντα τε υπό ημών
εντός μικρής σακουλίτσας
ή κουτιού ή βαζακίου

Και ετοιμάσθη τας πρώτας ώρας
κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηριού
και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.

Και πάλιν άφρισε μετά δόξης
τσίτα κάνων κοιμητούς
ώστε χουζουρίου έλθη το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον,
το χρήσιμον, το μιξεροκινόν,
το εκ της δεής επαραγόμενον
το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζώμενο,
ωστε παρασκευαζώμενο,
παγακίων και υδάτων ψυχρών.

Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.

Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.

Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.

Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.

Αμήν.

από μάιλ... για να μην λέτε ο λογοκλέπτω

Από τότε που έχασες τα χρώματα,
μόνο το μαύρο επισκέπτεται τα ποιήματά σου.
Όμως, παράπονα κάνει κι αυτό,
θέλει,λέει, ένα ροζ να κονταροχτυπιέται.

Ναζίμ Χικμέτ

Από το "Επιστολές και Ποιήματα"
(1942 - 1946)

ΧΙ

Μας τηνε σκάσανε
Βρισκόμαστε στη φυλακή.
Εγώ μέσα στους τύχους
Εσύ έξω.
Μα τι σημαίνει ότι κι αν γίνει.
Αυτό πούναι χειρότερο
Είναι νάχει κανείς τη φυλακήν εντός του.
Το ξέρουν, δεν το ξέρουν,
Τόσοι άνθρωποι είναι έτσι,
Τόσοι άνθρωποι καλοί κ' εργατικοί και τίμιοι
Που θα μπορούσαν να τους αγαπούν όπως εγώ αγαπάω εσένα.

Αυτά είπε ο γαλανομάτης Ναζίμ και με προβλημάτησε εχθές. δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να πουν ότι είναι ελεύθευροι... και να περπατούν με το κεφάλι ψηλά. ...τα δάχτυλά στο φιλιατρό, που βλέπει και ο ποιήτης και στοχάζεται!!! πάντως η φυλακή είναι μέσα μάς... και όποιος δεν το βλέπει και ζητάει εξωτερικές ελευθερίες πότε μα ποτέ δεν θα μπορέσει να περπατήσει ορθός...

και αυτό έτσι να μας θυμίζει σε τι εποχές ζούμε... ή σε τι εποχές δεν ζούμε

XVI

Γνωρίζουμε κ' οι δυο, καλή μου,
Μας το μάθανε
Να πεινάμε, να διψάμε
Να τσακιζόμαστε απ' την κούραση
Να ζούμε χωρισμένοι.
Δεν καταντήσαμε ακόμη να σκοτώνούμε.
Δεν μας έλαχε ακόμη να πεθάνουμε.
Γνωρίζουμε κ' οι δυο, καλή μου,
Μπορούμε και στους άλλους να το μάθουμε
Να πολεμάν για τους ανθρώπους μας
Και ν' αγαπάνε κάθε μέρα λίγο πιο πολύ
Και ν' αγαπάνε κάθε μέρα λίγο πιο καλά.

Γιάννης Γκούμας

Το ότι...

ανταμώσαμε, ανταλλάξαμε χειραψία
ίσως ναι, ίσως όχι,
το όνομά σου είν’ αυτό και τ’ όνομά μου είναι εκείνο
και ανεβήκαμε για ένα ποτό πριν τελειώσει η βραδιά
πέντε σειρές σκαλιά κοντύτερα σε μια πανσέληνο,
ότι ο αφρώδης οίνος στα ποτήρια μας
έβρεχε κατευναστικά ανάποδα
και θα ‘λεγες μάλλον «αρκεί»
εκεί που μια παλίρροια ανέβαινε μέσα μου
ενώ ο μύχιος εαυτός σου έμενε παράμερα
τη στιγμή που αποκάλυψα την κορφή μόλις της αλήθειας
το ότι αναστενάξαμε ασυναίσθητα μαζί
γυρεύοντας καθένας το δικό του βάλσαμο
το ότι τα παιδιά σου και τα παιδιά μου
είναι ροή του χεριού
και το θαύμα μέσα σου
πρέπει να το βαραίνει το χάρισμα της ομορφιάς
ότι αν δεν ανταμώναμε ποτέ
θα ‘μουν πιο ήρεμος,
και θα ‘νιωθα την ώρα να περνά πιο σύντομα,
το ότι όταν βγούμε έξω στο δρόμο
και βυθιστώ σε σκοτεινότερες οργιές
δε θα ‘χω επιβάλει τα χείλη σου στο δόλωμά μου,
το ότι τίποτα του εαυτού μου δεν προκαλεί την περιέργεια
ούτε ο αριθμός του τηλεφώνου μου
και ότι ο ευφημισμός μιας καληνύχτας ή «θα τα ξαναπούμε»
θα έχει λεηλατήσει το άλλο μισό
του πόνου που έχω ανάγκη
και μόνος πάλι, βαραίνοντας απάνθρωπα πάνω στη νύχτα,
θα εξακολουθώ να ψάχνω για ένα μήλο που θα το δαγκώνω
ανάμεσα σε πεύκα, πλατάνια και ιτιές.

ΖΟΡΙΝΟ ΑΝΧΕΛ ΡΑΜΙΡΕΘ
ΕΛΕΓΕΙΟ

Το βλέμμα σου με κάνει να υποφέρω την κραυγή του λύκου
κι η φωνή σου ένα γελαστό σπαθί στη ρίζα της καρδιάς μου
το κορμί σου παρά μονάχα το ρόδο που ανθίζει στον τάφο μου.
Δε λέω πως σε αγαπησα καλύτερα
απλώς ύψωσα το τραγούδι του αγκαθιού στον αγέρα
και κάθε λέξη που σου έστρεψα ήταν γεμάτη από περήφανους υακίνθους
κι ας ήταν οι καιροί αλλιώτικοι
κι ας είναι τα μάτια μας φτιαγμένα για βιασύνες.

Τσέζαρε Παβέζε

Είσαι σαν κάποια χώρα
που ποτέ κανένας δεν ονόμασε.
Τίποτα δεν περιμένεις
παρά μονάχα τη λέξη
που θ' αναβλύσει απ' τα βάθη
σαν τον καρπό ανάμεσα στους κλώνους.
Είναι ένας άνεμος που σε προφταίνει.
Πράγματα στεγνά, ξαναπεθαμένα
σου φράζουν το δρόμο, τα παίρνει ο άνεμος.
Μέλη και λέξεις αρχαίες.
Τρέμεις μέσα στο καλοκαίρι.

Best of Primitives

Μαδαγασκάρη
ΧΑ'Ι'Ν - ΤΕΝΥ

3
...Όποιος για την αγάπη του πεθαίνει,
μικρός κροκόδειλος είναι που τον τρώει
η μάνα του: γυρίζει σε κοιλιά που καλά ξέρει.

8
Τη φευγάτη εποχή νοσταλγεί το πουλί.
Εγώ νοσταλγώ τη φευγάτη μου φίλη.
Νερό στο χέρι της φίλης σου να πίνης,
ιδιοτροπία ερωτική 'ναι, κι όχι δίψα.

ΜΑΝ - Νοτιοανατολική Ασία
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

2
Στο χωριό της Ανατολής πετά, πετά μια πεταλούδα.
Στης Δύσης το χωριό, τρέμει, τρέμει στον άνεμο ένα άνθος.
Του λουλουδιού το χυμό λαχταρά κείνη η πεταλούδα,
μα τη γλυκύτητά του ολόκληρη δε θα τη γνωρίση,
παρά μόνο βαθιά όταν χωθή ως μέσα στην καρδιά του.


ΚΑΜΠΟΤΖΗ
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Μελαγχολία, που στον ήλιο του βραδιού γεννιέται.
Οι αλκυώνες πετούνε σμήνη - σμήνη
στο μάκρος των χειμάρρων να κουρνιάσουν.
Η θλίψη, όταν ο ήλιος δύη, τονίζει,
παίζοντας τον σκοπό του Ανγκόρ - Ρεάς,
τον ύμνο που τον βασιλιά αποκοιμίζει κάθε βράδι.
Μελαγχολία του βραδινού ήλιου!
Τα κοτσύφια πετούν ζευγαρωμένα,
για να χαθούν στις κορφές των ανθισμένων δέντρων.
Μονάχα εγώ κ' αγαπημένη μου
δεν ανταμώνουμε ποτέ μας!
Από μακρυά αγναντεύουμε
καθένας του αλλουνού τον τόπο.
Τότε, σα βασιλεύη ο ήλιος,
το τουρμπάνι μου βγάζω
και περπατώ το δάσος - δάσος
και πάω και πάω
και χώνομαι στα πιο πυκνά δέντρα
και την αγαπημένη μου παντού γυρεύω.
Και, ξαφνικά, τη βλέπω.
Παίρνει νερό από την πηγή.
Μα όχι, δεν είναι κείνη, έκαμα λάθος.
Δεν είναι, αλοίμονο, παρά το αστέρι της αυγής
που κατέβηκε στ' ουρανού τον όχτο,
να πιή από την πηγή, να ξεδιψάση...

ΜΠΑΛΕΤΟ!!!!!!!!!!!!!

Μερικές φορές βλέπεις ένα σώμα να χορεύει και λες,αυτό αρκεί...Δεν χρειάζεται να γράψω ή να πώ τίποτα άλλο.Είναι από μόνο του ποίηση...Μόνο που μερικές φορές είναι πιο δύσκολο γιατί για να φτάσει εκεί ένας άνθρωπος,να χορεύει έτσι εννοώ,έχει θυσιάσει πάρα πολλά,ίσως και την ψυχή του εκτός από το σώμα του...

Φερνάντο Πεσσόα

Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη
που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει
μη γνωρίζοντας αν τα επινοώ όλα εγώ
ή εάν όλα ανίδεα είναι.

Η λίμνη τίποτα δε λέει.Τ’ αεράκι
σαλεύει, μα δε με αγγίζει,
δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
ούτε αν επιθυμώ να είμαι.

Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν,
χαμογελούν πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα
τη μόνη ζωή που έχω…

Ο ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ , ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ( Άρη Δικταίου)

ΒΟΥΣΜΑΝΟΙ
Νότιος Αφρική

ΜΟΙΡΟΛΟ'Ι' ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

(Στον Trace-tanz των Γιατρών-Μάγων)

Γιατί δε βρέχει;
Ποιός Κύριος δεν αφήνει τη βροχή να πέσει;
Ο ήλιος καίει, καίει και φλογίζει:
ο άνθρωπος θα ζήσει ακόμα;
Θα πάρουν τα πνεύματα την εποχή των βροχών μακρυά μας;
O άνθρωπος πού θα βρει να πιή νερό;
Έτσι, ο άνθρωπος, ό,τι μπορεί, είναι να πεθάνει από δίψα.
Τί μπορεί να κάμη ο άνθρωπος μονάχος;
Μα, τώρα, είμαστε έτσι καλύτερα,
γιατί είμαστε εγκαταλειμμένοι.

Mugam

Το Mugam είναι μια μουσική φόρμα, που συναντιέται σε πολλόυς ανατολικούς λαόυς με διάφορα ονόματα. Εδώ παρακάτω έχουμε ένα όμορφο βιντεάκι από έναν αζέρο καλλιτέχνη τοn Alim Qasimov. Με λίγα λόγια το Mugam είναι μια αυτοσχεδιαστική μουσική φόρμα που βασίζεται σε κάποιο ποίημα, συμήθως διαλέγονται παραδοσιακά ποίηματα από τα τούρκικα, τα αράβικά ή τα περσικά. Ένα μικρό μέρος της μουσικής που εκτελείται έχει προαποφασιστεί. Τα σολιστικά μέρη των οργάνων καθώς και όλο το τραγουδιστικό μέρος αυτοσχεδιάζονται επί τόπου. Είναι κάτι σαν την Τζαζ της ανατολής. Παρ'όλα αυτά είναι δύσκολο για τον μη εξασκημένο ακροατή να καταλάβει που ακριβώς αρχίζει και που ακριβώς τελειώνει ο κάθε αυτοσχεδιασμός. Παρακάτω έχουμε ένα βιντεάκι από συναυλία του Qasimov που τραγουδάει με την κόρη του.

και λίγο από Bach για να μην ξεχνιόμαστε :D

για τον φίλο μου τον αρχικόμη de Vazy, γιατί υπάρχουν μεγάλοι ερμηνευτές για μεγάλα έργα και όταν αυτό συντελείται τότε... γίνεται αυτό που βλέπετε...

Rostropovich plays the Prelude from Bach's Cello Suite No. 1

και κάτι από την μεγάλη λειτουργία σε Σί ελάσσονα του Μπάχ... το Kyrie...

ΤΑΓΚΟΡ-ΤΑ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΕΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Ο μεγάλος γεννήθηκε παιδί,κι όλη
του τη μεγάλη παιδικότητα στον
κόσμο τη χαρίζει όταν πεθαίνει...


για τον thomas.ελπίζω η απάντηση αυτή για το ποίημα του Άδωνη να είναι λιγότερο φιλολογική...

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΙΘΑΚΗ

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;

Neruda - Συνέχεια

Πάντα

Αντικρίζοντάς σε
Δε ζηλεύω.
Έλα μ’ έναν άντρα
Στην πλάτη σου,
Έλα μ’ εκατό άντρες στα μαλλιά σου,
Έλα με χίλιους άντρες ανάμεσα στα στήθη και στα σκέλη,
Έλα σαν ένα ποτάμι
Γιομάτο πνιγμένους
Που σμίγει την άγρια θάλασσα,
Τον αιώνιον αφρό, το χρόνο.
Φέρτους όλους
Εκεί που σε προσμένω
Θα ‘μαστε πάντα εσύ και γω
Μόνοι πάνω στη γη
Για ν’ αρχίσουμε τη ζωή.

Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους
λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια
επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο Ίντερνετ έφτασε
και σε μας.
Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο
από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικανούς συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε
ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά
που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε
εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι
κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο,
αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα
ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι
του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα
τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους
ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι
αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν
γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα
φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον
φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι
θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον
τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή
παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να
σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν
αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα
ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν
στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία
φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε
φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα
τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι
αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα,
ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως
πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ'
αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία
φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν
το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους
επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα
τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ",
"ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για
να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Louis Cernouda και Τζελαλαντίν Ρουμί

Προσκυνητής

Να γυρίσεις; Ας γυρίσει όποιος έχει
στα τόσα χρόνια κι από τέτοιο ένα ταξίδι
κουραστεί απ' την πορεία και τη λαχτάρα
της γης του, του σπιτιού του, των φίλων του,
της αγάπης, που πιστή τον περιμένει.

Μα εσύ; Να γυρίσεις; Μην το σκέφτεσαι,
παρά τράβα μπροστά ελεύθερος,
διαθέσιμος για πάντα, νιός ή γέρος,
χωρίς γιο να σε ψάχνει όπως τον Οδυσσέα,
χωρίς Ιθάκη ή Πηνελόπη να σε καρτεράνε.

Τράβα, τράβα μπροστά και μην επιστρέφεις,
πιστός στον δρόμο και στη ζωή σου μέχρι τέλους.
Μη νοσταλγείς μια μοίρα, που 'ναι πιο εύκολη.
Τα πόδια σου στη γη που πριν δεν πάτησες.
Τα μάτια σου σ' αυτό που πριν δεν είδες.

Μετφ. Ηλίας Ματθαίου

Μερικοί δεν φεύγουν καν. Μερικοί φεύγουν και κάποτε ξαναγυρνούν, όπως ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη. Μερικοί φεύγουν και δεν γυρνάν ποτέ γιατί είναι «τα πόδια τους στη γη που πριν δεν πάτησαν» είναι τα «μάτια τους σ’ αυτό που πριν δεν είδαν»… και κάτι ακόμα για τα ταξίδια που μας θυμίζει ο Ρουμί.

Αν ένα δέντρο μπορούσε να πετάξει δεν θα υπόφερε στο πριόνι.
Ο ήλιος βιάζεται όλη νύχτα να ‘ναι πίσω για το πρωί.
Αλμυρό νερό εξατμίζεται για να μουσκέψει
Ο κήπος με δροσερή βροχή.

Μια στάλα αφήνει το σπίτι της ξωπίσω μπαίνει σ’ ένα κοχύλι
Γίνεται μαργαριτάρι.
Ο Ιωσήφ αφήνει τον πατέρα του που κλαίει στην Αίγυπτο.
Θυμήσου πως κατέληξε αυτό:

Τα ταξίδια χαρίζουν δύναμη και αγάπη.
Κι αν πάλι δεν μπορείς να φύγεις
Κινήσου στα περάσματα του εαυτού.
Είναι σα στήλες φωτεινές
Διαρκώς αλλάζουν αλλάζεις κι εσύ
Σαν τις εξερευνάς.

Τάσος Λειβαδίτης

Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ρυθμισμένα και ήρεμα,
ανάμεσα σε ώρες εργασίας και αμίλητα συζυγικά νεκρόδειπνα.
Λίγος καφές στο τέλος του φαγητού για τη χώνεψη,
λίγα όνειρα για το φόβο της καρδιοπάθειας,
λίγη ελεημοσύνη για τη σωτηρία της ψυχής.
Ώσπου μια νύχτα,σηκώνονται στη μέση του δείπνου ξαφνικά
από συνήθεια,μάλιστα,παίρνουν και το καπέλλο τους-
και χάνονται.Που πάνε;Κανείς δεν ξέρει.Μα η δίψα τους καίει
κι η απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.

Έτσι σκέφτηκαν,δηλαδή,να κάνουνε για μια στιγμή.
Ύστερα πέρασε.Σκουπίζουνε το λίγο ιδρώτα πλάι στη μύτη
και μπαίνουν αθόρυβα στην κρεββατοκάμαρα. Ενώ στο διάδρομο
μένει μονάχο,πάνω στην καρέκλα,το καπέλλο
σαν το πικρό ανάχωμα ενός τάφου,που σκέπασε βαρειά κι ανέκκλητα
όλη τη ζωή τους.

το πουλί

Βραδείας καύσεως
πύρωναν τα τοιχώματα
μέχρι να λιώσουν
και το μυαλό σου,
εγκλωβισμένο πουλί,
χτυπημένο στις φτερούγες.
Κάποτε το πιάνει νοσταλγία απόδρασης
μα μένει μόνο στη σιγανή βουή
και τα ψιθυριστά τιτιβίσματα.
"Έχεις ένα πουλί στο κεφάλι σου"
που μόνο εγώ το βλέπω,
κάτι σαν το χρυσό αηδόνι του βασιλιά
που πάει τις μέρες και με το ράμφος
χτυπά τα παράθυρα,
κοιτά για τυχόν ψίχουλα
από συνήθεια πιο πολύ.
Έχεις ένα μεγάλο πουλί
μες στον καθρέφτη σου
και έτσι το βλέπεις
ως αντικατοπτρισμό ονείρου.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ......

Παιδιά είμαστε όλοι μας θέλουμε δεν θέλουμε...Άλλοι το δείχνουν και άλλοι το κρύβουν πίσω από κουστούμια,χαρτοφύλακες και γάμους.''Μπορώ να μείνω παιδί αρκεί να μου συμπεριφέρεστε πάντα έτσι''θα μπορούσε να είναι μια πρόταση που θα έφερνε τη λύση.Ετσι όμως αδικούμε άλλα παιδιά που έχουν΄ξεχάσει την παιδικότητά τους για χάρη μας.Κι όταν νιώσουν ότι ''μεγαλώσαμε'' πια ζητούν τα χάδια και την προσοχή μας γιατί γυρίζουν εκεί απ όπου άρχισαν...Οπότε μην φοβάσαι το παιδί που έχουμε,δεν φεύγει ποτέ απλά μερικές φορές κοιμάται ή μάλλον το κοιμίζουν...Κάποτε ξυπνά και κοίτα να το υποδεχτείς με χαμόγελο.Αυτό είναι που σας ενώνει'η μέρα που θα ξυπνήσει και εσύ θα το περιμένεις...

Άδωνης

Η αρχή του λόγου

Το παιδί που ήμουν κάποτε, ήρθε σε μένα
μια φορά,
με πρόσωπο αλλόκοτο.

Δε μίλησε διόλου. Περπατήσαμε
ατενίζοντας ο ένας προς τον άλλον με σιωπή. Τα βήματά μας
ποτάμι που κυλάει παράξενα.
Οι ρίζες μάς ένωσαν, στο όνομα των φύλλων που στροβιλίζει το αγέρι, Έπειτα χωρίσαμε,
δάσος που γράφει η γη και το αφηγούνται οι εποχές.

Ω, παιδί που ήμουν κάποτε, βγες μπροστά
Τι είναι αυτό που μας ενώνει, τώρα, και τι θα λέμε ;

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΙΘΕΙ

Παρακαλώ προσέξτε τα χείλη μου:απ'αυτά εξαρτάται ο κόσμος.Από τις συσχετίσεις που τολμούν και από τις απαράδεκτες παρομοιώσεις όπως όταν ένα βράδυ που μυρίζει ωραία ρίχνουμε τον ξυλοκόπο της Σελήνης χάμου εκείνος μας δωροδοκεί με λίγο γιασεμί κι εμείς συγκατανεύουμε...
Αυτό που πείθει διατείνομαι είναι σαν την χημική ουσία που αλλοιώνει.
Ας είναι ωραίο το μάγουλο ενός κοριτσιού
όλοι μας με φαγωμένα μούτρα θα γυρίσουμε κάποτε από τ'Αληθοτόπια.
Παιδιά πως δεν ξέρω να το εξηγήσω
αλλά είναι ανάγκη να υποκατασταθούμε στους παλιούς Ληστές.
Να στέλνουμε το χέρι μας και να πηγαίνει
εκεί που μια γυναίκα σα Μηλιά καρτερεί μισή μέσα στα σύννεφα
εντελώς αγνοώντας την απόσταση που μας χωρίζει.
Και κάτι ακόμη:όταν κινάει να βρέχει
ας γδυνόμαστε και ας λάμπουμε σαν το τριφύλλι...


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
( Μαρία Νεφέλη)

Dylan Thomas

ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
1914-1953


ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.

μετάφραση: Βίλκη Τσελεμέγκου-Αντωνιάδου

Μετά από αυτό τι να πεί κανεις;

καλημέρα

Being but men, we walked into the trees
Afraid, letting our syllables be soft
For fear of waking the rooks,
For fear of coming
Noiselessly into a world of wings and cries.

If we were children we might climb,
Catch the rooks sleeping, and break no twig,
And, after the soft ascent,
Thrust out our heads above the branches
To wonder at the unfailing stars.

Out of confusion, as the way is,
And the wonder, that man knows,
Out of the chaos would come bliss.

That, then, is loveliness, we said,
Children in wonder watching the stars,
Is the aim and the end.

Being but men, we walked into the trees.

Dylan Thomas

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Τίτος Πατρίκιος

ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Ένας έρωτας γεννιέται μες στον έρωτα
μεγαλώνει μες στα σπλάχνα του
απλώνεται στο χώρο του,τον κατοικεί
επιθυμεί διάρκεια, διεκδικεί χρόνο
κυριαρχεί, απολαμβάνει την υπεροχή του
και μόλις αρκεστεί στα κεκτημένα
άλλος έρωτας γεννιέται μες στα σπλάχνα του
μεγαλώνει, απλώνεται στο χώρο του
απειλεί να τον κατασπαράξει.
Όμως οι έρωτες κάποτε παύουν
να τρέφονται με σάρκες ανταγωνιστών
ανταλλάσσουν μόνο πέτρινα ομοιώματα
που μένουν αναλλοίωτα μέσα στις φθορές
που συνυπάρχουν χωρίς άσκοπες εχθρότητες
περίπου φιλικά, όπως οι προτομές
αντιπάλων ηγετών στα νεκροταφεία.

ΜΙΡΟΣΛΑΒ ΧΟΛΟΥΜΠ

ΠΕΖΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Παρ’ όλον ότι ένα ποίημα γεννιέται όταν δεν μένει τίποτ’ άλλο να γίνει, παρ' όλον ότι ένα ποίημα είναι μια τελευταία προσπάθεια να μπει κάποια τάξη όταν δεν μπορεί κανείς να υποφέρει άλλο την αταξία,
παρ’ όλον ότι χρειαζόμαστε τους ποιητές πιο πολύ όταν χρειαζόμαστε επίσης πιο πολύ την ελευθερία, την βιταμίνη C, τις επικοινωνίες, τους νόμους και την θεραπεία της υπέρτασης,
παρ’ όλον ότι το να ‘σαι καλλιτέχνης σημαίνει αποτυχία και τέχνη σημαίνει αφοσίωση στην αποτυχία, όπως λέει ο Σάμουελ Μπέκετ,
ένα ποίημα δεν είναι από τα τελευταία αλλά απ’ τα πρώτα πράγματα του ανθρώπου.

Jacques Prevert

Σαγκουίνι

Το άνοιγμα του φερμουάρ γλίστρησε πάνω στους γοφούς σου,
κι η ευτυχισμένη θύελλα του ερωτευμένου σου κορμιού
στ' όμορφο μισοσκόταδο
ξέσπασε με μιας
Και πέφτοντας το φόρεμά σου στο γυαλισμένο πάτωμα
θόρυβο πιο πολύ δεν έκανε
απ' της πορτοκαλόφλουδας που πέφτει σε ταπέτο
Μα κάτω από τα πόδια μας
τα φιλντισένια του κουμπάκια τρίζανε σαν τους σπόρους
Σαγκουίνι
όμορφο φρούτο
η αιχμή του στήθους σου
χάραξε μια νέα γραμμή τύχης
στην παλάμη του χεριού μου
Σαγκουίνι
όμορφο φρούτο.

Ήλιε νυχτερινέ.

ΛΟΥΙΣ ΘΕΡΝΟΥΔΑ

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΕΙ....

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να ονομάσει εκείνο που αγαπάει,
Αν ο άνθρωπος μπορούσε να σηκώσει την αγάπη του στον ουρανό
Σαν ένα σύννεφο στο φως'
Αν όπως τοίχοι που γκρεμίζονται,
Για να χαιρετήσει την αλήθεια ορθή στη μέση,
Μπορούσε να γκρεμίσει το σώμα του, αφήνοντας μόνο την αλήθεια της αγάπης του,
Την αλήθεια του εαυτού του,
Που δεν την λένε δόξα, φιλοδοξία ή τύχη,
Αλλά επιθυμία ή έρωτα,
Εγώ θα ήμουν αυτός που φανταζόταν'
Αυτός που με τη γλώσσα του,τα μάτια και τα χέρια του προκηρύσσει στους ανθρώπους την άγνωστη αλήθεια,την αλήθεια του πραγματικού έρωτα του.
Δε γνωρίζω άλλη ελευθερία από κείνη του να είμαι φυλακισμένος κάποιου
Που δεν μπορώ να ακούσω τ'ονομά του χωρίς να ριγήσω'
Κάποιου που με κάνει να ξεχνάω αυτή την άθλια ύπαρξη,
Που γι'αυτόν η μέρα και η νύχτα είναι για μένα αυτό που εκείνος θέλει,
Και το σώμα και το πνεύμα μου πλένε στο σώμα και στο πνεύμα του
Σαν ξύλα χαμένα που η θάλασσα βουλιάζει ή ταξιδεύει
Ελεύθερα, με την ελευθερία του έρωτα,
Τη μοναδική ελευθερία που με εξυψώνει
Τη μοναδική ελευθερία που γι'αυτή πεθαίνω.
Εσύ δικαιολογείς την υπαρξή μου:
Αν δε σε γνωρίσω, δεν έχω ζήσει'
Αν πεθάνω χωρίς να σε γνωρίσω,δεν πεθαίνω γιατί δεν σε έζησα...



Στον Θωμά

Ας προβληματιστούμε λίγο!!!!!

Είναι άλλο να απαιτείς την ελευθερία σου και άλλο να επιδιώκεις τον καταδικασμό κάποιου άλλου!Το να θές να επισκεφθείς τον/την σύντροφο σου στο νοσοκομείο ή στη φυλακή ή οπουδήποτε αλλού φυσικά και αποτελεί δικαίωμα.Αλλά τέτοιου είδους δικαιώματα μπορούν να κατοχυρωθούν με άλλου είδους τρόπους και όχι με το γάμο.Δεν είναι ελευθερία να θεωρείται ότι αγαπάς και νοιάζεσαι κάποιον έχοντας πιστοποιητικό γάμου!!!!!!Απλά διαφωνώ με ολον αυτό τον κοινωνικό καταναγκασμό για το γάμο.Είτε είσαι είτε δεν είσαι ομοφυλόφιλος,αν δεν έχεις παντρευτεί δεν έχεις κανένα δικαίωμα.Αυτή είναι μια γενικότερη αντίληψη που έχω για το γάμο.Τώρα σχετικά με το γάμο των ομοφυλόφιλων ας σκεφτουμε την περίπτωση που κάποιος θέλει να υιοθετήσει ένα παιδί,τι είδους πρότυπα θα έχει???Φυσικά η αγάπη δεν έχει φύλο αλλά δεν φτάνει η αγάπη για την δημιουργία μιας ισορροπημένης προσωπικότητας.Κατα κύριο λόγο χρειάζονται σωστά πρότυπα.Τί είναι σωστό ή όχι δεν μπορώ να το κρίνω εγώ,γι'αυτό επισημαίνω ότι όλο αυτό είναι μια προσωπική προσέγγιση.

Θα φυτέψω μια θάλασσα με πεταλούδες
δίπλα στο παράθυρό σου.

Να προσπαθεί ο αέρας να σηκώσει κύματα
ν' ακουμπήσουν τα μαλλιά σου.

Κι οι πεταλούδες θα μάθουν μόνες τους
να φτιάχνουν μετάξι
για να τυλίγουν τα όνειρά σου.

Στο προσκεφάλι σου
θ’ αφήνουν το χρώμα των φτερών τους
κι εγώ

θα σου χτυπώ το παραθύρι
για να γενώ
μια πεταλούδα στο πλευρό σου.

"το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων"

...Θα πονάω πάντα για τις λέξεις που δεν έχω να μιλήσω, πάντα
για τα παγκάκια με τα σκαλισμένα αρχικά στα πάρκα και πάντα
θα πονάω για τους έφηβους που δεν ξέρουν τι να κάνουν το
Μεγάλο Έρωτα,για τα αθώα μάτια που είχαν όλα μας τα λάθη,
θα νιώθω πάντα την καρδιά μου να αναβλύζει ωραίο μαρτιάτικο
αίμα,

και πάνω απ' όλα, θα πονάω για τους παλιούς μας εαυτούς
που τραμπαλίζονται στο μισοφέγγαρο χρόνια και χρόνια,

οι παλιοί μας εαυτοί , με τις ποδιές τους ν'ανεμίζουν και τις
σάκες τους, οι εαυτοί μας, τα ξωτικά τ' Ουρανού, που χαλάνε τον
κόσμο κάθε βράδυ, όταν ησυχάζει ο κόσμος και δεν ξεχνιέται τί-
ποτα - τίποτα δε γίνεται να ξεχαστεί...


( απόσπασμα από "το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων"
της Μυρτώ Κοντοβά )

Logotexniko Party

Logotexniko Party Savatto meta tis 20.00. To anakoinosame xtes sth milonga. Kateyaste idees- peite se filoys sas.

Y.G. O ypologisths den eixe ellhnika eksoy ta grieklish

Εζρα Πάουντ

Τσ’ Άι Τσί’χ

Πέταλα πέφτουν στην πηγή
Πορτοκαλιά φύλλα από ρόδα,
Και η ώχρα τους κολλάει πάνω στην πέτρα.

Αυτό το μικρό ποιηματάκι από τον Pound :D

Έρωτας από τα παλιά

Ένα μικρό κείμενο από τις Ουπανισάδες. Είναι εξαιρετικά δυνατή και πάρα πολύ οικία η σύλληψη που παρουσιάζεται παρακάτω.

Στην αρχή αυτό ήταν μόνο το Εαυτό, με τη μορφή ενός προσώπου (του Πουρούσα). Αυτό, κοιτάζοντας γύρο, δεν είδε τίποτα άλλο απ’ το Εαυτό. Πρώτα είπε: «Αυτός είναι Εγώ», γι’ αυτό έγινε Εγώ στο όνομα. Γι’ αυτό ακόμα και τώρα, αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο, πρώτα λέει «Είμαι εγώ» και μετά προφέρει όποιο άλλο όνομα έχει. Αυτός φοβήθηκε και γι’ αυτό όποιος είναι μόνος φοβάται. Σκέφτηκε: «Αφού δεν είναι τίποτ’ άλλο από μένα, γιατί να φοβάμαι;». Έτσι ο φόβος πέρασε. Γιατί τι να φοβόταν; Ο φόβος γεννιέται μόνο από κάτι δεύτερο.
Αλλά δεν ένιωθε τέρψη. Γι’ αυτό ένας άνθρωπος που είναι μόνος δεν νιώθει τέρψη.
Πεθύμησε για ένα δεύτερο. Αυτός ήταν μεγάλος σαν άντρας και γυναίκα μαζί. Τότε αυτός έκανε αυτό, το εαυτό του, να κοπεί στα δύο, κι έτσι γίνανε ο σύζυγος κι η σύζυγος.

Μτφ: Σ. Λ. Σκαρτσής

Λέτε να είναι έτσι τα πράγματα; Να φοβόμαστε τον άλλον, «τον σύζυγο» γιατί «ο φόβος γεννιέται μόνο από κάτι δεύτερο» και γιατί ξεχνάμε ότι ο δεύτερος είναι ένα κομμάτι από εμάς; Ο φόβος της μη εκπληρωμένης αγάπης, ο χειρότερος φόβος της εκπληρωμένης αγάπης, για να παραφράσω τον Έλιοτ. Κοιτώντας μέσα μας αναγνωρίζουμε τον άλλον; Όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, αν η θέλει η ψυχή να γνωρίσει τον εαυτό της θα πρέπει να κοιτάξει μέσα σε μια ψυχή. Τα σώματά μας έχουν ξεχάσει ν’ αγαπούν… Καλημέρα.

Τσέσλαφ Μίλος

Παρακάτω έχουμε δύο ποιήματα του Πολωνού ποιητή Τσέσλαφ Μίλος (1911-2004), ο οποίος τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1980. Δεν θα πω περισσότερα πράγματα προς το παρόν. Θα αφήσω τον ποιητή να μιλήσει με τα λόγια του Αντώνη Μακρυγδημήτρη, από το βιβλίο του με μεταφράσεις του Μίλος "ΠΟΙΗΜΑΤΑ"

ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Κύριε, αγαπούσα τη μαρμελάδα από φράουλες
Και τη σκοτεινή γλύκα του σώματος της γυναίκας.
Επίσης, την παγωμένη βότκα, τη ρέγγα στο λάδι της ελιάς,
Αρώματα, της κανέλλας, του γαρύφαλλου.
Λοιπόν, τι σόι προφήτης είμαι εγώ; Γιατί το πνεύμα
Να επισκεφτεί έναν τέτοιον άνθρωπο; Πολλοί άλλοι
Ήταν κλητοί και έμπιστοι.
Ποιος να εμπιστευθεί εμένα; Αφού έβλεπαν
Πώς άδειαζα τα ποτήρια και έπεφτα στο φαγητό,
Πώς κοίταζα λαίμαργα το στήθος της σερβιτόρας.
Έσφαλα και το γνώριζα. Ποθούσα τη μεγαλοσύνη
Ικανός να την διακρίνω εκεί όπου υπήρχε,
Όμως δεν ήμουν αρκετά, ελάχιστα μόνο, διορατικός,
Ήξερα τι έμενε για ανθρώπους μικρούς σαν κι εμένα:
Μια γιορτή από φρούδες ελπίδες, μια συγκέντρωση υπερφίαλων,
Ένας αγώνας ραχιτικών, η λογοτεχνία.

Belkeley, 1985

ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

Καθυστερημένα, η ώρα της ταπεινωτικής συμφιλίωσης
Με τον εαυτό του, έφτασε για κείνον.
"Ναι" - είπε - "Δημιουργήθηκα
Να είμαι ποιητής και τίποτα περισσότερο.
Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο,
Ντρέπομαι πολύ, όμως δεν μπορώ να αλλάξω τη μοίρα μου".

Ο ποιητής; Εκείνος που διαρκώς σκέφτεται κάτι άλλο.
Η αφηρημάδα του οδηγεί τους ανθρώπους γύρω του στην απελπισία.
Ίσως αυτός δεν έχει καθόλου ανθρώπινα συναισθήματα.

Όμως, τέλος πάντων, γιατί δεν θα 'πρεπε να είναι κι έτσι;
Στην ανθρώπινη ποικιλία μια μετάλλαξη, μια ποικιλία
Είναι αναγκαία επίσης. Ας επισκεφθούμε τον ποιητή
Στο μικρό του σπίτι σ' ένα κάπως άχρωμο προάστιο
Εκεί που τρέφει κουνέλια, φτιάχνει βότκα με βότανα,
Και γράφει στην μαγνητοταινία τους ερμητικούς του στίχους.

Ηλία τι λέει ο Μέλβιλ?
Ο καπετάνιος σε έψαχνε στον κάσαρο γιατί σε χρειάζονταν στο κολομπίρι. Θέλει λέει τον καλλίτερο καμακιστή του. Θα ρίξουμε τις βάρκες γιατί εμφανίστηκε αυτός ο άσπρος δαίμονας, ο Μόμπυ Ντικ.

Thomas Mann, Δρ Φαουστους

Στο Παραπάνω έργο, ο Μαν ανασκευάζει τον γνωστό Γερμανικό μύθο για να φτιάξει μια αλιγορία της μοίρας της Γερμανίας στον Β παγκ. Πολεμο. Παράλληλα εκθέτει θρησκευτικές πολιτικές και κοινωνικές ιδεολογίες, σε άρτια διαμορφωμένο έργο, χάρι στις εξαιρετικές περιγραφές που αποδίδονται πολύ καλά από τον μεταφραστή Θ. Παρασκευόπουλο
π.χ.
’Ετσι μιλούσε. Ήταν ένας τρόπος ομιλίας ανάμεικτος, διανοητικά αυτοελεγχόμενος και ελαφρώς πυρετώδης που επιδρούσε πάνω μου απερίγραπτα συγκινητικά
ή

...Διαφορετικά από μένα , επέμενε να διατηρεί μέσα στην ειρωνεία τη δυνατότητα του θαυμασμού-δηλαδή το δικαίωμα, για να μη πω το προνόμιο να διατηρεί μια απόσταση η οποία συμπεριέχει τη δυνατότητα επιεικούς ανοχής, επιφυλακτικής συγκατάθεσης,ημιθαυμασμού μαζί με την γκρίνια και το γέλιο...

και άλλα τέτοια που ώρες ώρες τα σπάνε, κάποιες φορές γίνονται κουραστικές, προσωπική άποψη αξίζει τον κόπο.

Εικόνες που μεταφέρουν εξαιρετικά συναισθήματα εμπειρίες και ψυχολογικές καταστάσεις, που κατά τη γνώμη μου τα συνδέει ομαλά με την υπόλοιπη πλοκή. Σε κάποιους από τους διαλόγους του εκφέρονται διαφώρων ειδών θεωρίες, με τον τρόπο που που εκφέρονται όμως δε φαίνεται να ταυτίζεται με καμία, δείχνει να πέρνει μια αποστασιοποίηση και αφήνει περισσότερο χώρο στον αναγνώστη να κρίνει την ορθότητα τους. Θα μπορούσα να πώ αρκετά ακόμη πράγματα και όσον αφορά τον Δρ Φάουστους που διαβάζω τώρα και για το Μαγικό βουνό- στου τελευταίου την ευρεία αναγνώριση οφείλει και το Νόμπελ στα 1929.

Είναι πολύ μικρός ο χώρος για να παραθέσω άλλα αποσπάσματα ή σκέψεις για τον καλιτέχνη. Θα κλείσω μόνο με μια πρόταση θεματκής βραδιάς με θέμα τον καλιτέχνη και την εποχή του όπου θα μπορούσαμε όλοι να έχουμε ιαβάσει από πριν ένα απόσπασμα κάποιων σελιδων που μπορώ να προτείνω φωτοτυπήσω εγώ, ακόμη ακόμη σύγκριση μεταξύ 2 καλιτεχνών που έδρασαν περίπου το ίδιο διάστημα σε παρόμοιες συνθήκεςπ.χ. Τόμασ Μαν Vs Φραντς Καφκα, ή ότι άλλο κάτσει. Για την άλλη Τετάρτη ξέρω γω και να το προβάλλουμε κιόλας π.χ..

Να το βαλεις εκει που ξερεις

κάποιοι το πήραν τοις μετρητοις
http://www.well.com/user/cynsa/newbutt.htm

:D

στην Αλ

Δεν σου μιλάω με λόγια
όταν σου μιλάω από μακριά.
Κι είναι οι λέξεις μου
που τις παίρνει ο άνεμος
και σου χαϊδεύουν το πρόσωπο.

Είναι το ανοιξιάτικο φεγγάρι
που ανέτειλε στο καταχείμωνο
κι ας μην είναι η ώρα του.

Όταν σου μιλάω τις νύχτες,
το ξέρω πως κοιμάσαι
και πως τα λόγια μου
ταξιδεύουν στα όνειρά σου.

Σε λίγο θα 'ρθει το πρωί
κι ο ήλιος που ανατέλει
θα 'ναι αυτός που έσπειρα μέσα σου.

Χωρίς να σ' αγγίξω
και χωρίς να σου πώ όλα αυτά που ακούς,
τα πρωινά γίνονται τόσο γλυκά
που γνωρίζω πως τα λόγια μου
στράφι δεν πήγαν.

Σε περιμένω.

:D

Ακούστε ένα βιβλίο

Κυριακή σήμερα

και ενώ τα ένδοξα μέλη του τάγματος de Vazy προσπαθούν να διασώσουν και να διαιωνίσουν το είδος μας (άκρος επικίνδυνο για την δημόσια τάξη) εγώ ιστιοπλοώ στο διαδίκτυο και έπεσα πάνω στον εξής σύνδεσμο:

http://www.librivox.org/

είναι ένας τόπος όπου μπορείς κανείς να κατεβάσει βιβλία τα οποία τα διαβάζουν διάφοροι. έχει μεγάλη συλλογή κειμένων.

καλή ακρόαση

Ismail Emre

Για την ουσία αυτού του έρωτα ρώτησε την πεταλούδα,
είναι δύσκολο να σου το πω αλλιώς.
Το φυσικό της φλόγας είναι να καίει ό,τι αγγίζει,
γαλήνη βρίσκει όποιος γίνει σαν και αυτήν.

Φτάνει, μέσα βυθίζεται και καίγεται, μα μένει ζωντανή
.Στέκονται πέρ' απ' το θάνατο εκείνοι
που πέφτουν σ' έκσταση κι αδιάκοπα υμνούν:
αυτό είναι το έργο του άφθαρτου εραστή!

Φέρνουνε παραδείγματα για να το περιγράψουν:
χωρίς να λογαριάσουν τίποτα, πέφτουν στην φωτιά,
άλλα ζωύφια φοβούνται σαν τ' αγγίξει η φλόγα,
σμίγουνε με το φως εκείνο μόνο αυτές.

Από την πεταλούδα θα μάθεις τη γεύση του έρωτα,
απ' τον παράφρονα θα μάθεις τ' όνομα του Θεού.
Είναι ένα ανάκτορο που δεν μπορεί να καταρρεύσει:
απ' τα ερείπια θα μάθεις πως κτίζεται η οικοδομή.

Οι ζωντανοί είναι άδηλοι - να εμφανιστούνε πρέπει.
Μόνο με την περιγραφή δε γίνεται ν' αφομοιωθούν αυτά.
Τα όσα τράβηξε ο Εμρέ είναι της γλώσσας του τιμωρία,
έτσι έκρινε ο Αγαπημένος κι έτσι έπρεπε να γίνει.

φθινοπωρινή ημέρα

μετάφραση του ποιήματος του Rilke ''Herbsttag'' από την συλλογή ''das Buch der Bilder'',
στον διαδυκτιακό τόπο Rilke.de είναι το πιο δημοφιλές του ποίημα


φθινοπωρινή ημέρα


Κύριε, ήρθε η ώρα. Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο.
Άφησε τον ίσκιο σου πάνω απ' τα ηλιακά ρολόγια,
και στα λιβάδια ξαμόλα τους ανέμους.

Διέταξε τους τελευταίους καρπούς γεμάτοι να 'ναι,
δώστους ακόμα δυο μέρες ζεστές σαν νότου,
στην τελειότητα ώθησέ τους και κυνήγα
στο δυνατό κρασί την στερνή γλύκα

Όποιος δεν έχει τώρα σπίτι, πια δεν θα χτίσει.
Όποιος τώρα μόνος είναι, θα παραμείνει για πολύ,
θα ξαγρυπνά, θα διαβάζει, θα γράφει γράμματα μακροσκελή
και στις αλέες θα περιφέρεται εδώ και κει
ανήσυχος, όταν τα φύλλα στροβιλίζονται.

Ανακοίνωση

Σήμερα στις 10 το βράδυ πριν την λογοτεχνική συνάντηση θα λάβει χώρα η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του λογοτεχνικού τμήματος. Σας περιμένουμε όλους στο Στέκι της Αλεξάνδρου Υψηλάντου 122.

Μετά την κοπή της πίτας θα ακολουθήσει λογοτεχνική συνάντηση... Με ελεύθερο Θέμα... Η συνάντηση θα πλαισιωθεί από προσφιλή ολκοολούχα ποτά...

... γιατί το υπουργείο λογοτεχνίας προειδοποιεί

"ο αλκοολισμός κάνει πάντα καλό στην ποίηση"

Σας περιμένουμε

Exairetiki protasi ekeini tou Duck Duke.Gia to Duino ennow...
Anaferei kai ton Joyce kai mou dinei pasa gia to parakatw:sto www.trentu.ca/faculty/jjoyce/ Joyce sto prwtotypo.

Ο πύργος του Duino

Ντουίνο, το δραματικό κάστρο

Ένας συμβολικός τόπος του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην Αδριατική Θάλασσα, στοιχειωμένος από το πνεύμα του Ρίλκε, του Λιστ και της Μαρίας Βοναπάρτη


«Ποιος θα μ' άκουγε, αν κραύγαζα απ' των αγγέλων τα τάγματα;»


αυτός είναι ο τίτλος ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στο βήμα της Κυριακής λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

ένα ενδιαφέρον άρθρο, για τον πύργο μέσα στον οποίο γεννήθηκαν κάποια από τα ομορφότερα ποιήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Οι ελεγείες του Ντουΐνο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε.

Ενδιαφέρον τόπος, που όπως κάθε ενδιαφέρον τόπος περιβάλλεται από μύθους και δοξασίες. Λειτουργεί και ως μουσείο, όπου κανείς ανάμεσα στα άλλα μπορεί να θαυμάσει και το πιάνο του Λίστ. Είναι ενδιαφέρον προορισμός για λογοτεχνική εκδρομή. Τι λέτε το οργανώνουμε;

και όπως πάντα μια πρόταση. από αυτές που συνέχεια κάνω και πότε δεν υλοποιούνται...

Πρόταση αριθμός 15 573:

"μπορεί ο καθένας από εμάς να προτείνει έναν τόπο με λογοτεχνική ιστορία, έτσι ώστε να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια διαδρομή, και να πάρουμε το καλοκαίρι τα σακίδιά μας, και να κάνουμε μια λογοτεχνική γύρα στην ευρώπη... και μετά βγάζουμε και ένα βιβλίο με τις ταξιδιωτικές μας περιπέτειες..."

πρώτος σταθμός το Duino...

Παραθέτω τουριστικές πληροφορίες :)

το κάστρο του Ντουίνο, βρίσκετε 21 χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Τεργέστης... (εκεί έζησε ένα μέρος της ζωής του ο Τζόυς) και όπως λέει και στην επίσημη ιστιοσελίδα του κάστρου Private Residence of the Princes della Torre e Tasso (von Thurn und Taxis) (sic). Σε αυτήν την ιστοσελίδα μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για την ιστορία του κάστρου, καθώς και να θαυμάσετε μερικά από τα μέρη του κάστρου.

Να δούμε και πως βγάζει η πριγκίπισσα το ψωμί της:

Duino Castle is open to the public


Opening Times:
09.30 to 17.30 (last admission time) / March - September - Tuesdays closed
09.30 to 16.30 (last admission time) / October - Tuesdays closed
09.30 to 16.00 (last admission time) / November - December - January - February ( Saturday and Sunday and festive only)

The Castle will, as usual, be open all week for seminars, conferences, workshops, gala dinners, wedding receptions, etc.

The Tour - comprises a visit to the park and to 16 rooms of the private Residence, rich in artistic works and historic objects.
Most of the guided tour is possible also for those with some handicap.
Inside the Castle there is a BAR and BOOK-Souvenir shop.
Guided visits for groups ( with reservations).

TARIFF 2006

Ticket Price: 7,00 Euro
Reductions:
From 7 to 16 years - 3,00 Euro
Over 65 - 4,50 Euro
Groups, minimum number 25 - 4,50 Euro per person
Students - 4,50 Euro
Tuesdays Closed.

όλα από την επίσημη σελίδα του κάστρου...

και τώρα, επειδή κουράστηκα και εγώ με όλα αυτά ένα ποίημα του Ρίλκε σε μετάφραση Άρη Δικταίου (για τον φίλο μου τον Μπατσαούρα, που αυτές τις μέρες παιδεύεται να μεταφράσει τον Ρίλκε)

ΚΥΡΙΑ ΣΕ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Ξαφνικά, τυλιγμένη στον άνεμο, βγήκε

φωτεινή, μες στο φως, σάμπως

ανάγλυφη, ενώ η κάμαρα, τώρα, ως λαξευμένη,

γιόμισε, πίσω της, την πόρτα

τη σκοτεινή, σα βάθος δακτυλιόλιθου,

που πετά ανταύγες το διάγραμμά του

κι όχι, δεν είχε βραδιάσει, λες, πριν βγεί έξω,

για ν' αφήσει, πάνω στα κάγκελα, ακόμη

κάτι απ' τον εαυτό της, το άγγιγμα μονάχα

των χεριών της, αλαφρότερη ακόμα για να γίνει

και, σαν σπρωγμένη απ' όλα, να πετάξει

απ' τις σειρές των σπιτιών, κατά τα ουράνια.

Luis Cernuda - Ocnos

Υπάρχουν ανθρώπινα πεπρωμένα δεμένα μ' έναν τρόπο ή με ένα τοπίο. Εκεί, σ' εκείνο τον κήπο, καθισμένος σ' ενός σιντριβανιού την άκρη, ονειρεύτηκες μια μέρα τη ζωή σαν αστείρευτη σαγήνη. Η άπλα του ουρανού σε ωθούσε σε δράση, η ανάσα των λουλουδιών, τα φύλλα και τα νερά, στην απόλαυση χωρίς τύψεις.

Αργότερα θα καταλάβεις πως ούτε τη δράση ούτε την απόλαυση θα μπορούσες να βιώσεις με την τελειότητα που είχαν στα όνειρά σου στην άκρη του σιντριβανιού. Και τη μέρα που κατάλαβες αυτήν την θλιβερή αλήθεια, αν και βρισκόσουν μακριά και σε ξένη γη, πόθησες να γυρίσεις σ' εκείνο τον κήπο και να ξανακάτσεις στην άκρη του σιντριβανιού, για να ονειρευτείς ακόμη μια φορά την νιότη που εχάθη.

μετ. Α. Κουτσουραδής

OSKAR WILDE

Την πρώτη φόρα που διάβασα ''το πορτέτο του Ντόριαν Γκρέυ''το θεώρησα πραγματικά ανιαρό βιβλίο...Μάλλλον ήταν μια επιπολαίη κρίση σχέτικα με το μεγαλείο αυτού του βιβλίου!!Τώρα είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω...Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να μεταφέρω μερικά αποσπάσματα,άλλα με έκαναν να γελάσω, άλλα να προβληματιστώ και άλλα να μελαγχωλήσω... ''τα παιδιά αγαπούν τους γονείς τους,αργότερα τους κρίνουν και καμιά φορά τους συγχωρούν...'' ''όταν είσαι ερωτευμένος αρχίζεις με το να εξαπατάς τον εαυτό σου και καταλήγεις με το να εξαπατάς τον άλλο.Αυτό είναι που αποκαλούν οι άνθρωποι ρομαντισμό...'' ''οι άντρες παντρεύονται από κούραση,οι γυναίκες από περιέργεια αλλά και οι δυο απογοηντεύονται στο τέλος...'' ''πόσα πράγματα θα πετούσαμε από τη ζώη μας αν δεν πιστεύαμε πως πάντα θα υπάρχει κάποιος για να τα μαζέψει...'' ''μόνο ο επιπόλαιος άνθρωπος αγαπάει μια φορά στη ζώη του, αυτό που αποκαλείται πίστη εγω το ονομάζω λήθαργο της συνήθειας και έλλειψη φαντασίας...'' Απλά όποιος δεν το έχει διαβάσει θα ήταν καλό να το τολμήσει!!!!!!

Ανακοίνωση

Η πρώτη συνάντηση της χρονιάς για το 2007 θα γίνει κανονικά Τετάρτη 10 - 01 - 2007 στις 10, στο στέκι των Πολιτιστικών Ομάδων.

Σας περιμένουμε :D

Έχετε κάποιες επιφυλάξεις για αυτά που ακούτε στον χαρδαβέλα? θέλετε να την πείτε σε κάποιον εξυπνάκια γνωστό σας που εχει διαβάσει όλη τη
παραφυσική λογοτεχνία?
http://www.skepdic.gr/ . ή http://www.skepdic.com/

το νομικό σύστημα των ΗΠΑ

Εδώ έχει διάφορα απίστευτα περιστατικά κατάχρησης της προστασίας του νόμου από αμερικάνους πολίτες. Μεταξύ άλλων υπάρχει και το link http://www.mlaw.org/wwl/index.html όπου υπάρχουν οι πιο άκυρες προειδοποιήσεις σε προϊοντα. Καθώς στην αμερική, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, η βλακεία έχει σοβαρότατη νομική κάλυψη